کفش کـوه

مطلب زیر توسط یکی از خوانندگان وبلاگ ( آقای آرش زارع ) ارسال شده؛ با تشکر از ایشان

کفش کــوه
 

از قدیم معروف بوده است که پا قلب دوم انسان و مخصوصا کوهنوردان است . بنابراین کفش که محافظ پا است از مهمترین وسایل و پوشاک کوهنوردی به شمار می رود . کفش های قدیم از چرم ساخته می شد که بنا به شرایط مورد استفاده ضخامت و تعداد لایه های چرم متفاوت بود . یکی از اشکالات کفش های چرمی زمستانی وزن بالای آنها بود که با اختراع لایه ها و پارچه های جدید با عناوین گورتکس - سیمپاتکس و تینسولیت تا حدی این نقیصه جبران گردیده است . لایه گورتکس که در انواع پوشاک زمستانی کوهنوردی نیز بکار می رود دارای خاصیت یک طرفه بودن است ؛ یعنی تنها از یک طرف کاملا ضد آب و باد است و در نتیجه از داخل بخار و گرمای ناشی از تعرق و فعالیت را بخارج می فرستد و از خیس شدن پوشاک زیر و سرمازدگی جلوگیری می کند . لایه سیمپاتکس نیز مانند گورتکس ضد آب و ضد باد و دارای قابلیت تنفسی است . لایه تینسولیت نیز گرمازا بوده و در کفش های زمستانی و سنگین بکار می رود . زیره کفش کوهنوردی نیز از لایه های مخصوصی ساخته می شود که معروف ترین آن ویبرام ایتالیا است . همچنین اخیرا لایه ای شوک گیر نیز ساخته شده که فشار ضربه های وارده به کف پا را کاسته و پا دیرتر خسته می شود و در سرازیری زانوها کمتر آسیب می بیند  .
با توجه به پیشرفت هایی که در زمینه ساخت کفش های کوهنوردی بدست آمده و به برخی از آنها در بالا اشاره شد ؛ امروزه برای هر نوع برنامه کوهنوردی و برای هر فصل و منطقه کفش خاصی ساخته شده و مورد استفاده قرار می گیرد و دیگر عنوان کفش های چهار فصل یا همه کاره دور از ذهن می باشد . به عنوان مثال در کفش های مخصوص سنگنوردی نوع کفش برای مرد و زن و همچنین بسته به جنس و نوع سنگ متفاوت می باشد  .
 

بطور کل می توان کفش ها را به 6 دسته بزرگ به شرح زیر تقسیم کرد  :
کفش صعودهای هیمالیایی که سه پوش و یا دو پوش هستند . نوع دوپوش از یک کفش کوچک و تنک  مثل کفش رشته کشتی که بجای بند دارای چسبک است تشکیل می شود و این کفش درون کفش اصلی که بزرگتر است قرار می گیرد . می توان شب در داخل چادر و کیسه خواب کفش بیرونی را از پا درآورد و از پوش داخلی به عنوان جوراب و یا کفش داخل چادر استفاده کرد . در نوع سه پوش علاوه بر این دو کفش یک لایه گتر بلند نیز بر روی کفش قرار می گیرد که به دور کفش دوخته شده و تمام رویه و اطراف کفش را در بر می گیرد . پوش دوم کفش یا از جنس چرم است و یا از جنس فایبر گلاس که نوع اخیر شبیه کفش های اسکی است  .
کفش کوهنوری سنگین در صعود های بلند زمستانی مانند ارتفاعات ایران بکار می روند و دارای یک یا چند لایه فوق الذکر می باشند و قابلیت نصب کرامپون را هم دارند  .
کفش کوهنوردی  یا کفش نیمه سنگین که برای سه فصل اول سال مورد استفاده قرار می گیرد  .
کفش کوهپیمایی یا ترکینک کفش هایی سبک است و برای صعود های یک روزه یا چند روزه سبک و کم ارتفاع بکار می رود  
کفش راه پیمایی برای مسیر های ساده و کفی استفاده می شود . شبیه کفش های معمولی ورزشی و یا اسپرتکس های معروف می باشند
. کفش سنگنوردی  یا کتان سنگ جهت صعود های داخل سالن و یا سنگنوردی طبیعی بکار می رود 
 

نکات  
:
بعد از هر برنامه کفش را کاملا تمیز کرده و داخل آن را با روزنامه پر کنید تا هم رطوبت آن گرفته شود و هم حالت و فرم خود را حفظ کند  .
هیچگاه کفش خیس را برای خشک شدن در برابر حرارت مستقیم مثل آفتاب و آتش  قرار ندهید  .
اول فصل زمستان کفش چرمی را کاملا با پیه شتر و یا گوسفند چرب کنید و محل دوخت ها را نیز با موم عسل بپوشانید تا آب وارد کفش نشود  
هنگام شب خوابی در برنامه زمستانی کفش ها را با روزنامه پر کرده و داخل یک کیسه نایلنی قرار داده و در انتهای کیسه خواب قرار دهبد تا یخ نزند . در غیر اینصورت صبح روز بعد به پا کردن کفشی مانند آهن غیر ممکن است.

