صعود سپید فردوس

   متکلّم وحده بودن و پُرگویی، عیب بزرگی است که خیلی وقت ها سراغ بنده هم آمده 

 و می آید. پُرنویسی هم شکل خامـوش همین مُعضل اجتماعی است! از این رو تصمیم  

 گرفتیم برای مبارزۀ دسته جمعی با این صفت ناخوشـایند، و سرکوب روح خودخواهی و 

 خود بینی، ازاین پس هربار یک نفرنوشتن گزارش سفرهای گروهی کوبارا به عهده گیرد. 

   سفرنامۀ زیر حاصل تلاش سرکارخانم مینــا فـرّخ است. ویـراستاری متن، انتخـاب  

 عکس ها و ترتیب چینش آن ها (به جز چند مورد) همه و همه توسّط خود ایشان انجام 

 شده و حقیر جز بازنویسی متن در محیط وبلاگ، کار دیگری صورت نداده ام.     

    

 صعود سپید فردوس 

    

      ( فردوس اسم کوچک خاله طیبّه در شناسنامه است ) 

 هرگز کسی نداد بدین سـان نشان برف    گویی که لقمه ایست زمین دردهان برف 

  گر قــوّتـم بـُدی ز پــی قــرص آفـتـــاب    بـر بــام چــرخ رفـتــمی از نـردبــان برف 

                                         ( کمال الدّین اسماعیل )

    

              

    

   چهارمین سفر کوه پیمایی گروه کوبار به منطقۀ خلیل دشت، واقع در شهرستان ماسوله، درصبح 

 سرد روز جمعه، ۱۶ دی ماه ۱۳۹۰ آغاز شد. 

   قرار بر این شد که از این به بعد نگارش متن سایت به عهدۀ یک نفر از اعضا گذاشته شود. از 

 شانس بد یا شاید هم خوب من، این دفعه قـرعه به نام من ( مینا ) افتاد!  پیشاپیش از انشـای بدم

 عذرخواهی می کنم.

   این صعود از ۶ نفر خانم و ۱۰ نفر آقا تشکیل می شد و برخلاف دفعۀ قبل تعداد آقایون بیش تر 

 از خانوم ها بود.

    

   افرادی که در این صعود همراه ما بودند :  

                          مثل همیشه آقای فخر به عنوان جلودار و سرگروه

     

                                       آقای طالب خانی ( آقا بابک )

    

                                        آقای مهدی زاده ( آقا ابی )

      

                                  آقای جهان دیده به عنوان عقب دار

    

                                              آقای همّتی

    

                                              آقای سینا قربانی

    

                                        آقای دکتر مهران ( آقا نظام ) 

    

                             خانم میناچی ( ناهید جون ) و صهبا جون

    

                                               آقای علی مهران 

    

                                   خانم فردوس حامدی ( مامانم، خاله طیّبه )

       

                                         خانم ثابت ( نگین جون )

    

                   آقای عالی زاده ( آقا مهدی ) و خانم عبّاسی ( سولماز جون )

    

           آقای مهندس حامد فرّخ ( همسرعزیزم.... به قول بقیّه ... اووووووووووغ ! ) 

                                         وخودم ( میــــنا فرّخ )

                     

   در این سفر چند تن از اعضای اصلی گروه GLX یعنی آقا تورج، هما، طراوت و طنین غیبت 

 داشتند و جای خالی آن ها هر لحظه حس می شد. به همین خاطر من درابتدا تنها نام گروه کوبـار

 راآوردم. درسته که آقا تورج نبود ولی یاد وخاطرش با گفتن جملۀ  " آقا تورج دوسِت داریم "  

 هر لحظه بین بچّه های گروه زنده می شد.

               

                         

           و سفر از این جا آغاز شد که  . . . . 

   من ( مینا )، حامد، مامان ( خاله طیّبه )، نگین، سولماز، و مهدی رأس ساعت ۶,۱۵ در میدان 

 جهاد حاضر بودیم. مینی بوس و بقیّۀ دوستان با اندکی تأخیر به ما پیوستند وحرکت از آن جا در 

 ساعت ۶,۵۰ آغاز شد. لازم به ذکر است که مینی بوس این دفعه خیلی بزرگ و جادار و خوب 

 بود و فضای کافی برای گذاشتن کوله ها داشت.  

   از هـوای سـرد صبح می شد احتـمال وجود برف در ارتفــاعات را حدس زد؛ ولی نه این قدر! 

 ساعت ۸,۱۵ ما به ماسوله رسیدیم. بعـد از انجام صحـبـت های اوّلیّه توسّط آقا نظـام و پوشیدن 

 لباس اضافه و ... ، حرکت به سمت خلیل دشت آغاز شد.

 

        

       

              

   از هـمان ابتدای راه، گروه با جادّه ای لغـزنده و یخ زده مواجه شد و این فکـر به ذهن بعضی  

 اعضای گروه آمد که : " فکر نکـنم زیاد بـتـونیم بـریم بالا ! " کمی بالاتر که رفتیم مقداری از  

 یخ زدگی و لغزندگی کم و به ارتفاع برف اضافه شد.

 

       

              

              

       

 

   ساعت ۸,۵۵ گـرسنه به محلّ خوب و دوست داشتنی صبحانه خوری رسیدیم. این جـا هـمان 

 جایی بود که در صعود کوروبار در آن جا اُتراق کرده بودیم. در آن سفر چشمه ای جوشان در 

 آن سوی نـرده ها وجود داشت که این دفـعـه یخ زده بود. به دلـیـل وجـود باد، روشن کردن آتش 

 بسیار مشکل بود ولی با تلاش آقا ابی و بقیّۀ دوستان بالآخره آتش روشن شد وما توانستیم یک 

 چای داغ بخوریم. جا داره این جا ازآقا ابی و آقای جهان دیده و سایر دوستان برای برپایی آتش 

 وآقا نظام که یک بطری آب معدنی خودشون رو فدا کردند تا ما بتونیم چای بخوریم، تشکر کنم.

                

    

    

    

    

   و بالآخره گروه با چای داغ و همیشگی آقا ابی گرم شدند و انرژی گرفتند و به راه خود ادامه 

 دادند ...

              

         

    

                     

     

         

                            

   با وجود برف و سرما، آفتاب لـذّت بخشی در مسـیر وجـود داشت. ذرّات معلّـق برف در نور 

 آفتاب مانند بلورهای کریستال می درخشیدند.

    

              

    

              

   این نکته گفـتـنی است که عکــّاس واقعی کسی است که در مسیرهای صعب العبور و سخت، 

 عکس های به یاد ماندنی بگیرد و شکارلحظه ها کند؛ کاری که آقا نظام همیشه انجام می دهد.  

 ولی اتـّفاق برای هـمه می اُفتد! در مسیر، دوربین آقا نظــام دچار سانحه شد ولی خوشبـخـتانه 

 مشکل خاصّی پیش نیامد.

               

       

    

   هرچه بالاتر می رفتیم باد شدیدتر می شد ولی جوری نبود که نشود تحمّل کرد. نزدیک ساعت 

 ۱۲,۳۰ به مکانی رسیدیم که به آن گردنه می گفتند؛ مسیر بازی بود که درختان زیادی نداشت  

 که جلوی باد و بوران را بگیرد. در آن جا آقای فخر رأی گیری کردندکه آیا به مسیر ادامه بدهیم 

 یا برگردیم؟ تعداد آرا درابتدا مسـاوی بود ( ۸ به ۸ ) ولی ناگهان نگـین گفت که رأی او شـمرده 

 نشده است و او جزو افرادی است که می گویند ادامه بدهیم! واین بود که به مسیر ادامه دادیم ...

 

   

      

         

            

         

      

   

 

   من خودم جـزو کسانی بودم که بیش تر به خـاطر مامانم مخالـف پیش رفتن بودم و آقـا نظام و 

 بعضی از دیگر دوستان هم خیلی اصرار داشتند که حتماَ به خلیل دشت برسیم، امّا نشد !

            

                

      

      

 

 

   کمی که جلو رفتیم دیدیم که ادامۀ راه برای بعضی ها واقعاَ مشکل است، به همین دلیل گروه 

 تصمیم گرفت که برگردیم ... و برگشتیم.

 

 

      

      

             

                   

          هوا چه قدر باد و بوران بود این بار     آب معدنی خیلی گران بود این بار 

          سُر خـوردن و اُفـتـادن کارمون بود     نصـف راه کـوروبــار راهمـون بـود 

          یکی مون غایب بود با خانواده ش      آتورج دوسِت داریم گفتیم بیـادش 

    خوب بود ولی نصفه گذاشتیم کارمونو     یکی گفت دیگه نیاریم خانومامونو 

          می گفتند برای صعودهای سخت     محدودیت سنّی باشه تلف نشه وقت 

          چه قدرخوب حرکت کردیم ازرشت    حیف شدنرسیدیم به خلیل دشت

             

         

                                

              ^   این عکس زیبا توسّط آقای عالیزاده گرفته شده !   ^ 

   عدّه ای جلوتر رفتند و مکانی پیدا کردند تا گروه بتواند در آن جا مستقر شود. حول و حوش 

 ساعت ۱,۳۵ برای نهار اُتراق کردیم. به همّت آقا ابی دوباره آتشی برپا شد تا همه ازگرمای 

 آن استفاده کنند ولی باد و بوران خیلی بیش تر از این ها بود که بتوان با گرمای آتش گرم شد.

      

   حالا آب از کجا بیاریم تا چای درست کنیم؟ هر کس مقداری آب در کولۀ خود ذخـیره داشت 

 که مقداری از آن را فدا کرد و بدین ترتیب با همکاری تمام اعضای گروه، چای آماده شد. 

   خلاصه غذایی خوردیم و چای گرمی و دوباره شروع به حـرکت کردیم. در راه برگـشت،  

 تقریباً تمام اعضای گروه حدّاقل یک بار سُر خوردند؛ بعضی ها هم چند بار اُفـتادند و دچار 

 درد در بعضی نواحی شدند. مامان من که دیگه رکورد شکوند! بندۀ خدا فکرکنم خودش کلاً 

 پشیمون شد، البتّه نه از کوه نوردی! بلکه می گفت تا هوا گرم نشه دیگه نمیاد کوه!

        

    

   این جا باید از علی آقا که خیلی به مامان من ( خاله طیّبه ) کمک کردند و خیلی مراقبش بودند، 

 تشکـر کنم.

          

   همیشه در سفرهای قبلی درانتها عکس های دسته جمعی و انفرادی زیادی توسّط آقا نظام گرفته 

 می شد، ولی فکرکنم ایشان ازاین که صعود را نصفه گذاشتیم خیلی ناراحت بودند؛ حق هم داشتند 

 و تقریباً از بعد از نهار، دوربین را جمع کرده و سرجایش گذاشتند و دیگر بیرون نیاوردند. البتّه 

 کار کاملاً عاقلانه ای کردند، چون درهنگام نزول، زمین بیش تر لیز بود وسُرخوردن دست خود 

 آدم نبود. خلاصه اینکه احتمالاً این دفعه تعداد عکس های دسته جمعی کمتری نسبت به قبل داشته 

 باشیم.

 

 

             

              

 

 

              

                

   حول و حوش ساعت ۴,۳۰ به ماسوله رسیدیم. جای همۀ کسانی که نیامده بودند خالی بود. در 

 این صعود ما توانستیم نماهای دیدنی بسیار متنوّعی از شهر ماسوله را ببینیم. سفر بسیار خوبی 

 بود برای همه که خودشان را بسنجند که آیا می توانند دفعـۀ دیگر در صعودهای برفی، گروه را 

 همراهی کنند یا نه؟ 

  شجاعت همیشه فریاد زدن نیست، گاهی صدای آرامی است که در انتهای روز می گوید: 

        " فردا دوباره تلاش خواهم کرد." 

سفرنامۀ پاییزان به قلم صهبا

    ادبیّات ضعیف ما ریشه در کودکی دارد؛ آن جا که تقریر یک متن مغلوط و مخلوط از  

 واژه های درست و نادرست، با قلمی ناتوان و سُست، تنها برای رفع نیاز ما است تا 

 از تکرار آزمون املاء و انشاء مصون بمانیم! 

    از آن جا که نوشتن، خود پایۀ درست نوشتن است، اگـر کودکانمان را در سنین 

 خردسـالی به نوشتن تشویق کنیم، وقتی بزرگ تر شدند، درست نوشـتن را نیـز 

 خواهند آموخت.  

