کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی

کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.

کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی

کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.

دشت دامان - غار دربند رشی


      دَشتِ دامـــان  


     


                و

     

    غــار دَربَنــدِ رَشی 


                      


  گُلگشت پاییزۀ خانوادگی به منطقۀ سی دشت


      

  تلاشی با باشندگی شانزده همنورد خُرد و کلان


    

            در روز جمعه دهم آبان ۱۳۹۲


  

   

     به سرپرستی و راهبری دلیرمرد کوهستان: 


                  اسـفـنـدیـــار یـوسـفی

  


        با ۲۸۱ تصویر زیبا و ماندگار، به کوشش:


              وفـــا و صفـــا پـورتوکّـــلی

    

    


 مسیر حرکت: رشت > رُستم آباد > توتکابُن > دشتِ ویل > دَفراز >

                              پلـنـگ درّه > رَشی > سی دشـت > دشـتِ دامــان


    

    

    

    

    

    

    

    

    

    


   اون روز دو تا مهمون کوچولو داشتیم که برای اوّلین بار با گروه ما همسفر

 می شدن. فکر کنم براشون روز خیلی خوبی بود! 

    

     


          برای بَـردیــا طالب خانی، پسر گُل آقا بابک

                           

           و  حُـسـنــا خانوم، دختر عزیز آقای خوش بو

         


   و همین طور برای بقیّۀ اونایی که از پیش می شناختیمشون!


    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

      


   محیـط گرم و مرطوب استان گیـلان، زیستگاه مناسبیه برای رشد و تکثـیر

 گونه های مختلف قارچی؛ و جنگل سی دشت برای دانشجویان علاقه مند

 رشتۀ Mycology، آزمایـشگاهی غنی و محیـط کشتی طبـیعی محسوب

 می شه.


    

    

    

    

    

 

   سی دشت در ۱۵ کیلومتری رستـم آباد واقع شده و محصـول اصلی اون،

 توت فرنگی بسیار زیبا وخوش مزه ای است که همه ساله در اردیبهشت

 ماه موقع چیدنش، جشنی در این منطقه برگزار می شه.


    

    

    

    

    

    

    

    

    

    


   برای طی کردن یک راه طولانی در ورزش های استقامتی، آرامـش رُکن

 اساسـیه؛ و یک دونـده، دوچـرخـه سـوار یا کـوه نـورد، بدون حفظ آرامش و

 پایداری در اون، هرگز به مقصدش نمی رسه.

   در جمع بچّه های کوبار، وجود فریدون خـان، همیشه مایۀ آرامش بوده و

 هست؛ و این برای همراهان ایشون، یه امتیاز بزرگ محسوب می شه.

 

     

    

    

     

    

    

    

    

    

    


   مسیر جنگلی سی دشت، شیب تندی نداره و آدم از دیدن زیبـایی های

 اطراف، سیر نمی شه؛ ولی بچّـه ها گُشنه شونه و دیگه طاقـت راه رفتن

 ندارن و مُدام از آقای یوسفی می پرسن پس کی صبحونه می خوریم؟!


    

    

    

    

    

    


   دشتِ دامان از توابع سی دشته ومقصد اوّلیّۀ ما؛ همون جایی که قراره

 صبحونه بخوریم. به تخمین آقـای یـوسفی، با یک ساعت و نیـم پیـاده روی

 از مبدأ، می بایست می رسیدیم ولی بچّـه ها یه کم کُندن و سرقدمشون

 کوتاه. به خاطر ناشتا بودن، انرژی شون هم درحال تحلیله!


    

    

    

    

    

    

    


   یواش یواش از دور سر و کلّـۀ کلبـه ها پیدا می شه و نویـد می ده که تا

 مقصد، راه زیادی نمونده.


    

    

    

    

    

    

    


   و سرانجام می رسیم به دشتِ دامان، منطقه ای پهناور و زیبا با طبیعتی

 بکر و لطیف که خستگی کوه پیمایی رو از تن آدم بیرون می کنه.


    

    

    

    


   همون اوّل کار، خاله طیّـبه کنار چشمه سُر می خوره و مُچ پاش بدجوری

 می پیچه؛ و بعد از حدود دو سال، بالآخره می پـذیـره که پوتین مهمـونیش،

 خیلی مناسب کوه پیمایی نیست!


    

    

    


   بساط صبحونه پهن می شه و بچّـه ها دلی از عـزا در میارن. واسه آتـیـش

 درست کردن همه چی فراهمه جُز ابی، که جاش واقعاً خالیه. اگرچه خانوما

 همه شون خوبن ولی گاهی بی دلیل آدمو ذلیل می کنن!


    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    


   شکما که سیر شد، پا می شیم که راه بیفتیم، تا به موقع به غار رشی

 هم برسیم. چند تا عکس یادگاری تکی و دسته جمعی هم می گیریم که

 خاطراتمون موندنی تر بشه.


    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    


   برای برگشتن، راهنمای ما مسیر دیگه ئی رو تو جنگل انتخاب می کنه تا

 برای همه تنوّع و تازگی بیشتری داشته باشه.