فردوس سپید ( شعر )

    به بهانۀ صعود سپید فردوس، داداش بنده هم طبع شعرش گل کرد و ۱۳ بیت شعر 

 در قالب قطعه سرود و آن را به همۀ اهالی کوبا تقدیم کرد. راهی بهتر از این ندیدم 

 که هدیه ش را به شما برسانم. امیدوارم بپذیرید وایشان را ازنظرات خود بی نصیب 

 نگذارید. 

         تقدیم به همۀ اهالی کوبار

     فردوس سپید  

  قطعه شعری از میرمحمّدعلی مهران 

        

  جزیخ وسوزش وسرما چیزی     اندر این  کـوه  ندیدم  بـنــده 

  آگـه از لـحظــۀ آغــاز صُـعــود     ره بُـود پُـر شــرر و لـغـزنــده 

  کـوهِ بی روح نـگه کـردم ژرف     چـو طـبـیــعت بـاشد درّنــده 

  چون نـظر بر دل خود بنـمودم     از غـــم و یــأس بُـود آکـنــده 

  داد از این دل که ز بخت بدخویش     باشد از صاحب خود شرمنده 

  شاعری خوش سخن و لـجبــازم      حیف از ایـن کلّـه که شد یکـدنده 

  سهم من رنج و غم و تنهایی     شعــر تلـخـم نمک صد خنده 

  با سه صد پـوزش از این بی ادبی     مـُنــزجر زین فـلک زن ....ده ! 

  نفـرت و کیـنۀ من جـاویـــدان     روشـنــــای دلـتـان تـابـنـــده 

  رونــق بـرکـتـتــان بـاد مُــدام     پـاکـی دامـنـتـــان پـایــنــــده 

  ببرم خویش به فردوس سپید     یـا کـه در بــرزخ خـود بـازنـده 

  تُـف به گـور من تنـهای حزین     گل به لبـخنـد شما خوانـنـده 

  علی از مهـر به شب زنده بُود     چــه گــوارا بُـود و  زیبـنــــده 

صعود سپید فردوس

   متکلّم وحده بودن و پُرگویی، عیب بزرگی است که خیلی وقت ها سراغ بنده هم آمده 

 و می آید. پُرنویسی هم شکل خامـوش همین مُعضل اجتماعی است! از این رو تصمیم  

 گرفتیم برای مبارزۀ دسته جمعی با این صفت ناخوشـایند، و سرکوب روح خودخواهی و 

 خود بینی، ازاین پس هربار یک نفرنوشتن گزارش سفرهای گروهی کوبارا به عهده گیرد. 

   سفرنامۀ زیر حاصل تلاش سرکارخانم مینــا فـرّخ است. ویـراستاری متن، انتخـاب  

 عکس ها و ترتیب چینش آن ها (به جز چند مورد) همه و همه توسّط خود ایشان انجام 

 شده و حقیر جز بازنویسی متن در محیط وبلاگ، کار دیگری صورت نداده ام.     

    

 صعود سپید فردوس 

    

      ( فردوس اسم کوچک خاله طیبّه در شناسنامه است ) 

 هرگز کسی نداد بدین سـان نشان برف    گویی که لقمه ایست زمین دردهان برف 

  گر قــوّتـم بـُدی ز پــی قــرص آفـتـــاب    بـر بــام چــرخ رفـتــمی از نـردبــان برف 

                                         ( کمال الدّین اسماعیل )

    

              

    

   چهارمین سفر کوه پیمایی گروه کوبار به منطقۀ خلیل دشت، واقع در شهرستان ماسوله، درصبح 

 سرد روز جمعه، ۱۶ دی ماه ۱۳۹۰ آغاز شد. 

   قرار بر این شد که از این به بعد نگارش متن سایت به عهدۀ یک نفر از اعضا گذاشته شود. از 

 شانس بد یا شاید هم خوب من، این دفعه قـرعه به نام من ( مینا ) افتاد!  پیشاپیش از انشـای بدم

 عذرخواهی می کنم.

   این صعود از ۶ نفر خانم و ۱۰ نفر آقا تشکیل می شد و برخلاف دفعۀ قبل تعداد آقایون بیش تر 

 از خانوم ها بود.