    متن زیر تراوشات ذهنی دختر ۹ سالۀ من، صهـبــــا است که در پاسخ به درخواست 

 من برای تحریر یک سفرنامه نوشته شده و به جز تصحیح چند مورد اشتباهات املایی، 

 هیچ گونه دخل و تصرّفی در آن نشده تا ذهنیّـات کودکانۀ او، همـان گونه که هست، در 

 برابر دیدگان شما قرار گیرد. 

    سفرنامۀ پاییزان به قلم صهبا

                 

    سلام!  

 امروز 90/9/18 است. ما می خواهیم برویم کوه. من ساعت یک ربع به پنج 

 بیدار شدم و آماده بودم که زودتر برویـم کوه. لباس پوشیدم، وسـایل کوه را 

 برداشتیم و ساعت پنج و نیم ازخانه بیرون آمدیم. سوار ماشین شدیم و به 

 راه افتادیم. ما باید دو نفر را باخودمان می بردیم: آقای همّتی وخانم شبان 

 راباید می بردیم. آنها را سوار کردیم و بعد پدرم مارا یک جایی که نمی دانم 

 پیاده کرد و ماشین را بُرد خانه ی عمو بابک گذاشت. همه ماشین هایشان 

 را خانه ی عمو بابک گذاشتند و برگشتند.

     

    ساعت شش و نیم مینی بوس آمد. مُعـطّل ماندیم که همه بیایند: عمو 

 تـورج، طـراوت، طنـین، عمو اِبی به همراه خانـمـش، عمـو بابـک به همراه 

 خانمش، عمو مجید به همراه خانمش، عمو بهنام به همراه خانمش، عمو 

 حـامد به همراه خاله مـیـنـا، خاله طیّبـه حامدی، آقـای همّتی، خانم لیلا 

 شبـان، خانـم متولّی، خانم طلاجـو، خانم نُویـری، خانم پاکیـزه راد، سحـر 

 رستگار، آقای علیزاده، شهرزاد، آقای فخر، عمو سینا، ناهید، نظام وصهبا. 

 همه آمدند، به راه افتادیم.

     

    سه ساعت بعد به کوهـستـان رسیدیم. رفـتـیـم تا یک جای خوب برای 

 صبحانه خوردن پیداکنیم. پیدا کردیم وصبحانه راخوردیم. تاساعت نُه مهلت 

 داشتیم که همه ی کارهایمان را انجام بدهیم. نُه شد؛ عمو اِبی مسئـول 

 چای بود، بساط چای را  جمع کرد. راه افتادیم رفتیم که به کوه برسیم.

     

     

     

    توی راه جلودار به همـراه همسرش شعـرهای گیـلکی می خواندند. 

 جلودار ما اسمش خانم هاجر متولّی و همسرش آقای ابراهیم علیزاده 

 است.

     

     

     

    ما هر وقت خسته می شدیم کمی استـراحت می کردیم و هـر وقت 

 گرممان می شد یا شال یاکلاه یا کاپشن یا لباس هایی که گرم مارا نگه 

 دارد را درمی آوردیم. آن جا خیلی گرم بود. همین طوری به راهمان ادامه 

 دادیم.

     

      

    همین طوری که می رفتیم بالای بالاتر، هوا گرم تر می شد. از کنار دو 

 خانه ی روستایی رد شدیم. توی یکی از خانه های روستـایی ازگیل و به 

 خوردیم. هم چنیـن جای خیلی خیلی قشنگی داشت. من خوشم آمـد؛ 

 نمی دانم که بقیّه هم خوششان آمده است؟

     

     

     

     

    همین طوری می رفتیم بالا که برای ناهار خوردن جا پیدا کنیم. رفتیم و 

 رفتیم و رفتیم که جای خوبی پیدا کنیم.

     

     

     

    کمی که بیش تر رفتیم جای ناهار خوردن را پیدا کردیم. رفتیم آن جـای

 خوب وسایلمان را گذاشتیم و بساط ناهارمان را پهن کردیم.

     

     

     

      

    ناهار را خوردیم و پس از ناهار، عمو اِبی به ما چای داد. بابا قوطی لوبیا 

 را بغل آتش گذاشت؛ لوبیا پرید رفت آن ور دنیا !

     

     

    بعد وسایلمان را جمـع کردیم همـان راه را برگشتـیـم. کــوه خوبی بود.

 هـمه خسته و کوفـته برگشتیم خانه هامون.

     

     

     

     

      

پاییز در پاییزان

      پاییز در پاییزان

     

    سوّمین تجربۀ پاییزی کوه پیمایی خانوادگی کوبار با حضور ۲۸ کوهنورد توانا در روز جمعه 

 هیجدهم آذرماه درشرایطی انجام شد که هیچ یک از بچّه های کوبار تاکنون به این منطقه 

 سفر نکرده بود.

     

    انتخاب پاییزان با معرّفی این منطقه ازسوی همکارخوبمان، سرکارخانم سیما طلاجو، 

 که سال ها در معیّت گروه کوهنوردی مَریان، به مناطق کوهستانی دور و نزدیک کشور ما

 سفر کرده اند، صورت گرفته بود.

     

    به جز خانم طلاجو، دراین سفر افتخار آشنایی با ۵ عضو دیگر از اعضای گروه مریان را نیز

 پیداکردیم:  

            جناب آقای ابراهیم علی زاده ، راننده و عقب دار مسیر رفت  

     

                  سرکارخانم هاجر متولّی ، سرپرست و جلودار گروه  

       

            سرکارخانم جمیـله نُویـری، همکار نام آشنای بیمارستان آریا  

     

                    سرکارخانم هنگامه پاکیزه راد ، عکّاس گروه مریان

     

                                 و سرکار دوشیزه سحر رستگار

     

    ساعت ۶ بامداد، دوستان درموعد مکانی همیشگی، میدان جهاد رشت، جمع شدند تا 

 با پیوستن خانم ها طلاجو و نُویـری، که ازکشیک شب بیمارستان آریا برمی گشتند، رأس 

 ساعت ۶:۳۵ مینی بوس حامل بچّه ها سفر خود را به طرف جادّۀ ماسوله آغاز کند.

     

    از ویژگی های این سفر یک روزه می توان چند نکته را برشمرد:  

 اوّلاً همراهی کوه نوردان باتجربه و کهنه کار گروه مریان که سرپرستی گروه کوبار دراین سفر 

 نیز به عهدۀ آنان بود، فرصت مناسبی در اختیار یاران جوان گروه گذاشت تا از اندوخته ها و 

 تجارب ارزشمند این عزیزان استفاده کنند.

     

    ثانیاً حضور رو به افزایش خانـم ها در کنار همسران خود، جنبـه های عاطـفی و اخلاقی

 سفرهای گروهی ما را تقویت می کند و مایۀ دلگرمی آقایان درطول سفر و اسباب آرامش

 آن ها پس از بازگشت به منزل خواهد بود! نیمی از ۲۸ ره نورد این سفر را زوجین تشکیل 

 می دادند و نسبت آقایان به خانم ها، مثل همیشه کم تر و درحدود ۴ به ۶ بود.

       

                                       آقای علیزاده و خانم متولّی  

       

                                                 الهام و ابی

       

                                                بابک و مرضیه

       

                                                   ناهید و نظام

       

                                                    مینا و حامد

       

                                             مجید و پروانه

       

                                               بهنام و ...

        

                                              ... آمنه    

    بازآمدِ یار آسیب دیده (بهنـام بـرومند) و تعدادی ازغایبین سفر پیش (خانم ها نبی زاده، 

 شبان و اِشتـرکا)، و حضور عزیـزان دیگری هم چون آقای همّتی، و خانم ها شمسی پور و  

 سیّده آمنه مهدیان فرد، که برای نخستین باربه جمع ورزشی خانوادۀ کوبار پیوسته بودند،  

 موجب شادی و خشنـودی همگان، به ویـژه همسران آن ها شد؛ که امیدواریم درسفرهای 

 بعدی نیز تداوم داشته باشد. 

    جز آن ها که نام بردیم، خاله طیّبه، آقای فخر، شهرزاد، سینا، تورج، طراوت، صهبا و طنین 

 دیگر یاران ما در این گُل گشت پاییزی بودند.  

                                 جناب آقای محمود ( احمـد ) همّـتــی

     

                               سرکار خانم مرضیّـه شمسی پور

     

    حوالی ساعت ۸ صبح به مبدأ حرکت، که تقـریباً درفاصلۀ ده کیلومتری از شهر ماسوله 

 قرار داشت، رسیدیم و پس ازطیّ مسافتی کوتاه، به انتخاب راهنمای گروه، درمکانی باز 

 به قصد چاشت توقّف کردیم.

     

     

               

     

    چای به همّت عدّه ای طبخ و به مدد همه صرف شد تا انرژی لازم برای حرکت به دست 

 آید. پس از صرف صبحانه و پیش از ساعت ۹ دوباره به راه افتادیم .

     

     

      

      

      

     

    هوای بامدادی سرد و سوزناک در یک روز پاییزی، تقریبـاً تمام تجهیزات گرمایشی گروه 

 را در یکی دو ساعت اوّل حرکت از کوله ها بیرون آورد.  

     

    درختان سیمانی به هم پیوستۀ تکنولوژی، با قامت خاکستری بلند خود، نه تنها بکارت 

 طبیعت را زائل کرده اند، بلکه همه جا موی دماغ عکّاسانند!

     

    امسال در پاییزان هم زمستان زودتر از راه رسید و از چشم اندازهای زیبای فصل پاییز  

 دراین منطقۀ خوش آب وهوا خبری نبود. هرچه بود طبیعت خشک بود و بی برگ و بر، با 

 چهره ای سرد و بی روح.

     

                       

     

                        

           

    اگر پرده پوشی برگ ها نبود، شاید در گوشه و کنار مسیر، بـرف های برجای مـانده از 

 بارش اخیر نیز بیش تر و بهتر دیده می شدند. ای کاش ماهم عیب پوشی را از برگ ها 

 یاد می گرفتیم! 

     

    بیش تر مسیر حرکت، ساده و بدون شیب یا با شیبی ملایم بود و برای ره پویان گروه، 

 زحمتی ایجاد نمی کرد. درطول مسیر، ردّ لاستیک خودروها را می توانستی تا مسافت 

 زیادی ببینی.

     

     

    با درخشـش آفتاب و گـرم تر شدن هوا، کم کم تن پوش های اضافه به درون کوله ها 

 عودت داده شد.

     

    تابش خورشید، هم چنین محرّک خوبی بود برای عزیزان گروه مریـان، که کار فرهنگی 

 خود را برای آب کردن یخ کوبار آغاز کنند!

     

     

    وقتی خورشید تامامی غروب کرد، شهرزاد برای پیدا کردن دوست باید تا سحر صبر کند! 

 تنها عیبش این است که باید به زبان مادری با هم صحبت کنند! 

        

    کلبه ها و خانه های روستایی بین راه، هم راهنمای خوبی برای حرکت بود و هم در 

 مناظر یکنواخت اطراف، تنوّع بصری ایجاد می کرد.

     

     

     

     

     

    کندوهای عسل، درختان میوه ( به ویژه به و ازگیل )، چارپایان اهلی و مرغ و ماکیان، 

 نشانـه های همـیشگی حیات در این منـطقۀ دور اُفتاده است که با حیـات انـسان های  

 ساکن در آن، پیوندی ناگسستنی دارد.

     

             

     

      

      

      

      

    خستگی جسمی وشاید روحی طنین (درغیاب مادر) باعث شد تا مراسم دوش سواری 

 او خیلی زودتر از همیشه شروع شده بیش تر دوام یابد!

     

     

    در نبود هُما، وضع پدر هم چندان بهتر از دختر نبود و نشانی از شادابی گذشته در چهرۀ 

 تورج نمی دیدی!

     

     هرگز حدیث حاضـروغایب شنیده ای؟    من درمیان جمع ودلم جای دیگراست!

          

    وقتی مهدی جهان دیده غایب باشد و تورج منصف محزون، بار سنگین شوخی ها و 

 شیطنت های گروه می اُفتد گردن مجید تقوی! حالا این وسط اگر نو رسیده ای بیاید و  

 مِصطَبۀ سالیان سال عقب داری موروثی اش را هم از وی مصادره کند، دستاویز خوبی 

 می شود برای ساعت ها خندیدن از ته ایلئوم!

