صعود طنین

 

        صُعود طنین  

       (  نخستین کوه پیمایی خانوادگی کوبار )

   

 برای کسی که آهسته و پیوسته می رود هیچ راهی دور نیست ! 

    بالآخره هرچه صبرکردیم، باران نیامد که نیامد! تا به لطف خدا و همّت بچّه های خوب و 

 باانگیزۀ دوگروهِ تازه به هم رسیده، اوِّلین کوه پیمایی مشترک خانم ها وآقایان ورزشکار در  

 کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت (کوبار) و گروه گردشگری GLX شکل بگیرد. 

   

    بامدادروزجمعه ۲۲ مهرماه ۹۰ ، باوجود پیش بینی های نااُمیدکنندۀ اینترنتی و تفسیر 

 و تحذیرهـای دوستان و دشمنان اونترنتی! درمورد اوضـاع نابسامان جوّی و احتـمال ریزش 

 شدید باران، کوهنوردان مصمّم دوگروه بین ساعت ۶ تا ۶,۳۰ درمیدان جهاد گردهم آمدند.

   

    متأسّفانه شامگاه روز پنج شنبه خبررسید که مینی بوس KARSAN تعیین شده برای  

 سفر، دچار نقص فنّی شده و ما ناچارشدیم با طرحی ضربتی ازیک مینی بوس IVECO 

 مدل بالا با راننده ای حرفه ای، ویژۀ مسابقات رالی فرمول یک، استفاده کنیم !!  

    به ضرب و زور گردش چرخ دنده های مستهلک و موتورداغ کردۀ خودرو والبته بااستعانت 

 از اورادو اذکار پی درپی سرنشینان آن! سرانجام ۱۸ مسافر ریزو درشت این وسیلۀ نقلیۀ 

 بی نظیر، حوالی ساعت ۸ صبح به مبدأ حرکت، یعنی شهرتاریخی ماسوله رسیدند تا به 

 اتّفاق هم صعود به ارتفاعات کوروبار را آغاز کنند.

   

    ازآنجاکه بسیاری از همسفران، نخستین کوه پیمایی کلاسیک خودرا تجربه می کردند، 

 ذکر چندنکته ازاُصول اوّلیّۀ کوهنوردی درابتدای راه لازم بودکه این وظیفه به عهدۀ پُرگوترین 

 عضوگروه، یعنی بنده گذاشته شد! 

   

    نفرات این صعود عبارت بودند از : 

                    آقای فریدون فخر رحیمیان [سرپرست و جلودار گروه]

   

                                      آقای رضا (بابک) طالب خانی

   

     آقای ابراهیم مهدی زاده [کوهیار] و همسرایشان، سرکارخانم زهرا ( الهام ) اِشتِرکا

   

      آقای مجید تقوی [عقب دار] و همسر ایشان، سرکارخانم زینب ( پروانه ) نبی زاده 

   

                آقای مهندس حامد فرّخ و همسرایشان، سرکارخانم مینا فرّخ

   

                        سرکارخانم فردوس حامدی مبرّا ( خاله طیّبه ) 

   

                                      سرکارخانم نگین سیّار ثابت

   

                                      سرکارخانم لیلا شبان

   

      آقای مهندس حسن ( تورج ) مُنصف به اتّفاق همسرایشان، سرکارخانم هُما فرّخ

   

                           و دو دسته گل منصف، طراوت و طنین

   

   

           بندۀ شرمنده محمّدصادق ( نظام ) مهران به همراه عیال واجب الاطاعة،

                                سرکارخانم صدّیقه (ناهید) میرمیناچی

   

                                              و جان بابا، صهبا  

   

           و بالآخره آقای مهدی جهاندیده و همسرایشان، سرکارخانم مژگان محمّدی

   

 که کمی دیرتر و از محلّ توقّـف گـروه جهت صرف صبحانه، به ماپیوستند تاجمع ۲۰ نفرۀ ما 

 برای فتح پاییزۀ کوروبار تکمیل شود.

    دراوّلین استراحتگاه، به روال گذشته بازهم اِبی آتشی افروخت و چایی دم کردتا گلویی 

 از تشنگان تر کند و گرسنگان وخستگان را جانی دوباره بخشد و به طیّ طریق پُرنشیب و  

 فراز کوه امیدوار سازد.

