کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی
کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی
کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.صعود سبز صهبا
صعــود ســبز صهـــبـا
این بار صعود گروه به نام کوچک ترین عضو گروه و همچنین پای ثابت گروه نام گذاری شد
تا برای تربیت اراده ، بهترین زمان ، ایّام جوانی باشد.
>>>>>>>>>>||||||||||<<<<<<<<<<
گزارش صعود به قُلّۀ تَجَر رودبار
به قلم و کوشش : مهـــــدی جهـــــــان دیــــده
گروه کوهنوردی کوبار به دنبال رسیدن به تجربه های جدید و فتح قلّه های متعدّد، این بار
با گروه پارس پخش عدل راهی ارتفاعات رودبار و قلّۀ تَجَر گردید.
طبق برنامه ریزی قرار بر این شد افرادی که اعلام آمادگی کرده بودند ساعت ۵ صبح جمعه
مورخۀ ۵/۳/۱۳۹۱ در سه نقطۀ شهر ( یک گروه در خیابان بیستون، گروه دوّم در میدان گاز
سابق و گروه سوّم در میدان توشیبا ) مستقر گردند.
با کمی تغییر در برنامه، ساعت ۵:۳۰، گروه به سمت منطقۀ پایین بازار رودبار راهی شد و
ساعت ۶:۴۰ به مکان موردنظر رسید و ساعت ۶:۵۵ بعداز هماهنگی با آقای علیزاده (رانندۀ
محترم مینی بوس) جهت ساعت برگشت، صعود به منطقۀ تجر را آغاز نمود.
درهمان ابتدای صعود آقای دکتر مهران با انرژی ستودنی مثل همیشه به شکار لحظه ها و
مناظر اطراف پرداخت تا با ثبت کردن آن و مشاهدۀ عکسها درسالهای آتی، ذهن فراموشکار
آدمی را بیدار نگه دارد.
امّا قبل از شروع و به رسم ادب، اعضای گروه را که شامـل ۱۵ نفر می شدند، معرّفی
می نمایم:
آقای اسفندیار یوسفی ( جلودار و راه بلد گروه )
آقای ناصر جهان دیده ( پدر بزرگوار بنده )
آقای فریدون ارجمندی
آقای رحیم شعبان زاده
آقای عبدالله ( حسین ) حق پرست
مهدی جهان دیده ( عقب دار و عضو مشترک دو گروه )
آقای دکتر میر محمّد صادق مهران و همسر ایشان سرکار خانم ناهید میرمیناچی
و به قول آقای دکتر، جان بابا صهبا مهران
آقای فریدون فخر
آقای سعید نوروزی فر
آقای بابک طالب خانی
آقای مهندس حامد فـرّخ و همسر ایشان سرکار خانم مینا فـرّخ
آقای ابراهیم مهدی زاده ( کوهیار و عقب دار گروه )
و اینها کسانی بودند که از خواب نازنین صبح جمعه صرف نظر کردند، تا ثابت کنند به دنبال
زیبایی ها رفتن، همّتی می طلبد. گناه را به گردن دنیا و دیگران نیندازیم ، کوتاهی از همّت
و کوشش ماست!
ازابتدای صعود آنچه که گروه را به تعجب واداشت، زیبایی منطقه و تنوّع پوشش گیاهی آن
بود، زیرا در اذهان بعضی از افراد گروه، در مورد منطقۀ رودبار، خشکی و کویری بودن منطقه
انتظار می رفت نه این مناظر زیبا و چشم نواز!
وگروه ثابت کرد که اگرهمواره مانند گذشته بیندیشد ، همیشه همان چیزهایی را به دست
می آورد که تا به حال کسب کرده بود.
بعداز مدّتی پیاده روی به چشمه رسیدیم وشایان ذکر است که جیره بندی آب ازاین منطقه
توسط آقای یوسفی توصیه شد.
گروه توانست با روحیه ای عالی، حرکت و سرعتی خوب ومناسب، ساعت ۸:۴۰ به منطقۀ
فیلده جهت صرف صبحانه برسد.
درداخل مسجد فیلده، ۲ درخت وجود داشت که توجّه ما را به خود جلب نمود: اوّلی درختی
بود که در نوک آن یک کندوی عسل طبیعی وجود داشت ...
... و دیگری درخت تاریخی چنار با قدمت ۱۰۰۰ ساله، که به قول خادم مسجد قبلاً در داخل
آن قهوه خانه بوده است.
پس از اندکی استراحت و گرفتن عکس، راهی شدیم.
پس از طی مسافتی کوتاه، این بار به درخت چنار کهنسالی رسیدیم که قدمت ۴۰۰ ساله
داشت و باز جهت ثبت آن، عکس هایی به صورت دست جمعی گرفتیم.
پس از گرفتن عکس و مدت کوتاهی پیاده روی، وارد منطقۀ دشتی و گندم زار شدیم.