     

       

    یک استراحت چند دقیقه ای درآفتاب پاییزی، توان گروه را چندین برابر و فرصت خوبی برای 

 رفع تشنگی فراهم می کند.  

     

     

     

    اگرچه گُل گشت گروه، بی دردسر و بدون مخاطره انجام شد، ولی مسافت زیادی درطول 

 راه پیمایی، پاکوب باریک و شیب داری به سمت درّه داشت، که درصورت بارندگی و لغزنده 

 بودن مسیر، بالقوّه خطرناک و حادثه آفرین می شد.

     

     

     

     

    نزدیک ظهر به محلّ از پیش تعیین شده برای توقّف و خاتمۀ پیش روی رسیدیم و بچّه ها 

 بی درنگ کار برپایی آتش و گرم کردن غذا را شروع کردند.

     

     

     

     

     

     

     

     

    مادر نیستم، ولی به خوبی می دانم، حتّی در بهترین شرایط هم، وقتی یاد جگر گوشۀ 

 تازه کوچ کرده ات بیفتی، نمی توانی احساست را پنهان کنی! برای شوهر از دست رفتـۀ 

 نگین ، زنده یاد محمّد فرّخ، طلب آمرزش می کنیم.  

     

    انجام کار خطایی که خود به خطا بودن آن واقفی، خطایی بزرگ تر است، به خصوص که 

 عاقلان پندت دهند و تو نشنوی! اشتباه دانستۀ حقیر درقرار دادن دو قوطی کنسرو لوبیادر 

 کنارآتش، و انفجار ناگهانی یکی ازآن ها، درست درلحظه ای که تصمیم به برداشتن آن ها 

 گرفـته بودم، اگرچه حادثۀ ناگواری به بـار نیاورد، ولی می توانست لـذّت گُل گشت یک روز  

 قشنگ پاییزی رابارنج فراموش نشدنی یک سانحۀ دلخراش خراب کند؛ که به مددحق این 

 گونه نشد. اگر بدانید که قوطی منفجرشده، باوجود کنکاش بسیار، هرگز پیدانشد و ناهید  

 برای تمیز کردن شیشۀ عینک خاله از ترشحات به شدّت چسبیدۀ محتوای کنسرو، دقایق 

 زیادی وقت و انرژی گذاشت، شاید بتوانید به عمق فاجعـه ای کـه از بغل گوش ما گذشت، 

 پی ببرید!

     

    بعد از صرف نهار، کار فرهنگی گروه ادامه یافت و در این میان سهم آقای علیزاده که با  

 صوت دل نشین خود ترانه های فولکلور گیلکی را با هم صدایی همسر هم سوی خود، 

 به زیبایی هرچه تمام تر اجرا می کرد، بیش از بقیّه بود.

     

     

     

    با خوردن چـای و میـوه و گرفـتن چند عکس یادگاری، حوالـی ساعت ۲ بعدازظـهـر، راه 

 بازگشت را درپیش گرفتیم.

     

     

     

     

     

     

     

     

    هرازگاهی درطول مسیر به درختان گردویی برمی خوردیم که مناطقی از دور تنۀ آن ها 

 را با ورقه هایی ازحلب پوشانده بودند. با توضیحات بچّه ها مشخّص شد که این کار برای 

 جلوگیری از بالا رفتن سنجاب ها و آسیب زدن به درخت و میوۀ آن صورت می گیرد!

     

                       

     

                       

     

    اگر فقط چند تا خوج (گلابی محلّی) از کلّ درخت آویزان باشد، باز هم منظرۀ قشنگی به 

 آن می بخشد که عکس نگرفتن از آن بی انصافی است. 

     

     

    تجلّی حسّ همکاری درکوه، این بار درکمک به جمع آوری محصول درختی که محلّی ها  

 آن را گاوه باقلا می گویند، بروز کرد وبچّه ها دقایقی از وقت خود را دراختیار اهالی منطقه 

 گذاشتند تا این غذای خوشگوار زودتر از روی زمین جمع شده به مصرف احشام برسد.

     

     

     

     

    دستگاه گوارش، یکی از دو سیستم فیزیولوژیک بدن انسان است که مقاومت در برابر 

 تحریکات آن، برای عموم مردم کار دشواری است. فرقی هم نمی کند، چه در آشپـزخانه 

 باشی چه در کوه، موقـع رفت باشد یا بی موقـع برگشت! و گاه ممکن است جلودار را به  

 عقب دار تبدیل کند!!

     

     

     

     

     

    حدود ساعت ۴ بعدازظهر به مبدأ حرکت رسیدیم و با سوار شدن به مینی بوس، راهی  

 رشت شدیم.

     

     

     

     

     

    در هنگام برگشت، درمینی بوس خانم نویری به نمایندگی از گروه مریان، از همراهی با 

 گروه ما اظهار خرسندی نمودند و به خصوص از نظم و استقامت کودکان قدردانی کردند.

         

    ایشان هم چنین آقای مهدی زاده را به عنوان کوه نورد نمونه در این سفر برگزیدند و 

 اظهار تمایل کردند که نام بُرده را با یک قرارداد چند صد مُفت دلاری به خدمت گروه مریان 

 درآورند!

         

    غافل از آن که :

      من نه آن رندم که ترک شاهـد و ساغر کنم    محتسب داند که من این کارها کـم تر کنم  

      عاشقان راگردرآتش می پسندد لطف دوست    تنگ چشمم گـر نظـر بر چشمۀ کـوثر کنم

                       " هماره شاد و تن درست باشید " 

اهمیت نقش باطوم در کوهنوردی

اگر چه نقش آماده سازی در کوهنوردی غیر قابل بحث است ولی در عین حال بدن انسان ممکن است در معرض سختی ها و فشارهای طبیعی قرار گیرد ، وزن ترکیبی بدن انسان و کوله پشتی فشار قابل ملاحظه ای را به روی زانوها ، پاها ، رانها و ستون فقرات  وارد می سازد که ورم مفاصل و دیسک کمر از نتایج آنها هستند. تعداد کوهنوردانی که از درد زانو و ناراحتی کمر می نالند کم نبوده و نباید آنها را کم اهمیت تلقی کرد. 

بنابراین بیشتر کوهنوردان و راهپیمایان خود را با باطومهای اسکی تلسکوپی مجهز می کنند که مهمترین تبلیغ برای این باطومها خود آنها هستند ،اگر چه استفاده از باطومها در پیاده روی و کوهپیمایی نمی تواند آسیب وارده به زانوها و مفاصل را التیام بخشد ولی برای جلوگیری و کاهش چنین صدمه هایی در آینده میتواند مفید باشد . با هر بار استفاده ازباطوم اسکی 5 تا 8 کیلوگرم سنگینی از قسمتهای پایین تر بدن کاسته میگردد که این معادل 13 تن در طول یک ساعت پیاده روی زمین مسطح میباشد و این مقدار در هنگام پایین آمدن از سرازیری به 34 تن میرسد.

 انتقال فشار از قسمتهای تحتانی به قسمتهای فوقانی بدن علاوه بر حفاظت از مفاصل ( زانوها) باعث پخش یکنواخت فشار میگردد که در نتیجه کوهنورد کمتر احساس خستگی می کند این یک حقیقت جالب توجه است که اگر در خلال یک برنامه متوسط با 4 ساعت صعود و 3 ساعت فرود از باطوم اسکی استفاده شود ، کاهش فشار وارده بر اندام تحتانی بدن بطور تقریبی به اندازه 200 تن مشاهده می شود.باطومها می توانند موقع پیاده روی هم مفید باشند ، آنها از طریق زیر به حفظ تعادل نیز کمک می کنند:

 1- در زمین های لغزنده و خیس

2 - روی برفی که وقتی که مسیر و راهها از برف پوشیده شده است

3 - روی خط الراس هنگام باد یا هوای طوفانی

4 - روی سنگریزه های سست یا تخته سنگها در زمین سخت و دشوار و یا در هوای بد و نامناسبی کهباطوماز سر خوردن جلوگیری میکند و از خطر احتمالی می کاهد

 نحوه استفاده از باطوم :

آهنگ منظم راه رفتن با باطوم ، نفس کشیدن را آرام مى‏کند و بنیه را افزایش مى‏دهد، در نتیجه در پیاده روى در سر بالائیها، ریه ‏ها بهتر کار میکند . استفاده از باطوم کشیدگى مفاصل و ماهیچه ‏ها را کم مى‏کند و بنابراین براى جلو گیری از کشیدگى پیشنهاد میشود . نتیجه استفاده ازباطومکشیدگى زانو را تا مقدار زیادی کاهش می‏دهد.

از صدمات شایع در استفاده از باتوم

در زمین مسطح : رولباطوم‏ها را طورى تنظیم کنید که با دستها زاویه 90 درجه را داشته باشند . هنگام اریب رفتن : در شیب پائین،باطومبلندتر و در شیب بالا، باطومکوتاهتر شیب به طرف پائین : طول باطوم را زیاد کنید تا از خم شدن جلوگیرى شود . شیب به طرف بالا : طول باطومرا کم کنید تا مطمئن شوید وقتى باطوم را زمین میگذارید بیش از حد کشیده نمى‏شود.

تنظیم طول: بارها ثابت شده است که مکانیسم قفل آن از پلیمرى است که 100% زنگ نمى‏زند و حتى در دماى پائین سریع و مطمئن تنظیم می‏شود . براى باز کردن حالت قفل شدگى قسمت بالا را بگیرید و قسمت پائین را به چپ بچرخانید، هر دو قسمت بالا و میانى را تا اندازه دلخواه بکشید . براى قفل کردن قسمت بالا را بگیرید و قسمت پائین را به راست بچرخانید. تغییر ساده (راکت برف) باتوم با چرخشى کوتاه میتوانید به آسانى سبد را بین تابستان و زمستان تغییر دهید. با چرخش به سمت چپ سبد از حالت ثابت خارج می‏شود. و به سبد زمستان یا تابستان تغییر پیدا میکند، با چرخش به راست سبد جدید ثابت می‏شود .

منبع: وبلاگ جمعیت البرز سبز

صعود تامامی

      صعود تامامی      

     

    فتح للندیز در 11.11.11 

     

                                          عیب های ما چون تپـّه اند، 

                               مـا از تپـّۀ  خـود بـالا می رویــم 

                         وبرفرازآن جُزتپـّۀ دیگران چیزی نمی بینیم ! 

    دوّمین کوه پیمایی مشترک و مختلط دو گروه کوبار و GLX در روز جمعه بیستم آبان ماه

 ۱۳۹۰ درشرایطی استثنایی و کاملاً غیرقابل پیش بینی انجام شد.

     

    تا روز قبل از حرکت، به دلیل شرایط نامساعد جوّی و وجود یک سری مشکلات شخصی، 

 به ویژه سرماخوردگی تعدادی از اعضای گروه، تنها ۱۱ نفر در فهرست انتظار برای صعود قرار 

 داشتند، بنابراین تصمیم گرفتیم از خودرو VAN آقارضا به جای مینی بوس استفاده کنیم؛ 

 امّا درساعات آخر همه چیز دگرگون شد و با اضافه شدن ۸ نفر دیگر به لیست نهایی، جمع 

 ۱۹ نفره برای دوّمین صعود پاییزه رقم خورد؛ و باز هم تعداد خانم ها بیش تر از آقایان!

     

    به جز افزایش ۷۲ درصدی جمعیّت در واپسین ساعات، این صعود از جنبه های دیگری نیز 

 جالب توجّه و منحصر به فرد بود. اولاً هرچه منتظر ماندیم، نه صدای VAN آقارضا را ازداخل 

 کوچه شنیدیم، نه صدای خودش را از پشت گوشی تلفن! دراتّفاقی نادر، ظاهراً هوشیاری 

 آقارضا به تسخیر شکرخواب صبوح درآمده بود! و بدقولی ایشان موجب شد تا همگی سوار 

 برخودروهای شخصی خود، راه سفر را درپیش بگیریم و دعای آقا تورج را که تا ساعتی قبل 

 قراربود رانندۀ تنها خودروی شخصی همراهی کننده با خودروی جمعی ما باشد، مستجاب 

 کنیم!

     

    قبل از ساعت ۸ با ۴ خودرو و ۱۷مسافر به ماسوله رسیدیم، که ناگهان سروکلّۀ خودروی 

 پنجم هم پیدا شد! و آقا بابک سوار بر یک L90 مشکی متالیک جدید البیع، به همراه یک 

 مهمان خارجی از طایفۀ اِناث به جمع ما اضافه شد!