   

   

    هوای خنک و فـرحبخش کوهستان درابتدای نیمـۀ دوّم سال، در زیر نگاه اخم آلود امّا به 

 غایت دوستانۀ آسمان، محیطی آرام و دل انگیز را برای قـصدکنندگان این صعـود پدید آورد ؛

   

   

 صعودی که به پیشنهاد سرپرست محترم گروه، جناب آقای فخر، وقبول سایر اعضاء، به نام 

 کوچکترین فرد صعود کننده، "طنین" نام گرفت.

   

    تا روز قبل ازصعود، حتی خوش بین ترین آدم هم نمی توانست پیش بینی کند که باهم  

 رساندن این گروه ناهمگون به آخر مسیر، آن هم دراین شرایط جوّی ناپایدار، ممکن باشد!  

 ولی تلاش خستگی ناپذیر و ارادۀ آهنین اعضای گروه، این احتمال ضعیف را قوّت بخشید و 

 ثابت کرد که نیرویی فراتراز قوای عقلانی و منطق هم وجود دارد که عُرفا اسمش را عشق 

 گذاشته اند! 

   

    امّا همین عُرفا معتقدند :      به کــوی عـشـق مـنـه بی د لـیـل راه قــدم 

                                                         که من نمودم به خویش صد اهتمام و نشد  

    و اَلحَـق که دلیل راه ما آشنای کوی عشق بود و به نحوی شایسته توانست مسئـولیّت 

 توأمان سرپرستی و طلیعه داری گروه را باسالم و به موقع رساندن تک تک اعضای گروه به 

 اوج قلّه، به انجام رساند.

   

    سرقـدم های متناسب آقای فخر با مجموعۀ گروه، توقّف های کوتاه جهت رفع خستگی

 اعضاء و حرکت دادن دوباره و به موقع آن ها سبب شد که حوالی ظهر به فتح کوروبار نائل

 شویم.

   

   

   

    درطول مسیر، مناظر بدیع و چشم اندازهای زیبای کوه در فصل پاییز، دیدنی وتابلو های

 بی بدیل نقّاش طبیعت با هر قیمتی خریدنی بود! تابلوهایی که با ترکیب رنگ های سبز،

 زرد، نارنجی، قرمز، قهوه ای و ...، هر بینندۀ بی ذوقی را به تحسین و هر هنرمند توانایی

 را به تمکین وامی داشت!

                   

    

                      

          

    دربین عکّاسان، مثل همیشه سهم اِبـی برای ثبت و ضبط و جاوید نگاه داشتن این

 زیبایی ها و انتقال آن به نسل های آینده، بیش از سایرین بود.

   

   

    از دیگر مناظر دیدنی و بدیع این سفر، کوله پشتی آقا تورج بود که با ابتکار و اعتماد به 

 نفس ذاتی این موجود عجیب الخلقه، از واژگـون سازی و تغییر کاربری یک ساک مـعـمولی 

 ایجاد شده بود! بیخود نیست که برو بچّه های گروه GLX چپ و راست شعار می دهند : 

                آقا تورج دوسِت داریم ... آقا تورج دوسِت داریم ...

  

    بارسیدن بچّه ها به مقـصد، بلافاصله بساط غذای رهپویان گرسنه، که دیگر توانی برای

 راه رفتن و حتّی حرف زدن نداشتند، گسترده شد و جملگی به تناول آنچه درکوله داشتند،

 مشغول شدند.

   

   

    باوجود هوای آفتابی و مطلوب قلّه، بازایـستادن ناگهانی گروه به دنبـال چندین ساعت

 کوه پیمایی، که با تعریق فراوان و صرف انرژی زیادی همراه بود، موجب احساس سرما و

 لرز در عدّه ای از همسفران شد و لباس های گرم داخل کوله ها را به کمک طلبید!

   

   

    درزمان استراحت بچّه ها، گـلّه های پُرتـعداد بـُز و گوسفند، با آوای آشنا و دل نشین

 زنگوله های گردن آویز میش های باردار، به چراگاه های سرسبز منطقه سرازیر شدند.

   

   

    سگ های گلّه اگرچه دورادور نیم نگاهی به خیل چارپایان تحت الحفظ خود داشتند،ولی 

 چشم پوشی از باقی ماندۀ مائدات آدمیزاد هم برایشان کار دشواری بود! به خصوص اگر با 

 کودکان فعّـال و پُرنشاط گروه، همبازی شده باشند!