به خاطر گرمای زیاد و با توجه به نبودن چشمه در طول مسیر، گروه به فکر ذخیره سازی آب
تا رسیدن به مقصد بود.
در راه، آقای دکتر مشغول گرفتن عکسهای زیبایی ازمناظر وحشرات گوناگون و متنوع بود ...
... به حدّی که آقای مهدی زاده به شوخی گله مند شد و گفت : "دکتر به جای اینکه از ما
عکس بگیری فقط داری از جک و جانور عکس میگیری! " و دکتر نیز با همان روحیۀ گروهی و
جمعی که همیشه از خود نشان داده، چند عکسی از آقا ابی و سایرین گرفت.
امّا منـاظر اطراف آن قدر زیبـا بود که بدون اعتـراض و سخن گفـتن، دکتر را به عکس گرفتن
وا می داشت.
و این جاست که « وُلتر نویسنده فرانسوی » می گوید : " شما ممکن است بتوانید گـُلی
را زیر پا لگدمال کنید، امّا محال است بتوانید عطر آن را در فضا محو سازید! "
گروه درطول مسیر، علی رغم گرمای شدید، از طبیعت زیبا ومنحصر به فرد منطقه بهره مند
می شد ...
... تا اینکه به اوّلین استراحتگاه جهت تغـیـیـر مسیر از منطـقۀ دشتی و گندم زار به منطقۀ
جنگلی رسیدیم، تا با اندکی استراحت و نوشیدن آب وهمچنین صرف میوه، عازم نبردی دیگر
در قسمت جنگلی و شیب تند مسیر گردیم.
دراین منطقه بود که ازشدّت گرما کمی کاسته شد وگروه زیرسایۀ درختان و باچشم اندازی
جدید، توانست مسیر را با راحتی بیشتر طی نماید.
در حین عبور از منطقۀ جنگلی، به قسمتی از کوه رسیدیم که خالی از پوشش گیاهی بود
و در سمت چپ آن منظرۀ زیبایی از شهر رودبار به چشم می خورد. در این قسمت باد خنک
و فوق العاده ای می وزید که بنده و ابی به دلیل استفاده از این موهبت، چند لحظه ای درآن
منطقه ایستادیم و این نیز از چشمان تیزبین دکتر دور نماند!
پس از عبور از منطقه جنگلی به پایین کوه رسیدیم و از آن جا مقصد با فاصله ای چشم گیر
مشخص بود.
تا این مرحله از صعود، تمامی اعضای گروه فوق العاده بودند، امّا از اینجا به بعد، صعود برای
بعضی ها کمی دشوارتر شد. ازاین نقطه بودکه همکاری دراعضای گروه کاملاً مشهود گردید،
به خصوص آقایان: یوسفی، حق پرست، مهران و مثل همیشه مهدی زاده که سهم بیشتری
در صعود دسته جمعی گروه داشتند.
این همکاری سبب شد تا این بار، گروه برخلاف خلیل دشت، صعودی موفّق داشته باشد.
این صعود، تجربه ای سخت و دشوار برای خانم های گروه بود، که سهم صهبــا از دشواری
صعود، کمتر به چشم می خورد و موجب شد تاگروه را به تحسین از خود وادارد، امّا قابل ذکر
است که مهر و عشق مادری در تمام مراحل سخت صعود، خانم مینـاچی را موظّف کرده بود
تا دشواری مسیر را به خاطر دادن روحیۀ بیشتر به فرزند خود، تحمّل نمایدو این حس مادرانه
سبب شود تا ایشان نیز مانند سایرین صعود موفّقی داشته باشند.
امّا از همه مهم تر، صبر و شکیبایی آقای یوسفی و مُدیریت ایشان و دادن روحیه به گروه و
نحوۀ قدم برداشتن مناسب وی بود که موجب گردیدتا گروه، رأس ساعت ۱۲:۳۰ بعدازظهر
به قلّه برسد.
در حین صعود، تنی چند از اعضای گروه جهت روشن نمودن آتش می بایست هیزم ها را از
پایین حمل می کردند که از آن جمله: آقایان ناصر جهان دیده، ابراهیم مهدی زاده و خود بنده
علی رغم سختی مسیر، این مهم را برعهـده داشتیم و البتّه باز سهم اِبی بیشتر از دیگران
بود!
بعداز یک صعود موفق و تحسین خانم های گروه واشارۀ آقای یوسفی به این نکته که تایم
صعود با توجه به گروه های دیگر بسیار عالی بوده، و همچنین گرفتن تعدادی عکس ازمقبرۀ
حاج احمد صادقی، که به گفتۀ محلّی ها، به پهلوانی و خوش نامی در منطقه معروف بوده،
اعضای گروه به استراحت پرداختیم و به دلیل مسطّح نبودن مکان و همچنین نداشتن سایه،
در سه مکان مختلف اُتراق نمودیم.