    

    

    

    

    

    

    

    


   هم تو مسیر رفت و هم برگشت به درختایی برخوردیم که شکل و شمایل

 عجیب و غریب و بعضاً جالبی داشتن....!


    


                      مثل درخت های لوله کشی شدۀ زیر...!


                      

    


      یا پنجه های سبز و ستبر این درخت تنومند که بی شباهت به پای

                      یک دایناسور پرندۀ ماقبل تاریخ نیست...!             

    


             یا این یکی که بهتره زیر بغلشو بده یه کم Shave کنن...!  


    


       این دو تا درخت درکنار هم، از این زاویه کُلاً شبیه واژۀ کُلاً شدن...!

                            شما اونا رو چی می بینین؟

                       

    


  فکر کنین یکی سرش رو زمینه، سینه ش جلو، دستاش بالا و لنگاش هوا،

                     این می شه حکایت درخت آکروباتیک ما...!


                      

    


  از این جا به بعدش دیگه No Comment ـه و هنر عکّاسای خوش قریحه!

        هر جور دلتون خواست تفسیر کنین؛ فقط فکر بد نکنین...!


    

    

     

                       

     

    

     


   جای پای قاتلین درخت، تو همۀ جنگلا پیدا می شه و سی دشت هم از

 این قاعده مُستثنی نیست!


    

    


   یه جاهایی از جنگل که درختای بلندتری داره، وسط روز روشن هم تاریک

 به نظر می رسه؛ که من بهش می گم کسوف جنگل!


    

    

    

    

    

    

    

         

    

    

    

    

    

    


   رفته رفته از جنگل خارج می شیم و به روشنایی جادّه می رسیم.


    

    

    

    

    

    

    

    


   خاله هم با هر مُصیبتی شده، لنگ لنگان با دو تا عصا میاد پایین و بدون

 کمک خودشو تا بغل ماشینا می رسونه.


    

    

    

    

    

    

    


   بالآخره گام های آخر هم برداشته می شه و همگی می رسیم به محلّ

 شروع حرکت، تا برای رفتن به غار رشی سوار ماشینا بشیم.


    

    

    

    


   منطقۀ رشی و رحمت آباد آثار باستانی زیادی داره. غار دربند رشی از

 پدیده های طبیعی دیدنی در اطراف روستای رشیه و برای رفتن به اون جا

 باید از مسیری که اومدیم، چند کیلومتری برگردیم عقب و سر یه پیچ، بغل

 جادّۀ اصلی پارک کنیم.


    

    

    

    


   دنبال آقای یوسفی از کوره راه باریکی درکنار یک تابلوی بی قواره، که از

 طرف دوستداران طبیعت مورد الطاف فرهنگی قرار گرفته! می ریم پایین.


       

    

    


   درد و تورّم شدید مفصل مچ پا، بالآخره خاله رو زمین گیـر می کنه و همون

 جا تو ماشین می نشونه. متأسّفانه اون روز خاله از همراهی بیشتر و دیدن

 غارها محروم شد، ولی خوشبختانه کار به همون پیچ خوردگی ساده خاتمه

 پیدا کرد و دیگه در ادامه به دررفتگی یا شکسـتگی استخوان، بستری و این

 جور گرفتاری ها نکشید!


    

    

    

    


   به جز توت فرنگی، از دیگر محصولات منطقۀ سی دشت و رشی، گندم و

 جو، عدس، لوبیا، گردو و انجیره؛ و دامداری هم رونق زیادی داره.


    

    

    

    


   وقتی گوشی همراه بین اون همه صخره های بلند خط بده، مامان نوریّه

 هم دیگه دلواپس جگرگوشه هاش نمی مونه!


    

    


   از سر جادّه تا خود غار بین ۳۰ تا ۴۵ دقیقه پیاده روی می خواد؛ و البتّه با

 سرقدم بچّه های ما حدود یه ساعت!


    

    

    

    

    

    

    


   کم کم از دور، سوراخ دهانۀ غارها آشکار می شه و عکّاسا آمادۀ شکار!!


    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

   صخـره های سر به فلک کشیده، خشک و خشن با پوشش گیاهی اندک

 و کاملاً متفاوت با سی دشت، بافت غالب این منطقه رو تشکیل می ده. تو

 اون طبیعت زُمُخت، بچّه های ما تنها نشانه های لطافت و طراوت بودن.


    

    

    

    

    

    

    


   به غار اصلی می رسیم. دهانۀ غار دایره ای است به قطر تقریبی ۱۰ متر،

 خیلی بزرگ تر از اون چیزی که از دور دیده می شه! کف غار حدّاقل ۵ متر از

 سطح زمین های اطراف بلنـدتره و برای رفتن اون تو، اوّل باید از یه شیب تند

 و ناهموار بری بالا.


    

    

    

    

    


   داخل غار خیلی تاریکه و وقتی از مدخلش یه کم فاصله می گیری، دیگه

 بدون چراغ پیـشونی هیچ جا دیده نمی شه و تازه می فهـمی قدرت فلش

 دوربین عکّاسیت چه قدره؟!