     

    ورود تامامی ایچیکی [ Tamami Ichiki ]، دخترچشم بادامی ۲۵ سالۀ ژاپنی 

 به جمع ما، درنوع خود اتّفاق بدیعی بود و توانست گروه کوچک کوهنوردی ما را تا آن سوی  

 مرزهای کشور گسترش دهد و البتـه بی شک این مهم را مدیون بابک هستیم.

     

    تامامی همچنین ناخواسته باعث حضور بابک در این جمع شد؛ زیرا آقای طالب خانی تا 

 روزقبل، به دلیل کشیک بودن خانمش، دل و دماغ همراهی بامارا دراین سفر نداشت ولی 

 تلاش برای حُسن انجام وظیفه درمسئولیّت میزبانی، او را به این کار واداشت.

     

    ازجمع ۲۰ نفرۀ صعـود قبلی، ۱۵ نفر حاضر و ۵ نفر غایب بودند؛ وخانم ها اِشتـرکا، شبان، 

 سیّارثابت، محمّدی و نبی زاده هریک به دلایلی ازهمراهی باجمع باز ماندند. درعوض گروه 

 پذیرای سه یار جدید بود : 

                             خانم عالیه هوشنگی ، خالۀ گرانقدر بنده

     

                               آقای سینا قربانی ، خواهر زادۀ ارشد ابی

     

                          و خانم شهرزاد فخر رحیمیان ، دختر گرامی آقای فخر

       

  که به همراه میهمان خارجی ما، تامامی، و ۱۵ یار قدیمی، ۱۹ کوهنورد مصمّم این صعود 

 را تشکیل میدادند. صعودی که به پاس حضور یک جهانگرد جوان ازشهر Fukuoka ژاپن،  

 به نام او، صعود TAMAMI نام گرفت.

     

    ساعت ۸ بامداد حرکت ازماسوله به سمت دشت للندیز شروع شدکه ۲۰ دقیقۀ اوّل در 

 یک مسیرانحرافی و اشتباه صورت گرفت و به بن بست غیرقابل عبوری ختم گردید.

             

    از همان ابتدا صُعوبت راه نسبت به مسیر کوروبار، برای عدّه ای ازخانم ها که در صعود 

 پیشین نیز شرکت داشتند، کاملاً مشخّص بود؛ خصوصاً اگرمثل خانم بنده برای اوّلین بار، 

 سنگینی بارکوله را بر دوش خود احساس می کردند! 

     

    خان اوّل درگذراز مسیر شیب دار رودخانه و عبور ازراه باریک و نسبتاً دشوار فوقانی آن، 

 با همّت همه و کمک کوهیاران جوان، به سلامت طی شد.

     

    خان دوّم، عبورازیک پُل چوبی دست ساز در مجـاورت آبشاری کوچک بود که پنجه های 

 خیس خود را بر روی صخـره ای صاف و ستـبر تـکیـه داده و آهـسته پایـیـن می آمد! اگـرچه 

 عیالات بزرگـوار بنده و آقا تـورج، به دلایل کاملاً محرمانه و البـتّه صددرصد منطقی، معـمولاً  

 عبور از زیرگذر پُل ها را ترجیح می دهند! 

     

     

    با رسیدن به بنای یادبود کوهنوردِ درگذشته، گروه برای صرف صبحانه در فضایی محصور 

 با سیم خاردار جمع شدند تا ضمن استراحتی کوتاه، باز به تماشای هنرنمایی آتش افروز 

 گروه، ابی چای ساز، بنشینند و از اشربۀ داغ مطبخ او بنوشند.

     

     

    پس ازصرف ناشتایی دوباره به راه اُفتادیم و از دامنۀ جنگلی کوه عبور کردیم. جنگلی با 

 درختانی نیمه عُریان وخشک، شاخه هایی تکیده وبرگ هایی فروریخته بربستری ریمناک 

 و سرد، که درآن برف و گِل باهم درآمیخته و بر سبزی مُحقّرو کم جان اطراف لبخند تمسخر 

 می زدند!

     

     

     

    هرازگاهی شعشعۀ نوری می دیدی که عاجزانه از لابه لای تنۀ بلند و شاخه های لُخت 

 درختان جنگل، چشمکی به تو می زدند که بهـار را از یاد نبری! و نیـز درختانی خودنمـا را، 

 که ازاین رنگ طبیعی برای high-light کردن موهای سبز برجای مانده بر قامت خویش،به 

 رایگان بهره می بردند!

     

     

    و امّا تنها سبزینه های پابرجای این طبیـعت خشن، خـزه های سمج و لزجی است که 

 اثاثیـۀ زندگی انگلی خود را، بی واهـمـه از حُـکم تخلیـۀ صاحب خانه، بر پـیـکر مهمـان نواز 

 درختان باوقار جنگل و تخته سنگ های مرطوب اطراف می گسترانند!

     

     

    بارندگی های مداوم و نسبتاً شدید درچند روزگذشته، که تا ۴۸ ساعت قبل ازصعود نیز 

 ادامه داشت، مسیر حرکت گروه را کاملاً گل آلود و لغـزنده ساخـته بود و عبور از این دامنۀ 

 برف گیر وگل آلود، به ویژه درکوره راه های تنگ و مُشرف به درّه های عمیق، سوّمین خان  

 پُرمُخاطره و هولناک این مسیر بود که با هوشیاری و دقّت بچّه ها طی شد.

     

     

     

    با گذر از دوّمین ممرّ رودخانه، خان چهارم مسیر هم سپری شد. درتمام طول این سفر،  

 تلاش مردان درحمایت از زنان و کودکان گروه، وکوشش خانم ها درهمراهی و همگامی با 

 آقایان، واقعاً ستودنی و بی نظیر بود.

     

     

    سربالایی نفس گیر بعد از عبور از رودخانه را می توان خان پنجم مسیر دانست؛ خانی  

 که بالآخره ناهید را به تعویض کولۀ سنگین خود با کولۀ سبک سینا راضی ساخت!

     

     

    با اوج گرفتن مجدّد، مناظر زیبای دیگری جلوه گر شد که هر عکّاس حرفه ای و آماتـوری  

 را به گرفتن چند عکس از آن تحریک می کرد: 

     

                   ازگیل های وحشی بر انتهای شاخه های خشک و بی برگ 

     

                               چشم انداز دیدنی دیگری از شهر ماسوله

     

                          گلی زیبا و لطیف در دامان طبیعتی چَغَر و زُمُخت

        

                                   دورنمایی از قلّۀ برف گرفتۀ کلّه قندی 

    اگر برقراری ارتباط با تامامی را خان ششم بخوانیم، بابک و شهرزاد دشواری کمتری برای 

 عبور از آن داشتند!

      

                     

     

   با پرسش از تامامی دریافتیم که نام او در زبان ژاپنی به معنی مُروارید  است و جالب

 این که این واژه در زبان ما نیز از اسامی دخترانه به شمار می رود.

      

     

     

         نام خانوادگی و نام " تامامی" به قلم خود او به دو زبان انگلیسی و ژاپنی                           

    بقیّۀ راه را تا رسیدن به للندیز می توان برای خالی نبودن عریضه خان هفتم نامید که در 

 مسیری هموار و بی دغدغه طی شد. زیبایی خارق العاده قلّه های پوشیده ازبرف، به ویژه 

 تُروشوم و گردسایه، که دورنمای آن ها از این گذرگاه به خوبی قابل رؤیّت بود، از چشمان  

 تیزبین عکّاسان گروه، به خصوص بابک، دور نماند تا خاطرات این سفر را ماندنی تر سازد.

     

     

     

     

    پس از قریب ۳ ساعت کوه پیمایی، ساعت ۱۱,۲۰ صبح با عبوراز گِل و لای انتهای مسیر، 

 به دشت وسیع و بدیع للندیز رسیدیم. 

     

     

     

    دشتی پوشیده ازبرف، امّا همیشه زیبا و سبز، درهر فصلی که بیایی! سبزه هایی که با 

 وساطت خورشید برای خوشامدگویی به خیل میهمانانشان از زیر برف بیرون آمده بودند؛ و 

 گلّۀ گوسفندانی که به عشق دیدار این سبزه ها، مسافتی طولانی را درنوردیده بودند!

     

     

     

     

    بچّه ها با رسیدن به این مکان، همچون زندانیان از بند رسته، سر از پا نمی شناختند و 

 بی درنگ شروع به بازی و درست کردن آدم برفی کردند.

     

     

     

    بزرگ ترها، ابتدا کمی مقاومت کردند! ولی بالآخره خجالت را کنار گذاشتند و با تسلیم در 

 مقابل خواسته های کودک درون، خود را از تنش های زندگی ماشینی وارهاندند!

     

     

     

    آفتاب درخشان، هوای پاک، دمای مطبوع، محیـط آرام، طبیعت بکر، صدای زنگوله ها 

 و بوی محبّت؛ این ها همـۀ چیزهایی است که در این دشت مرتفع احساس می کنی،  

 می بینی، می شنوی و استشمام می کنی؛ بی آن که آزار بـبـیـنی! و لذّت می بری، 

 بی آن که آزار برسـانی!

     

     

     

    مادربزرگ، دختـر، نـوّه ... سه نسل با سال ها اختلاف سنّی! کمتر موضوعی است که 

 بتواند کانون مشترک علائق این سه نسل با یک دیگر باشد؛ آن ها را با هم در خود جای 

 دهد و در کنار هم خشنود سازد؛ ولی کوه این توانایی را دارد! 

     

     

     

    لبخند می زنی، می خندی و می خندانی، خوش حالی از این که دخترت آن قدر بزرگ 

 شده که با تو به این سفـر بیاید، پای پـیـاده؛ و شادی از این که شـادی را هـدیه کردی به 

 همنوع خویش، بی آن که زبانش را بدانی!

     

     

     

     

    ساعت ۱۲ ظهر، خوردن نهار شروع شد و مأکولات ازکوله ها بیرون جست و طبق معمول، 

 شعلۀ آتش اُجاق چند منظورۀ اِبی زبانه کشید تا هم غذا گرم کند، هم چای طبخ کندو هم 

 در حدّ مقدورات، لباس های خیس بچّه ها را بخشکاند.

      

                                 

     

      

    بعدازنهارهم بازی بچّه ها ادامه داشت واین بار سگ ها دراولویّت بودند. صهبا برای اینکه  

 ازقافلۀ مترجمین زبان عقب نماند،درمعرّفی این موجود به تامامی می گفت:" !Dog! Dog "

     

    به فرمان آقای فخر،سرپرست وجلودارمحترم گروه، رأس ساعت ۱,۱۷بعدازظهر، نزول به 

 سمت پایین آغازشد و اعضای گروه، کوله بر دوش و عصا دردست، راه ماسوله را در پیش 

 گرفتند.

     

     

     

    با وجود تامامی، شهرزاد فرصت خوبی برای تمرین زبان پیدا کرده بود؛ اگر چه تامامی  

 انگلیسی را دست و پا شکسته تر از ما حرف می زد!

     

     

     

     

     

    

    با این که اغلب اوقات در کوه نوردی، مسیر برگشت همان مسیر رفت است، ولی زاویه و 

 اُفق دید کوه نورد در دو مسیر رفت و برگشت، لااقل از نگاه دوربین عکّاسی، با هم متفاوت 

 است و این موضوع، زیبایی این سفر مفرّح را دو چندان می کند.

     

     

     

     

     

    لغزندگی های مسیر کوه پیمایی، معمولاً درهنگام پایین آمدن گروه، زحمت بیشتری برای 

 آن ها ایجاد می کند، به خصوص اگر فردی در گروه نگران سُر خوردن و اُفتادن باشد! و افرادی 

 درپشت سر آمادۀ خندیدن!

     

     

    با این که روحیۀ تعاون و همدلی مثل همیشه در تک تک اعضای گروه عالی و مثال زدنی 

 بود، ولی این بار نقش مهدی و اِبی بسیار پُررنگ تر و شاخص تر از بقیّه نشان می داد، آن 

 چنان که بدون کمک آن ها، امکان عبور بچّه ها و خانم ها از برخی موانع، تقریباً غیر ممکن 

 به نظر می رسید. 