   

   

   

    باتلاش بابک و مـجید و ابی، هیـزمی و آتشی تهیّه شد و چای داغی فراهـم آمد تا با

 نوشیدن آن، انرژی لازم برای نزول، در تن و جان اعضای گروه ذخیره گردد.

   

   

   

   

    معمولاً چای را با قند یا آبنبات می خورند. ابتکار دیگر آقا تورج، معرّفی محصولی جدید از 

 فرآورده های طبیعی به جای شکـلات کـاکـائو بود که به دلایل امنیّتی چندان مورد استقبال 

 بچّه ها قرار نگرفت!!  " بابا تو دیگه کی هستی؟! "

   

    با شروع تغیـیـرات جوّی و نگرانی از تحقّق پیش بینی هـواشناسی، بچـّه های گـروه با

 نظر آقای فخر شروع به بستن کوله ها و جمع آوری وسایل نموده پس ازگرفتن چند عکس 

 یادگاری، عزم نزول کردند.

   

   

   

    در سرتاسر مسیـر بازگشت، مـه غلیظی رو در روی بـچّه ها قرار داشت که غـوص درآن،  

 نه تنها باعث دلهره و تشویش خاطر کسی نشد، بلکه بر تنوّع زیبایی های این سفر افزود

 و لذّت کوهگردی را دوچندان کرد.

   

   

   

    و البتّه همین مِـه فرصت مناسبی هم برای بعضی از خانم ها ایجاد کرد که در استـتـار آن، 

 دقایقی را به فعّالیّت سرشتی چُچـاق چینی مشغول شوند! غافل از این که چشمان تیزبین 

 اِبی همه جا سایه به سایه در تعقیب آن ها است!

   

    در راه برگشت، هرجا که لازم بود، به صلاحدید سرپرست گروه، مکثی مقصور برای تجدید  

 قوا منظور شد تا نفسی بالا آید و شکم چره ای پایین رود!

    

   

        

    هدایت صحیح و اُصولی جلودار، درهردو مقام فراز و فرود، به راحتی توانست فاصلۀ سنّی

 ۵۸ ساله را بین کهترین و مهترین فرد گروه بپوشاند وترکیب یکدستی برای حرکت ایجاد کند.

   

    طنیـن کوچولو با ۵ سال و نیم سن، کوچک ترین و مادربزرگش، خاله طیّبه با ۶۲ سال و ۸

 ماه، بزرگ ترین کوهنورد این صعود بودند.

   

    نزول بی دردسر گروه تقریباً دو ساعت به طول انجامید و حدود ساعت ۴ بعدازظهر همگی 

 سالم به ماسوله رسیدیم و ازآن جا بود که دشوارترین مرحلۀ سفر آغاز شد! ... انتظار!

   

    نزدیک به یک ساعت منتظر راننده ای ماندیم که با هربار سفر به چنین مکانی، یک سال

 ازعمرمینی بوس و دوسال ازعمر مسافران بخت برگشتـۀ آن می کاست. همان جا دریافتیم

 که سرعت پایین آمدن driver منحصر به فـرد ما از سراشیبی جاده، تفـاوت محسوسی با 

 بالارفتن وی ازسربالایی همان جاده ندارد و تنها فرق رفت وبرگشت، جایگزینی بوی سوختِ 

 لنتِ ترمز با بوی دود اگزوز از یک موتور درحال انفجار است!

    به هر تـقدیر اوّلین کوه پیـمایی خانوادگی مشترک دو گـروه، با خاطره ای خوش به پـایـان  

 رسید و فردای آن روز، همه از زمان و مکان صعود بعدی می پرسیدند! و عـدّه ای نیز با خرید 

 تجهیزات پایۀ کوهنوردی، از هم اکنون خود را برای فتح للندیز آماده می کنند.

   

    کوروبار برای خیلی از یاران ما نخستین تجربۀ کوهنوردی کلاسیک بود؛ همانطور که برای 

 من نیز کوه پیمایی درتیرماه ۸۸ از همین قلّه آغاز شد و تاکنون سه بار در سه فصل مختلف 

 سال تکرار شده.

   

   

    نبردهای زندگی همیشه به نفع قوی ترین ها پایان نمی پذیرد ،  

    بلکه دیر یازود بُرد با کسی است که بُردن را باور دارد !                     

                          " شاد وسرافراز وهمچون کوه اُستوار باشید "