و این بار مسئولیت برافروختن آتش را، برعکس دفعات قبل که برعهدۀ ابی بود، آقای رحیم
شعبان زاده تقبّل نمود .
پس از روشن شدن آتش، با وجود کمبود آب و همچنین لزوم ذخیرۀ آن برای نزول، هرکس
مقداری از سهمیۀ آب خود را جهت صرف چای کنار گذاشت، و این حس همکاری در شرایط
سخت، لذّت با هم بودن را دو چندان می کرد.
خلاصه پس از سهیم شدن در غذاها ی یکدیگر و استراحت اندک، دوباره گروه جهت گرفتن
عکس دورهم جمع شدند، اگرچه بدلیل مه آلود بودن هوا، مناظر پایین دست به وضوح دیده
نمی شد.
پس از گرفتن عکس، ساعت ۱۴:۱۵ جهت نزول رهسپار شدیم؛ امّا از همان ابتدای مسیر،
دشواری به دلیـل شیب تند و خستگی بسیار، در بعضی ها به چشم می خورد و این امر تا
پایان نزول همراه گروه بود و سرعت نزول را که همیشه بیشتر از صعود بود، بسیار کند نمود،
تاجائی که ساعت ۶عصر به روستای فیلده رسیدیم ( ۳ساعت و ۴۵ دقیقه )؛ درحالی که
مسیر رفت، با وجود اینکه آقای یوسفی راه دورتری را جهت سهولت صعود انتخاب کرده بود،
در مدّت زمان ۲ساعت و ۴۵ دقیقه طی شده بود!
در ابتدای نزول، متوجّه عُقـابی شدیم که در بالای سرمان با وقار خاصّ خود، مشغول پرواز
کردن بود.
پس از طی نمودن شیب تند و قبل از ورود به داخل منطقۀ جنگلی، و درست در محلی که
جهت استراحت انتخاب کرده بودیم، به لاک پشت جنگلی بزرگ و زیبایی برخوردیم که درنوع
خود جالـب توجّه بود! این گونه لاک پـُشت ها، نیازی به زیستن در آب ندارند و این مسئله از
خاکی بودن لاک آن، کاملاً قابل تشخیص بود.
همان طور که به کُندی به سوی پایـیـن می آمدیم، بعضی از افراد گروه، برای ایجاد تنوّع و
کاستن از یکنواختی، شروع به شوخی و مزاح نمودند که از آن جمله اشاره به نوشتۀ پشت
کولۀ بنده بود!
امّا من دراین سفر به یک نکتۀ بزرگ پی بردم و آن اهمیّـت وجود عقب دار درگروه بود. کسی
که به عنوان عقب دار درگروه معرّفی می شود، باید فردی صبور و بردبار باشد، کاری که بنده
در ساعت های پایانی نزول از عهدۀ آن برنیامدم (که همین جا از همراهان و خوانندگان عزیز،
عذر خواهی می کنم) و جای خودرا به آقای یوسفی دادم و مثل پرنده ای که ازقفس گریخته
باشد به اتفاق آقایان طالب خانی و حق پرست با سرعت از دیگران پیشی گرفتم!
در انتهـای مسیـر، کمی بی نظمـی سبب گردید که اعضـای گروه، جداگانه و با فاصـله به
منطقۀ فیلده برسند؛ که البتّه اگر به این شکل نمی شد، تأخیر بیشتری در آمدن بعضی ها
پیش می آمد و این درشرایطی بود که آقای علیزاده (رانندۀ محترم مینی بوس) از ساعت ۵
بعدازظهر در محل مورد نظر منتظر مانده بود!
خلاصه پس ازرسیدن به قهوه خانه وصرف چای وسایر نوشیدنی ها، ساعت ۱۸:۳۰، افراد
گروه تصمیم گرفتند که با وسیلۀ نقلیّه به نقطۀ آغاز بروند؛ امّا ازآنجایی که مینی بوس آقای
علیـزاده به خاطر ضعیف بودن موتورش، قادر به بالا آمدن از سربالایی تا روستای فیلده نبود،
موجب ناهماهنگی و تعویض لباس گروه پارس پخش عدل شدو از گروه ۱۵ نفره، فقط آقایان
یوسفی، دکتر مهران، نوروزی، طالب خانی و مهدی زاده توانستند مابقی راه راجهت تکمیل
کردن سفر با پای پیاده بیایند و این امر سبب شد تا ۱۰ نفر از اعضای گروه، مدّت ۴۵ دقیقه
جهت پیوستن بقیّۀ افراد، انتظار بکشند. امّا این ها مهم نیست، مُهم تر این است که همه
به سلامت پایین آمدند تا صعود به قلّۀ تجـر، خاطره ای خوش به جا بگذارد و میل دو گروه را
به صعودهای مشترک دیگر افزایش دهد.
پیروزی آن نیست که هرگز زمین نخوری ،
آنست که بعد از هر زمین خوردنی برخیزی
" مهاتما گاندی "