     

     

     

     

     

     

     

    مشتریان زیرگذر پُل چوبی در راه بازگشت به مراتب بیشتر از مسیر رفت بودند که شاید 

 دلیل آن، خستگی بیشتر و تمایل کمتر به ریسک بوده باشد!

     

    با عبور از آخرین موانع، ساعت ۳,۴۵ بعدازظهر به ماسوله رسیدیم و سوار بر خودروهای 

 شخصی خود، به طرف رشت حرکت کردیم.

     

     

     

     

     

    درآخرین ایستگاه و پیش ازخداحافظی، عکس هایی به یادگار گرفتیم و مصاحبۀ کوتاهی 

 با تـامـامی ترتیب دادیم تا این خاطرۀ یک روزه برای همیشه در ذهن او و دوستان ایرانیش 

 زنده بماند.

    

    

        یک روز رسد غمی به اندازۀ کوه   یک روز رسد نشـاط انـدازۀ دشت 

      افـسانۀ زنـدگی چـنـیـن اسـت بـدان  درسایۀ کـوه بایـد از دشـت گـذشت    

     طبعتان چون کوه، بلند و فضای سینه تان چون دشت، وسیع باد !                      

صعود طنین

 

        صُعود طنین  

       (  نخستین کوه پیمایی خانوادگی کوبار )

   

 برای کسی که آهسته و پیوسته می رود هیچ راهی دور نیست ! 

    بالآخره هرچه صبرکردیم، باران نیامد که نیامد! تا به لطف خدا و همّت بچّه های خوب و 

 باانگیزۀ دوگروهِ تازه به هم رسیده، اوِّلین کوه پیمایی مشترک خانم ها وآقایان ورزشکار در  

 کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت (کوبار) و گروه گردشگری GLX شکل بگیرد. 

   

    بامدادروزجمعه ۲۲ مهرماه ۹۰ ، باوجود پیش بینی های نااُمیدکنندۀ اینترنتی و تفسیر 

 و تحذیرهـای دوستان و دشمنان اونترنتی! درمورد اوضـاع نابسامان جوّی و احتـمال ریزش 

 شدید باران، کوهنوردان مصمّم دوگروه بین ساعت ۶ تا ۶,۳۰ درمیدان جهاد گردهم آمدند.

   

    متأسّفانه شامگاه روز پنج شنبه خبررسید که مینی بوس KARSAN تعیین شده برای  

 سفر، دچار نقص فنّی شده و ما ناچارشدیم با طرحی ضربتی ازیک مینی بوس IVECO 

 مدل بالا با راننده ای حرفه ای، ویژۀ مسابقات رالی فرمول یک، استفاده کنیم !!  

    به ضرب و زور گردش چرخ دنده های مستهلک و موتورداغ کردۀ خودرو والبته بااستعانت 

 از اورادو اذکار پی درپی سرنشینان آن! سرانجام ۱۸ مسافر ریزو درشت این وسیلۀ نقلیۀ 

 بی نظیر، حوالی ساعت ۸ صبح به مبدأ حرکت، یعنی شهرتاریخی ماسوله رسیدند تا به 

 اتّفاق هم صعود به ارتفاعات کوروبار را آغاز کنند.

   

    ازآنجاکه بسیاری از همسفران، نخستین کوه پیمایی کلاسیک خودرا تجربه می کردند، 

 ذکر چندنکته ازاُصول اوّلیّۀ کوهنوردی درابتدای راه لازم بودکه این وظیفه به عهدۀ پُرگوترین 

 عضوگروه، یعنی بنده گذاشته شد! 

   

    نفرات این صعود عبارت بودند از : 

                    آقای فریدون فخر رحیمیان [سرپرست و جلودار گروه]

   

                                      آقای رضا (بابک) طالب خانی

   

     آقای ابراهیم مهدی زاده [کوهیار] و همسرایشان، سرکارخانم زهرا ( الهام ) اِشتِرکا

   

      آقای مجید تقوی [عقب دار] و همسر ایشان، سرکارخانم زینب ( پروانه ) نبی زاده 

   

                آقای مهندس حامد فرّخ و همسرایشان، سرکارخانم مینا فرّخ

   

                        سرکارخانم فردوس حامدی مبرّا ( خاله طیّبه ) 

   

                                      سرکارخانم نگین سیّار ثابت

   

                                      سرکارخانم لیلا شبان

   

      آقای مهندس حسن ( تورج ) مُنصف به اتّفاق همسرایشان، سرکارخانم هُما فرّخ

   

                           و دو دسته گل منصف، طراوت و طنین

   

   

           بندۀ شرمنده محمّدصادق ( نظام ) مهران به همراه عیال واجب الاطاعة،

                                سرکارخانم صدّیقه (ناهید) میرمیناچی

   

                                              و جان بابا، صهبا  

   

           و بالآخره آقای مهدی جهاندیده و همسرایشان، سرکارخانم مژگان محمّدی

   

 که کمی دیرتر و از محلّ توقّـف گـروه جهت صرف صبحانه، به ماپیوستند تاجمع ۲۰ نفرۀ ما 

 برای فتح پاییزۀ کوروبار تکمیل شود.

    دراوّلین استراحتگاه، به روال گذشته بازهم اِبی آتشی افروخت و چایی دم کردتا گلویی 

 از تشنگان تر کند و گرسنگان وخستگان را جانی دوباره بخشد و به طیّ طریق پُرنشیب و  

 فراز کوه امیدوار سازد.

   

   

    هوای خنک و فـرحبخش کوهستان درابتدای نیمـۀ دوّم سال، در زیر نگاه اخم آلود امّا به 

 غایت دوستانۀ آسمان، محیطی آرام و دل انگیز را برای قـصدکنندگان این صعـود پدید آورد ؛

   

   

 صعودی که به پیشنهاد سرپرست محترم گروه، جناب آقای فخر، وقبول سایر اعضاء، به نام 

 کوچکترین فرد صعود کننده، "طنین" نام گرفت.

   

    تا روز قبل ازصعود، حتی خوش بین ترین آدم هم نمی توانست پیش بینی کند که باهم  

 رساندن این گروه ناهمگون به آخر مسیر، آن هم دراین شرایط جوّی ناپایدار، ممکن باشد!  

 ولی تلاش خستگی ناپذیر و ارادۀ آهنین اعضای گروه، این احتمال ضعیف را قوّت بخشید و 

 ثابت کرد که نیرویی فراتراز قوای عقلانی و منطق هم وجود دارد که عُرفا اسمش را عشق 

 گذاشته اند! 

   

    امّا همین عُرفا معتقدند :      به کــوی عـشـق مـنـه بی د لـیـل راه قــدم 

                                                         که من نمودم به خویش صد اهتمام و نشد  

    و اَلحَـق که دلیل راه ما آشنای کوی عشق بود و به نحوی شایسته توانست مسئـولیّت 

 توأمان سرپرستی و طلیعه داری گروه را باسالم و به موقع رساندن تک تک اعضای گروه به 

 اوج قلّه، به انجام رساند.

   

    سرقـدم های متناسب آقای فخر با مجموعۀ گروه، توقّف های کوتاه جهت رفع خستگی

 اعضاء و حرکت دادن دوباره و به موقع آن ها سبب شد که حوالی ظهر به فتح کوروبار نائل

 شویم.

   

   

   

    درطول مسیر، مناظر بدیع و چشم اندازهای زیبای کوه در فصل پاییز، دیدنی وتابلو های

 بی بدیل نقّاش طبیعت با هر قیمتی خریدنی بود! تابلوهایی که با ترکیب رنگ های سبز،

 زرد، نارنجی، قرمز، قهوه ای و ...، هر بینندۀ بی ذوقی را به تحسین و هر هنرمند توانایی

 را به تمکین وامی داشت!

                   

    

                      

          

    دربین عکّاسان، مثل همیشه سهم اِبـی برای ثبت و ضبط و جاوید نگاه داشتن این

 زیبایی ها و انتقال آن به نسل های آینده، بیش از سایرین بود.

   

   

    از دیگر مناظر دیدنی و بدیع این سفر، کوله پشتی آقا تورج بود که با ابتکار و اعتماد به 

 نفس ذاتی این موجود عجیب الخلقه، از واژگـون سازی و تغییر کاربری یک ساک مـعـمولی 

 ایجاد شده بود! بیخود نیست که برو بچّه های گروه GLX چپ و راست شعار می دهند : 

                آقا تورج دوسِت داریم ... آقا تورج دوسِت داریم ...

  

    بارسیدن بچّه ها به مقـصد، بلافاصله بساط غذای رهپویان گرسنه، که دیگر توانی برای

 راه رفتن و حتّی حرف زدن نداشتند، گسترده شد و جملگی به تناول آنچه درکوله داشتند،

 مشغول شدند.

   

   

    باوجود هوای آفتابی و مطلوب قلّه، بازایـستادن ناگهانی گروه به دنبـال چندین ساعت

 کوه پیمایی، که با تعریق فراوان و صرف انرژی زیادی همراه بود، موجب احساس سرما و

 لرز در عدّه ای از همسفران شد و لباس های گرم داخل کوله ها را به کمک طلبید!

   

   

    درزمان استراحت بچّه ها، گـلّه های پُرتـعداد بـُز و گوسفند، با آوای آشنا و دل نشین

 زنگوله های گردن آویز میش های باردار، به چراگاه های سرسبز منطقه سرازیر شدند.

   

   

    سگ های گلّه اگرچه دورادور نیم نگاهی به خیل چارپایان تحت الحفظ خود داشتند،ولی 

 چشم پوشی از باقی ماندۀ مائدات آدمیزاد هم برایشان کار دشواری بود! به خصوص اگر با 

 کودکان فعّـال و پُرنشاط گروه، همبازی شده باشند!

   

   

   

    باتلاش بابک و مـجید و ابی، هیـزمی و آتشی تهیّه شد و چای داغی فراهـم آمد تا با

 نوشیدن آن، انرژی لازم برای نزول، در تن و جان اعضای گروه ذخیره گردد.

   

   

   

   

    معمولاً چای را با قند یا آبنبات می خورند. ابتکار دیگر آقا تورج، معرّفی محصولی جدید از 

 فرآورده های طبیعی به جای شکـلات کـاکـائو بود که به دلایل امنیّتی چندان مورد استقبال 

 بچّه ها قرار نگرفت!!  " بابا تو دیگه کی هستی؟! "

   

    با شروع تغیـیـرات جوّی و نگرانی از تحقّق پیش بینی هـواشناسی، بچـّه های گـروه با

 نظر آقای فخر شروع به بستن کوله ها و جمع آوری وسایل نموده پس ازگرفتن چند عکس 

 یادگاری، عزم نزول کردند.

   

   

   

    در سرتاسر مسیـر بازگشت، مـه غلیظی رو در روی بـچّه ها قرار داشت که غـوص درآن،  

 نه تنها باعث دلهره و تشویش خاطر کسی نشد، بلکه بر تنوّع زیبایی های این سفر افزود

 و لذّت کوهگردی را دوچندان کرد.

   

   

   

    و البتّه همین مِـه فرصت مناسبی هم برای بعضی از خانم ها ایجاد کرد که در استـتـار آن، 

 دقایقی را به فعّالیّت سرشتی چُچـاق چینی مشغول شوند! غافل از این که چشمان تیزبین 

 اِبی همه جا سایه به سایه در تعقیب آن ها است!

   

    در راه برگشت، هرجا که لازم بود، به صلاحدید سرپرست گروه، مکثی مقصور برای تجدید  

 قوا منظور شد تا نفسی بالا آید و شکم چره ای پایین رود!

    

   

        

    هدایت صحیح و اُصولی جلودار، درهردو مقام فراز و فرود، به راحتی توانست فاصلۀ سنّی

 ۵۸ ساله را بین کهترین و مهترین فرد گروه بپوشاند وترکیب یکدستی برای حرکت ایجاد کند.

   

    طنیـن کوچولو با ۵ سال و نیم سن، کوچک ترین و مادربزرگش، خاله طیّبه با ۶۲ سال و ۸

 ماه، بزرگ ترین کوهنورد این صعود بودند.

   

    نزول بی دردسر گروه تقریباً دو ساعت به طول انجامید و حدود ساعت ۴ بعدازظهر همگی 

 سالم به ماسوله رسیدیم و ازآن جا بود که دشوارترین مرحلۀ سفر آغاز شد! ... انتظار!