    

    

    

    

    

   طول غار حدود ۵۰ تا ۶۰ متره و مسیرش رو به بالا شیب داره که در انتها

 تند می شه. در دیواره های دو طرف غار هم حُفرات و دالانهای کم عمقی

 وجود داره که برای کشف محتوای درونش اصلاً کنجکاوی نکردیم!


    

    

    

    

    


   تاریکی و درازای غار باعث می شه تعدادی از آقایون از ادامۀ راه منصرف

 بشن و همراه خانوما و بچّه ها دم ورودی غار منتظر بشینن.


    

    


   ۵ نفر تا بن بست انتهای غار پیش می ریم و پس از گرفتن چند تا عکس،

 برمی گردیم پایین. ویژگی ته غار، ظلمت و رطوبت وحشتناکیه که به خاطر

 محرومیّت از نور عایدش شده!


    

    

    

 

   پایین اومدن از ته غار، به خاطر سراشیبی و ناهمواری زمین و خاک خیس

 و سُستش، کمی سخت تره؛ تاریکی مطلق هم مزید بر علّت می شه و ما

 رو مجبور می کنه دولّا دولّا و نیم خیز گام برداریم تا مبادا آسیبی ببینیم.


    

    

    


   بچّه ها پایین منتظرن تا ما برسیم و با هم از غار اوّل بریم بیرون.

    

    

         

    


   نمای  طبیعت بیرون از مدخل غار، زیبایی خیره کننده ای داره و هر بینندۀ

 خوش ذوقی رو به تحسین وا می داره!


    

    

   دهانۀ غار اصلی (اوّل) تا غار فرعی (دوّم)، فقـط ۲۵ تا ۳۰ متر فاصله داره؛

 ولی این بار بچّه ها بیشتر از بزرگترا مشتاق بازدیـد بودن و همراه ما اومدن.

 آقای فخر از همین جا و زودتر از بقیّه برگشت تا به خاله، که تو ماشین تنها

 مونده بود، بپیونده.

     

    

    

    

    

    

    

    


   غار دوّم حرف زیادی برای گفتـن نداره؛ شکاف کوچیک و کم عمقیه در دل

 کوه که درازاش به زحمت به ۱۰ متر می رسه و سقفش رفته رفته کوتاه تر

 و کوتاه تر می شه، تا حدّی که مجبور می شی آخرشو سینه خیز بری! 


    

    


   رویش گلی زیبا و خوش رنگ، از لابلای شکاف های باریک سنگی چنین

 سخت و یکپارچه، حکایت آدم های اصیل و پاکیه که در بدترین محیط ها و

 سخت ترین شرایط، روح لطیفشونو از دست نمی دن و همیـشه سالم و

 سرافراز و خوشنام می مونن!


    


   از این جا به بعد دیگه راه بیش تری برای پیشروی وجود نداره؛ بالا رفتن از

 چند تا تخته سنگ و سپس پرتگاه و توقّف اجباری!


    

    

    

    

        
    


   وقتی مامانا از بچّه هاشون جدا میفتن و نگران اونا هستن، صهبا پرستار

 دلسوزی برای نگه داری از کوچولوها می شه!


    


   نمی دونم وسط این کوهـسـتان وحشی، درخت انـار از کجا سر در آورده،

 ولی داستان اناراش داستـان زندگی من و شماست!


    

 

   خوب نیـگا کنـین! یکی تو سایۀ تن آسایی، رو شاخۀ پُـربـرگ و آبدار درخت

 آرمیده و نگران هیچ چی نیست! ولی یکی دیگه در همسایگیش، زیر شلّاق

 بی رحم آفتاب نیمروز، آویزون یه شاخۀ خشک و بی برگ رو همون درخته و

 تمام تلاشش رو می کنه که فقط زنده بمونه!!


         
    


   برای پیوستن به بقیّه، که زیر غار اوّل نشسته بودن، راه برگشت در پیش

 گرفتیم. بعدها وقتی تو خونه عکسا رو مرور می کردم، ترس برم داشت که

 ما این طفلک های معصوم رو از چه مسیرهای خطرناکی تا غارهای رشی

 بُردیم و آوردیم و با چه جـرأتی از چند متری لبـۀ پرتـگاه های بسـیار بلند و

 مخوف عبور دادیم؟؟!!!


     

     

     

    

    

     

     

     

    

    


   کنار غار به هم مُلحق شدیم و بی درنگ آهنگ بازگشت کردیم تا هر چه

 سریع تر خودمونو به توقّـفگاه خودروها برسونیم و همراه خاله طیّبه، که در

 نَهَست ما مدّتی داخل ماشین ازدرد به خودش می پیچید، به سوی رشت

 حرکت کنیم.


    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    


        اگه دنبال کشف زیبایی های طبیعت گیلان هستین،

        

       حتماً سری به جنگل سی دشت و غار رشی بزنین                            
                          فرصت رو از دست ندین!


                    همیشه سرپا و توانا باشین.

                                    میر محمّد صادق مهران