   

    نزدیک به یک ساعت منتظر راننده ای ماندیم که با هربار سفر به چنین مکانی، یک سال

 ازعمرمینی بوس و دوسال ازعمر مسافران بخت برگشتـۀ آن می کاست. همان جا دریافتیم

 که سرعت پایین آمدن driver منحصر به فـرد ما از سراشیبی جاده، تفـاوت محسوسی با 

 بالارفتن وی ازسربالایی همان جاده ندارد و تنها فرق رفت وبرگشت، جایگزینی بوی سوختِ 

 لنتِ ترمز با بوی دود اگزوز از یک موتور درحال انفجار است!

    به هر تـقدیر اوّلین کوه پیـمایی خانوادگی مشترک دو گـروه، با خاطره ای خوش به پـایـان  

 رسید و فردای آن روز، همه از زمان و مکان صعود بعدی می پرسیدند! و عـدّه ای نیز با خرید 

 تجهیزات پایۀ کوهنوردی، از هم اکنون خود را برای فتح للندیز آماده می کنند.

   

    کوروبار برای خیلی از یاران ما نخستین تجربۀ کوهنوردی کلاسیک بود؛ همانطور که برای 

 من نیز کوه پیمایی درتیرماه ۸۸ از همین قلّه آغاز شد و تاکنون سه بار در سه فصل مختلف 

 سال تکرار شده.

   

   

    نبردهای زندگی همیشه به نفع قوی ترین ها پایان نمی پذیرد ،  

    بلکه دیر یازود بُرد با کسی است که بُردن را باور دارد !                     

                          " شاد وسرافراز وهمچون کوه اُستوار باشید "

صعود خانوادگی

به درخواست جمعی از دوستان برنامه صعود مهر ماه به یکی از ارتفاعات ماسوله بصورت گل گشت و صعود خانوادگی خواهد بود. تاریخ صعود 22 مهر ماه می باشد. از علاقه مندان دعوت می شود جهت ثبت نام حداکثر تا تاریخ دوشنبه 18 مهر ماه به دفتر کوبار (بیمارستان آریا) مراجعه نمایند.

چکیدۀ جام دوستی

 چکیدۀ جام دوستی 

   

     سرانجام پس از گـذشت ۳۶ روز، نخستین جـام دوستی با همـۀ فـراز و نشیب ها و 

 کاستی هایش به پایان رسید. وظیفه دانستیم درانتهای راه و در ایستگاه آخر، بازخورد 

 آنچه شاهـد بودید و آنچه ندیدید را در یک جمع بندی کلّی به همه بنمـایانیم تا مطلبی 

 نگفته و رازی نهفته نماند. 

 آغازمسابقات : سه شنبه ۳۱ خرداد ۹۰     ؛       پایان مسابقات : سه شنبه ۴ مرداد ۹۰  

 تعداد روزهای مسابقات :  ۸ روز مفید

 تعداد کلّ بازی ها : ۱۶ بازی ( ۱۳ بازی بابُردیک تیم و ۳ بازی باتساوی دوتیم تمام شد ) 

 تعداد تیم های شرکت کننده : ۸ تیم     ؛     تعداد کلّ بازیکنان : ۶۳ نفر 

 مقام اوّل : آزمایشگاه   ؛   مقام دوّم : دانشگاه علوم پزشکی   ؛   مقام سوّم : سهند 

   

 تعداد گل های زده درکلّ مسابقات :  ۷۶ گل ( بدون احتساب پنالتی های روز آخر ) 

 میانگـین گل های زده درهر بازی :  ۴,۷۵ گل  

 پـُرگل ترین بازی ها : سه بازی ۹ گله  >  کاسپین ۷  ستارگان ۲ 

                                                            آزمایشگاه ۷  پیش کسوتان ۲ 

                                                             سهند ۵  دکترحشمت ۴ 

 کم گل ترین بازی ها : سه بازی ۲ گله  >  دکترحشمت ۲  پیش کسوتان ۰ 

                                                            سهند ۱  علوم پزشکی ۱ 

                                                            آزمایشگاه ۱  علوم پزشکی ۱  

 آقای گل مسابقات :  علیرضا نُزهتی (آزمایشگاه) با ۷ گل زده

                 

 جدول سایرگلزنان : _عزّت الله نمازی (آزمایشگاه) با ۶ گل زده 

                           _یاسر عاشوری (علوم پزشکی) و مهدی مهدوی (سهند) با ۵ گل زده 

                      _نوید جهاندیده (کاسپین) ، اسکندرحبیبی (سهند) ، مهران رفیع زاده 

                        (علوم پزشکی) و حسین طاهری (دکترحشمت) با ۴ گل زده  

 بهترین خطّ حمله :  ۱- آزمایشگاه با ۱۶ گل زده در۵ بازی (۳,۲ گل به ازای هربازی) 

                             ۲- سهند با ۱۳ گل زده در۵ بازی (۲,۶ گل به ازای هربازی) 

                             ۳- دکتر حشمت با ۱۲ گل زده در۵ بازی (۲,۴ گل به ازای هربازی) 

 بهترین خطّ دفاع :  ۱- علوم پزشکی با ۶ گل خورده در۵ بازی (۱,۲ گل به ازای هربازی) 

                            ۲- آزمایشگاه با ۸ گل خورده در۵ بازی (۱,۶ گل به ازای هربازی) 

                            ۳- کاسپین با ۶ گل خورده در۳ بازی (۲ گل به ازای هربازی) درکنار 

                                 سهند با ۱۰ گل خورده در۵ بازی (۲ گل به ازای هربازی) 

 ضعیف ترین خطّ حمله :  ستارگان با ۳ گل زده در۳ بازی (۱ گل به ازای هربازی) 

 ضعیف ترین خطّ دفاع :  پیش کسوتان با ۱۵ گل خورده در۳ بازی (۵ گل به ازای هربازی)   

 تنها تیم بدون شکست جام :  آزمایشگاه بیمارستان آریا  

 هزینۀ کلّی مسابقات :  ۱۰,۶۹۵,۰۰۰ ریال  

 هزینۀ مسابقات به تفکیک :  ۷,۷۷۵,۰۰۰ ریال، بابت خرید جوایز 

                                  ۱,۹۲۰,۰۰۰ ریال، بابت حقّ داوری 

                         ۱,۰۰۰,۰۰۰ ریال، بابت تدارکات (آب معدنی، آبمیوه، شیرینی و ...)  

 منابع مالی :  ذیحسابی بیمارستان آریا  ۸,۰۰۰,۰۰۰ ریال 

                         آقای دکتر سیّدحسین علوی  ۱,۹۲۰,۰۰۰ ریال 

                                                سایر علاقه مندان  ۱,۰۰۰,۰۰۰ ریال     

 مبلغ باقی مانده :  ۲۲۵,۰۰۰ ریال  >  ( که انشاء الله درآینده صرف نیازهای ورزشی 

                                                      ورزشکاران خوب و شایستۀ کوبا خواهد شد )  

  سپاس بی کران تقدیم :  

 ۱-  حضرت دوست، که هر چه خواستیم و توانستیم، از عنایت اوست.

 ۲-  ۶۳ ورزشکار علاقه مند و باانگیزه، که بدون حضور و بازی خوب آن ها چنین جامی شکل 

      نمی گرفت.

   

 ۳-  آقایان حسین طاهری و دکتر سیّدحسین علوی (نمایندگان ۲ تیم مهمان)، که دعوت ما 

      را برای شرکت در این دوره از مسابقات پذیرفتند و بازی ها را جلای بیشتری بخشیدند.

                  
 

۴-  هیئت مدیرۀ محترم بیمارستان آریا ( به ویژه آقایان دکتر آصف پور، دکتر صفـر پور و دکتر 

      پوربهادر )، که پشتیبانی مالی آن ها پایان خوشی برای این بازی ها رقم زد!      

 ۵-  بر و بچّه های خوب بیمارستان آریا، که چه درمقام بازی، و چه درمقام تماشا، تشویق،  

      تدارکات و برگزاری این مسابقات سنگ تمام گذاشتند.

   

 ۶-  آقای علی مقدّم، پرسنل کارکشته وتوانای صندوق بیمارستان، که به عنوان اُستوارترین 

      تماشاگر این مسابقات، درهر ۱۶ مسابقه حاضرو ناظر و مایۀ پشت گرمی و نیرو بخشی  

      مداوم ما بودند.

                

 ۷-  آقایان رضا قوامی و محسن کلوری، داوران رسمی هیئت فوتبال استان گیلان، که ما را 

      در امر قضاوت این دیدارها یاری دادند.

   

۸-  آقای محمود کریمی، پیش نهاد دهنده و برگزارکنندۀ اصلی این دوره از مسابقات، که با 

      علاقه مندی و پشتـکار بی نظیر خود، بار سنگین مسئولیّت این مسابقات را تا آخـر به 

      دوش کشیدند.

                

  ۹-  آقای رضا جهانگیری، پرسنل محجوب واحد حسابداری و بازیکن پیش کسوت بیمارستان 

      آریا، که درشکل گیری هرچه بهتر این مسابقات نهایت تلاش خود را به عنوان کادر اصلی 

      برگزارکننده مبذول داشتند. 

 ۱۰-  آقای ابراهیم مهدی زاده، چهرۀ دوست داشتنی و همیشه فعّال واحد دبیرخانه، که بجز 

      بازی در تیم سهند، در تدارکات این دوره از مسابقات (نظیر آماده سازی زمین مسابقه و 

      حمل و نقل وسایل ) نیز نقش داشتند.

     

 ۱۱-  آقای اسکندر (سعید) حبیبی، ازکارکنان بااخلاق و زحمتکش واحد خدمات، که علاوه بر 

       درخشش در تیم سهـند، کمک فراوانی در تدارکات و نیز جمع آوری توپ های مُردۀ بازی 

       ارائه کردند.

   

 ۱۲-  آقای علی شفقت مرادی و حسن مالداران، که گذشته از بازی درتیم های متبوعه، در 

        کار جمع کردن توپ های مُرده، ما را یاری دادند.

              

     

 ۱۳-  آقای حسین (بهنام) برومند ، که به غیر از حضور درتیم آنژیو، با واگذاری طولانی مدّت و 

        بدون چشمداشت دوربین عکّاسی خود ( حتّی درزمانی که به خاطر مسافرت خارج از 

        استان، به آن نیاز مبرم داشت! )، امکان ثبت خاطرات تصویری این جام رابرای همیشه 

        و همه میسّر ساخت.

     

 ۱۴-  خواهرزادۀ گلم، صفا پورتوکّلی، که با قبول زحمت فیلم برداری درروز آخر مسابقات، دو 

        دیدار رده بندی و فینال را با تصاویر متحرّک و زنده، جاودانه ساخت. 

    

   جای خالی دوستان درجام دوستی

    دراین جام نیک انجام، جای خالی ۲ دوست، دوستان آن دو رامی آزُرد. نبود این ۲ یارعزیز، 

 که خود ازبنیان گذاران اصلی و اوّلیّۀ کوبار بودند و علی القاعده می بایست ازمتولّیان برگزاری 

 این جام نیز باشند، مایۀ تأسّف بود و اسباب نامُرادی. نخست آقای رضا (بابک) طالب خانی، 

 که به سبـب مشکلات شخصی ( که البتّه برای حقیـر پذیرفته نیست ! )، از هرگونه همکاری 

 ایشان درطول مسابقات، بی نصیب ماندیم ؛ و دوّم آقای حسین حسین زاده، که یک قـطعۀ 

 کوچک فلزّی در جمجمه، مدّت ها است که کلّ حافـظۀ ورزشی وی را پاک کرده و او را ازتمام 

 فعّالیّت های فیزیکی، به جز ضروریّات فیزیولوژیک زندگی، دور نگه داشته ! برای هر دو آرزوی 

 توفیق داریم وامیدواریم هرچه زودتر آن ها را درجمع ورزشی خود بیابیم و ازنو تجربۀ روزهای 

 خوش گذشته را باهم تکرار کنیم.

    

        درپناه حق، سالم وشاد باشید.

دیدارهای رده بندی و فینال جام دوستی

    دیدارهای رده بندی و فینال 

        جــام دوسـتی 

   

 سهند بر مسند سوّمی تکیه زد

    دردیدار رده بندی، درآخرین روز مسابقات جام دوستی، سرمه ای پوشان سهند به مصاف 

 سرخ پوشان حشمت رفتند تا تکلیف اشغالگران سکّوی سوّم این دوره ازمسابقات را روشن 

 کنند.

  

    سهند ازابتدای بازی چهرهء تهاجمی خود را به رخ حریف کشید. دراین بین، مهدی مهدوی 

 سر پُرشوری داشت و بر خلاف بازی های قبل، آمده بود تا ارزش های مُستـتـر خود را نمایان 

 کند. او دو بار دردقایق اوّل و دوّم بازی، ازجناحین چپ و راست، دروازهء حشمت را تهدید کرد؛ 

 که باراوّل با واکنش یعقوبی دفع شد و باردوّم، توپ از کنار دروازه راهی اوت گشت.  

    درمقابل، تیم حشمت روز خوبی را پشت سر نگذاشت و از همان ابتدا، برخلاف بازی های

 گذشته، سنگین و بی انگیزه نشان می داد.

  

    در دقیقهء ششم، حبیبی از پاس اشتباه دکتر شیـرخانی سود برد و پس از کنترل، توپ را 

 به مهدی مهدوی سپرد؛ مهدی یکی دو قدم جلوتر رفت و با یک ضربهء نوک پای محکم، گل 

 اوّل بازی را به ثمر رساند.  

    هنرنمایی عبّاس مهدی زاده دو بار در دقایق هفتم و نهم، بچّه های حشمت را از رسیدن  

 به گل تساوی باز داشت؛ بار اوّل شوت سنگین از راه دور پورحسین و بار دوّم ضربهء پُر قدرت 

 خانی پور، با واکنش دیدنی این دروازه بان ارزنده مهار شد. 

               

    عبّاس مهدی زاده، سنگربان اوّل سهند، نقش غیرقابل انکاری در صُعود این تیم داشت !

    اسماعیل موسی زاده، که دراین بازی به تشخیص مربّی تیم ازابتدا درترکیب اصلی سهند 

 جای گرفته بود، دو بار در موقعیّت تک به تک با دروازه بان ضعیف نشان داد تا نیمکت نشینی 

 درازمدّت او برای همه موجّه باشد!  

    دقیقهء هشتم، حبیبی پاس طهموری را با قدرت به طرف دروازه کوبید و مهار دو مرحله ای  

 یعقوبی توپ راجلوی پاهای موسی زاده کاشت ولی اسماعیل دروازه را دو مترآن طرف تر دید 

 و ضربهء rebound را با روی پا به خارج فرستاد. دقیقهء دهم، شوت اسماعیل ازجناح راست 

 با واکنش دروازه بان به بیرون رفت و ضربهء کرنر حبیبی، اسماعیل را در شرایط صد درصد گل 

 قرار داد ولی ضربهء کم دقّت این بازیکن، نتیجه را هم چنان یک بر صفر باقی نگه داشت!   

                  

       ماشین اسماعیل موسی زاده برای فوتسال ، بدنه ای سنگین و موتوری کم شتاب دارد ! 

    بنابه یک قانون نانوشته در فوتبال، وقتی تیمی موقعـیـّت های عالی را به گل تبدیل نکند، 

 تیم مقابل این کار را خواهد کرد! دقیقهء ۱۱، درحالی که ذهن طهموری ازلحظاتی قبل درگیر   

 بندکتانی خود بود! دکتر شیرخانی ازاین فرصت استفاده کرد و توپ را به  فضای خالی پشت 

 او ، درجایی که محمّدرضا پورحسین حضور داشت، فرستاد و این بازیکن با دریافت و کنترل 

 توپ، آن را از زاویه ای بسته درقعر دروازهء سهند جای داد. 

    کمتراز یک دقیقه پس از به ثمررسیدن گل تساوی، خطر جدّی دیگری دروازهء تیم سهند را  

 تهدید کرد ولی این بار بخت باپورحسین یارنبود. یک و دوی دکترشیرخانی با خانی پور، توپ 

 را تا درون محوطهء جریمهء سهند پیش راند؛ خانی پور ازغفلت مدافعین سهند، بویژه مؤدّب، 

 استفاده کرد وتوپ رابایک پشت پای تکنیکی برای پورحسین لقمه کرد ولی این بازیکن توانا 

 دروازهء خالی و موقعیّت صددرصدِ گل را درکمال ناباوری به هدر داد تا حشمت هیچ گاه دراین 

 بازی از سهند پیش نیفتد!

  

     محمّدرضا پورحسین ( نفر سمت راست ) دربازی با سهند ۲ گل زد و یک پاس گل داد  

             ولی گلی که نزد، شاید تأثیر بیشتری در تغییر سرنوشت بازی داشت !   

    درادامه، ابی یک بار پاس طلایی مهـدوی و یک بار پاس عمقی و زیبای مؤدّب را در جلوی 

 دروازهء حریف بی ثمر گذاشت تا پورحسین خیلی احساس گناه نکند!  

    لحظاتی بعد شوت سنگین و ازراه دور حبیبی با عکس العمل زیبای یعقوبی به کُرنر رفت؛ 

 و درآخرین دقیقهء نیمهء اوّل، همین دروازه بان، ضربهء بغـل پای محکم مهـدوی را، که حاصل 

 همکاری یک و دوی او با سعید حبیبی بود، ناکام گذاشت تا دو تیم با شرایط یکسان ازلحاظ  

 گل های زده، به استقبال نیمهء دوّم بروند. 

  

   بازیکنان سهند در این دیدار : از راست > حبیبی - ابی مهدی زاده - طهموری - مهدوی - 

                   مؤدّب - علی مهران ( مصدوم ) - موسی زاده /  نفرجلو > عبّاس مهدی زاده 

    نیمهء دوّم، زمان اجرای فستیوال گل بود و ۷ گل بین دو تیم ردّ و بدل شد! در دقـیـقهء ۱۶، 

 سعید با چابکی توپ خیراندیش رادزدید و ازجناح چپ فرار کرد امّا ضربهء آخروکم دقّت او، که 

 با پای راست نواخته شد، راه دروازه را پیدا نکرد.  

    دو دقیقه بعد، محمّد مؤدّب این ناکامی راجبران کرد و پاس اشتباه دکتر شیرخانی را بین 

 راه دریافت و با یک ضربهء بغل پای زیبا، به گل پیروزی تیمش مبدّل ساخت.  

    دقیقهء ۲۲، مثلّث همکاری مهدی، مؤدّب و ابی نتیجه دادوشوت نوک پای مهدی مهدوی 

 اختلاف دو تیم را به ۲ گل افزایش داد.

  

  مهدی مهدوی به جرأت بهترین و کم اشتباه ترین مهرهء سهند در این دوره از مسابقات بود !

    دقیقهء ۲۵، پاس کم دقّت ابی در جلوی دروازهء حریف لو رفت و خانی پور با تصاحب توپ و 

 جاگذاشتن مؤدّب و طهموری، ازسمت راست فراری راآغاز ودریک فرصت مناسب توپ را برای   

 پورحسـین ، که درسوی دیگر زمین تنها و چند متر دورتر از ابی ایستاده بود، فـرستاد تا بغل 

 پای آرام این بازیکن، بدون مزاحمت مدافعین سهند، به گل دوّم خود و تیمش بدل شود.  

  

     ابراهیم مهدی زاده ( ابی ) ، چهرهء دوست داشتنی و یار جنگنده، امّا پُراشتباه سهند  

                 که دراین دوره از مسابقات، برخلاف همیشه، گلزن نشان نداد ! 

    امّا شادی این گل چندثانیه بیشتر طول نکشید ولحظاتی پس ازشروع مجدّد بازی، اشتباه 

 مُحرز بچّه های حشمت، به ویژه خانی پور و انجام یک بازی ایستایی، باعث شدتا مـهدوی 

 بتواند به راحتی پاس ابی را تصاحب و سرضرب با بیرون پا به کنج دروازهء یعقوبی بفرستد. 

    یک دقیقه بعد، بازهم اشتباه ابی کار دست تیم سهند داد و پاس کور او در راه به وسیلهء 

 خیراندیش بلوکه و در نهایت نصیب حسین خانی پور شد وبا ضربهء روی پای محکم بازیکن 

 ارزشمند حشمت، پس از برخورد بانوک انگشتان عبّاس، به تور دروازهء سهند چسبید تا باز 

 هم اختلاف دو تیم به یک گل کاهش یابد. 

  

  خانی پور ( راست ) و دکتر شیرخانی ( چپ ) هرکدام یک بار دروازهء سهند را فرو ریختند !

    دقیقهء ۲۸، همکاری طهموری، سعید و ابی می توانست پایـه گذار گل دیگری باشد ولی  

 حرکت کُند و جاگیری بد طهمـوری در لحظهء آخر، سبب شد تا او هرگز به پاس طلایی زیبا و 

 تند و تیز ابی نرسد و هم چنان از زدن گل در این بازی ها محروم بماند!

                  

 محمّد طهموری، کاپیتان باتجربهء سهند، برای بازی در این گونه دیدارهای رسمی، 

                          باید فکری به حال نفس خود بکند !   

    یک دقیقه بعد، مـهـدوی پنجمین و آخرین گل سهند را در شرایطی به ثمر رساند که قصد 

 داشت یک پاس عمقی برای سعید حبیبی بفرستد ولی باازدحام جلوی دروازه و ازبین رفتن 

 دید دروازه بان، توپ مستقیما" وارد دروازه شد.

    

      گویا مهدی کمی دیر متوجّه شده بود که برای آقای گل هم جایزه ای درنظر گرفته اند !   

    به فاصلهء کمتر از چهل ثانیه از آخرین گل سهند، در یک رفت و برگشت، دکتر شیـرخانی  

 پاس پورحسین را درنزدیکی میانهء میدان دریافت می کند؛ مهدوی را از پیش رو برمی دارد و   

 از بین دو مدافع ثابت و مبهوت سهند، یعنی حبیبی و مؤدّب، توپ را برای چهـارمین بار با تور   

 دروازهء عبّاس آشنا می کند تا قاعدهء اختلاف یک گل دراین بازی کماکان پابرجا بماندو بازی  

 با نتیجهء ۴-۵ تمام شود.

    تلاش های کم جان بچّه های حشمت درواپسین دقیقهء بازی نتیجه ای نداد و این تیم قَدَر 

 باتمام شایستگی ها و درغیاب دو یارمصدوم خود، لقمانی و دل زنده دار، به مقام چهارم این

 دوره ازمسابقات بسنده کرد و جمع آوری ته ماندهء غنائم را به تیم سهند سپرد!   

  

  بازیکنان حشمت در این دیدار : ایستاده از راست > پورحسین - دکتر شیرخانی - خانی پور 

                                           نشسته از راست > طاهری - یعقوبی

  جام دوستی بهآزمایشگاهرفت ! 

    بالآخره پس از گذشت ۳۶ روز از شروع مسابقات، دیدار نهایی این دوره بین دو تیم بدون 

 شکست جام، یعنی آزمایـشگاه بیمارستان آریـا و منتخب دانشگاه عُلـوم پزشکی ، در 

 حضور انبوهی ازعلاقه مندان به رشتهء فوتسال، به ویژه کارکنان زحمتکش بیمارستان آریا، 

 که از ساعتی قبل در سالن ورزشی یادگار امام جمع شده بودند، برگزار گردید.   

  

       اندک اندک جمع مستان می رسند     اندک اندک می پرستان می رسند !

    دو تیم در ابتدا با پاس های تک ضرب و بازی آرام، به محک زدن یک دیگر پرداختند. اوّلین 

 حملهء جدّی دردقیقهء دوّم به دنبال دریبل فنّی نُزهتی صورت گرفت که پس از جا گذاشتن 

 حسن فرد و شوت سنگین با روی پای راست، با واکنش به موقع رهبری دفع شد. ۱۵ثانیه 

 بعد، نمازی با خطای عاشوری متوقّف شد و ضربهء کاشتهء نُزهتی، به شکل یک پاس غیر 

 منتظره به نمازی رسید و با ضربهء بغل پای محکم او از کنار دروازه راهی اوت شد.

  

 عزّت الله (فرامرز) نمازی، کاپیتان باتجربه و یارهمیشه مؤثّر تیم آزمایشگاه دردفاع وحمله  

    دقیقهء چهارم، پاس نُزهتی توسّط رفیع زاده بلوکه شد و به فرد رسید؛ فـرد از جناح چپ  

 فرار سریعی را آغاز کرد و دریک موقـعیّت عالی تک به تک، سمّاکی را دید ولی پاس زیبای 

 او هرگز به سمّاکی نرسید و اوّلین خطر جدّی از مقابل دروازهء پوریا گذشت. 

    تادقیقهء هشتم، اتّفاق خاصّی نیفتاد و دو تیم مانند دقایق اوّل به بازی محتاطانه و نیمه   

 تهاجمی خود ادامه دادند و از هرگونه ریسکی پرهیز نمودند. دراین زمان نُزهتی توپی راکه 

 ازعبّاسی دریافت کرده بود، به زیبایی هرچه تمام تر و با یک دریبل تکنیکی ظریف، ازمدافع 

 کارکشتهء علوم پزشکی، میرمعـصوم نـژاد، عبور می دهد و دوباره عبّـاسی را صاحب توپ 

 می کند ولی ضربهء محکم مرتضی با برخورد به سینهء فرد، راه دروازه رابسته می بیند.

               

  مرتضی عبّاسی، جوان پُرانرژی ویارتکنیکی آزمایشگاه، جای زیادی برای پیشرفت دارد!   

    ثانیه ای بعد، میرمـعـصوم نژاد، یاسر را از جناح چپ راه می اندازد و او پس از جا گذاشتن  

 نمازی، با یک ضربهء کم دقّت توپ را به خارج می فرستد.  

    دقیقهء نهم، شوت نسبتا"سنگین نُزهـتی از گوش چپ، به شکلی خطرناک ازکنار دروازه 

 بیرون رفت و لحظاتی بعد، ضربهء نوک پای رفیع زاده ازجناح راست، به تیر عمودی دروازه در  

 زاویهء مخالف اصابت کرد. 

    یک دقیقه بعد، میرمعصوم نژاد بخت خودرا آزمود و بادو شوت پی درپی، پوریا رابه واکنش  

 جدّی واداشت. در ۵ دقیقهء پایانی نیمهء اوّل، صدای دست و همهمهء تشویق تماشاگران و 

 لیدرهای فعّال آزمایـشگاه، که به جای دُهُل بر سطل زباله می کوفتند! بلند شد و تقریبا" تا 

 انتهای بازی ادامه داشت. 

  

  

    دقیقهء ۱۲، حملهء خطرناک دیگری درجلوی دروازهء آزمایشگاه شکل گرفت که باهوشیاری  نمازی درآخرین لحظه خنثی و پاس گل یاسر، قبل از رسیدن به رفیـع زاده، به وسیلهء فرامرز 

 جمع شدو ضربهء برگشتی رانیز پوریا مهار کرد. دریکی دو دقیقهء باقیمانده، دوتیم کارخاصّی   

 صورت ندادند و تسـاوی بدون گل توأم با خستگی مفرط بازیکنان، حـاصل کار آن ها در نیـمهء  

 نخست بود.   

    

    نیمهء دوّم با آهنگ تهاجم آغاز شد و لیدرهای مشوّق با تحریک و تحریض بازیکنان، به این 

 امر دامن می زدند!

  

    از دقیقهء ۱۷، این حملات با شوت مرتضی عبّاسی، که پس از برخورد با تیرک عمودی، در 

 دستان رهبری جای گرفت، شروع شد و یک دقیقهء بعد به نتیجه رسید. نمازی با یک پاس از 

 راه دور، امـیـنـیـان را صاحب توپ کرد و نوید همزمان باحرکت نُزهتی به طرف تیر دوّم، توپ را  

 به محوطهء جریمهء حریف فرستاد تا بغل پای آرام این بازیکن حرفه ای، کار را تمام کند و فریاد 

 شادی تماشاچیان را بیش از پیش برانگیزد.

  

    این گل زود هنگام، اگرچه آزمایشگاه را دردقیقهء هیجدهم بازی، یک بر صفر پیش انداخت 

 و علیـرضـا نُزهتی را آقای گل این دوره از مسابقات ساخت، ولی در ۱۲ دقیقهء باقیمانده،  

 کار را بر آزمایشگاه دشوار کرد و موجب تحمیل فشار زیادی براین تیم شد. حملات پی درپی 

 علوم پزشکی، یکی پس ازدیگری، بارشادت پوریا و هوشیاری دیگر هم تیمی هایش بی اثر 

 می شد.

  

  پوریا زبردست، شاید به اندازهء توپ هایی که دوروبرش ریخته، دربازی فینال توپ گرفت !

    نکتهء قابل ذکر در این دیدار، فداکاری عبّاسی و حضور غیرمنتظره، امّا خوش حال کنندهء او 

 بود که به علّت شکستگی اُستخوان اسکافوئید مچ دست چپ، ۴۸ ساعت قبل از آغاز بازی، 

 علی القـاعده نمی بایست در این دیدار حاضر می شد! همکاران پزشک به خوبی می دانند 

 که عوارض ناشی از جابه جایی و جوش نخوردن این اُستخوان کوچک، تا چه اندازه می تواند   

 درآینده موجب درد ومحدودیت حرکتی بیمار شود؛ ولی مرتضی علیرغم دانستن این موضوع،  

 حاضر نشد تیم خود را در دیدار آخر تنها بگذارد! 

    

 ازخودگذشتگی مرتضی (نفر سمت چپ) ازلحاظ پزشکی اشتباه وازنظراجتماعی ستودنی بود!  

    دقیقهء ۲۴، نمازی توپ را از زیر پای فرد وسپس یاسر آزاد می کند و درسوی دیگر، توپ به 

 دکترصدر می رسد؛ پاس زیبای دکتر درموقعیّتی عالی نُزهتی رانشانه می گیردولی علیرضا 

 به جای بازی منطقی، با حرکتی نمایشی، توپ را با داخل پای چپ به سمت عقب می زند 

 تا با واکنش دروازه بان به کرنر رود!

    

   علیرضا نُزهتی، آقای گل این دوره از مسابقات، شگردهای خاصّی برای گل زدن دارد ولی 

   با پرداختن بیشتربه کارگروهی و پرهیز ازتک روی وحرکات نمایشی، محبوب ترخواهد شد !  

    حملات بی امان تیم عُلوم پزشکی برای رسیدن به گل مساوی، هم چنان ادامه داشت و  

 تعویض های مکرّر و time out مربّی ها، فرصت کافی برای نفس گیری و recovery عضلات  

 خستهء بازیکنان آزمایشگاه فراهم نمی کرد؛ تا اینکه سرانجام دو دقیقه مانده به پایان بازی، 

 تلاش خستگی ناپذیریاران عُلوم پزشکی به بار نشست. حسن فرد، آغازگر این تاکتیک زیبا، 

 توپی را ازلابلای پاهای نیمه باز مرتضی به عمق فرستاد و رفیع زاده که ازغفلت نمازی سود 

 برده و تادو قدمی دروازه پیش رفته بود، سعی درتصاحب توپ نمود، ولی توپ ازپاهای او جدا  

 شد و او با سماجت تا روی خطّ دروازه، توپ را تعقیب کرد؛ در همین گیرو دار یاسرعاشوری   

 به سرعت جای خودرا عوض کردتا پاس طلایی رفیع زاده را، که درست قبل ازخروج تمام توپ 

 ازخطّ عرضی، برای وی ارسال شده بود، به زیبایی هرچه تمام تر، با یک بغل پا از زیر دستان 

 پوریا به قعر دروازهء آزمایشگاه بفرستد و آه حسرت ازنهاد هواداران آزمایشگاه بلند کند.

                  

   عاشوری (راست) و نُزهتی (چپ) هرکدام یک بار در بازی فینال، دوستی رااز یاد بردند ! 

    تیم خسته ونفس بریدهء آزمایشگاه دردقایق پایانی، برای حفظ نتیجه به دفاع مطلق روی 

 آورد و دراین بین نقش پوریا بارزتر بود؛ همان طور که درطول بازی نیزبارها وبارها حملات تیم 

 دانشگاه را ناکام گذاشته بود. سرانجام پس از سی دقیقه تلاش، دو تیم به نتیجهء مساوی 

 ۱-۱ رضایت دادند و کار به ضربات پنالتی کشیده شد.

  

                                  بازیکنان آزمایشگاه دراین دیدار :

  ایستاده ازراست > پیمان زبردست - نمازی - عبّاسی - پوریا زبردست - امینیان 

                  نشسته ازراست > دکتر صدر نوری - نُزهتی - عظیمی 

    تیم علوم پزشکی زدن ضربات را آغازکرد. فرد، رفیع زاده، عاشوری، میرمعصوم نژاد و میلاد 

 سمّاک، به ترتیب زنندگان ۵ پنالتی این تیم بودند. دراین میان پوریا موفّق شد پنالتی سوّم 

 را که توسّط یاسر نواخته شده بود، مهار کند تا کارنامهء درخشان او در این بازی به حدّ اکمل  

 برسد! اگر امکان سنـجش کمّی تأثیـر نفـرات یک تیم در نتـیجهء به دست آمده وجود داشت،

 بی شک نقش پوریا در پیروزی تیمش، بیش از ۵۰٪ بوده است.

               

   یاسر یک گل حسّاس زد ویک گل حسّاس هم نزد تا تیمش در پلّهء دوّم بایستد !

    درمقابل، تیم آزمایشگاه توانست هر ۵ پنالتی خودرا، که به ترتیب توسّط عبّاسی، نمازی، 

 امینیان، نُزهتی و دکترصدر زده شد، گل کُند و درمجموع باحساب ۵-۶ تیم قدرتمند دانشگاه 

 علوم پزشکی را شکست دهد و به مقام قهـرمانی نخستین دورهء رقابت های فوتسال جـام 

 دوستی نائل آید.

  

   دکتر بابک صدرنوری( نفرسمت چپ )، زنندهء آخرین و حسّاس ترین گل جام،  

              وحشت زیادی درهنگام زدن آخرین ضربهء پنالتی داشت !   

    تیم علـوم پزشکی اگرچه به مقـام نایب قـهـرمانی رسید، ولی به زعم حقـیر و بسیاری از 

 دوستان، از لحاظ تاکتیک های تیمی وکارمنسجم گروهی، بهترین تیم جام وبلکه شایستهء 

 قهرمانی بود و بچّه های آزمایشگاه برای شکست این تیم، حقّا" کار بزرگی انجام دادند!

  

                      بازیکنان عُلوم پزشکی دراین دیدار : 

 ایستاده ازراست > نقی رفیع زاده (مربّی) - دکترعلوی - رهبری - 

                                           مهران رفیع زاده - میلاد سمّاک - فرد 

                       نشسته ازراست > عاشوری - میرمعصوم نژاد - قاسم سمّاکی

    در پایان طیّ مراسمی ساده و دوستانه، جوایز تیم های اوّل تاسوّم، توسّط برگزار کنندگان 

 این مسابقات (آقایان محمود کریمی و رضا جهانگیری) و عدّه ای از پیش کسوتان و مسئولان 

 محترم بیمارستان ( آقایان علی مقدّم و غلامرضا قربانی ) تقدیم کاپیتان های سه تیم شد.

  

  

  محمّد طهموری، کاپیتان فهیم تیم سهند، درحال دریافت کاپ و جوایز مقام سوّمی 

       از آقای رضا جهانگیری، عضو کمیتهء برگزارکنندهء این مسابقات 

  پوزش : متأسّفانه باتری دوربین آقابهنام برای عکس برداری در زمان توزیع جوایز  

                                 مقام های دوّم و اوّل یاری نکرد !

    هدایای کوچکی نیز باعناوین آقای گل و تقدیر اززحمات توپ جمع کن، به علیرضا نُزهتی و  

 سعید حبیبی اعطاء گردید و بدین سان پروندۀ اوّلین جام دوستی در کوبار ( کمیتهء ورزشی 

 بیمارستان آریای رشت ) بسته شد. 

  

     از دم صبــــح ازل تــا آخـــر شـــام ابـــد        دوستیّ ومهربریک عهدو یک میثاق بود  

     بر در شاهم، گدایی نکته ای در کار کرد       گفت برهرخوان که بنشستم خدارزّاق بود

  

              یاحَق   

نتایج رده بندی و فینال

نتایج دیدارهای رده بندی و فینال جام دوستی 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

 سهنـد ۵ دکترحـشـمـت ۴  

   ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آزمایشگاه ۱ علوم پزشکی ۱ 

                ( درپایان وقت قانونی )  

  ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ  

آزمایشگاه ۶ علوم پزشکی ۵ 

   ( درپایان ضربات پنالتی )