    

   افرادی که در این صعود همراه ما بودند :  

                          مثل همیشه آقای فخر به عنوان جلودار و سرگروه

     

                                       آقای طالب خانی ( آقا بابک )

    

                                        آقای مهدی زاده ( آقا ابی )

      

                                  آقای جهان دیده به عنوان عقب دار

    

                                              آقای همّتی

    

                                              آقای سینا قربانی

    

                                        آقای دکتر مهران ( آقا نظام ) 

    

                             خانم میناچی ( ناهید جون ) و صهبا جون

    

                                               آقای علی مهران 

    

                                   خانم فردوس حامدی ( مامانم، خاله طیّبه )

       

                                         خانم ثابت ( نگین جون )

    

                   آقای عالی زاده ( آقا مهدی ) و خانم عبّاسی ( سولماز جون )

    

           آقای مهندس حامد فرّخ ( همسرعزیزم.... به قول بقیّه ... اووووووووووغ ! ) 

                                         وخودم ( میــــنا فرّخ )

                     

   در این سفر چند تن از اعضای اصلی گروه GLX یعنی آقا تورج، هما، طراوت و طنین غیبت 

 داشتند و جای خالی آن ها هر لحظه حس می شد. به همین خاطر من درابتدا تنها نام گروه کوبـار

 راآوردم. درسته که آقا تورج نبود ولی یاد وخاطرش با گفتن جملۀ  " آقا تورج دوسِت داریم "  

 هر لحظه بین بچّه های گروه زنده می شد.

               

                         

           و سفر از این جا آغاز شد که  . . . . 

   من ( مینا )، حامد، مامان ( خاله طیّبه )، نگین، سولماز، و مهدی رأس ساعت ۶,۱۵ در میدان 

 جهاد حاضر بودیم. مینی بوس و بقیّۀ دوستان با اندکی تأخیر به ما پیوستند وحرکت از آن جا در 

 ساعت ۶,۵۰ آغاز شد. لازم به ذکر است که مینی بوس این دفعه خیلی بزرگ و جادار و خوب 

 بود و فضای کافی برای گذاشتن کوله ها داشت.  

   از هـوای سـرد صبح می شد احتـمال وجود برف در ارتفــاعات را حدس زد؛ ولی نه این قدر! 

 ساعت ۸,۱۵ ما به ماسوله رسیدیم. بعـد از انجام صحـبـت های اوّلیّه توسّط آقا نظـام و پوشیدن 

 لباس اضافه و ... ، حرکت به سمت خلیل دشت آغاز شد.

 

        

       

              

   از هـمان ابتدای راه، گروه با جادّه ای لغـزنده و یخ زده مواجه شد و این فکـر به ذهن بعضی  

 اعضای گروه آمد که : " فکر نکـنم زیاد بـتـونیم بـریم بالا ! " کمی بالاتر که رفتیم مقداری از  

 یخ زدگی و لغزندگی کم و به ارتفاع برف اضافه شد.

 

       

              

              

       

 

   ساعت ۸,۵۵ گـرسنه به محلّ خوب و دوست داشتنی صبحانه خوری رسیدیم. این جـا هـمان 

 جایی بود که در صعود کوروبار در آن جا اُتراق کرده بودیم. در آن سفر چشمه ای جوشان در 

 آن سوی نـرده ها وجود داشت که این دفـعـه یخ زده بود. به دلـیـل وجـود باد، روشن کردن آتش 

 بسیار مشکل بود ولی با تلاش آقا ابی و بقیّۀ دوستان بالآخره آتش روشن شد وما توانستیم یک 

 چای داغ بخوریم. جا داره این جا ازآقا ابی و آقای جهان دیده و سایر دوستان برای برپایی آتش 

 وآقا نظام که یک بطری آب معدنی خودشون رو فدا کردند تا ما بتونیم چای بخوریم، تشکر کنم.

                

    

    

    

    

   و بالآخره گروه با چای داغ و همیشگی آقا ابی گرم شدند و انرژی گرفتند و به راه خود ادامه 

 دادند ...

              

         

    

                     

     

         

                            

   با وجود برف و سرما، آفتاب لـذّت بخشی در مسـیر وجـود داشت. ذرّات معلّـق برف در نور 

 آفتاب مانند بلورهای کریستال می درخشیدند.

    

              

    

              

   این نکته گفـتـنی است که عکــّاس واقعی کسی است که در مسیرهای صعب العبور و سخت، 

 عکس های به یاد ماندنی بگیرد و شکارلحظه ها کند؛ کاری که آقا نظام همیشه انجام می دهد.  

 ولی اتـّفاق برای هـمه می اُفتد! در مسیر، دوربین آقا نظــام دچار سانحه شد ولی خوشبـخـتانه 

 مشکل خاصّی پیش نیامد.

               

       

    

   هرچه بالاتر می رفتیم باد شدیدتر می شد ولی جوری نبود که نشود تحمّل کرد. نزدیک ساعت 

 ۱۲,۳۰ به مکانی رسیدیم که به آن گردنه می گفتند؛ مسیر بازی بود که درختان زیادی نداشت  

 که جلوی باد و بوران را بگیرد. در آن جا آقای فخر رأی گیری کردندکه آیا به مسیر ادامه بدهیم 

 یا برگردیم؟ تعداد آرا درابتدا مسـاوی بود ( ۸ به ۸ ) ولی ناگهان نگـین گفت که رأی او شـمرده 

 نشده است و او جزو افرادی است که می گویند ادامه بدهیم! واین بود که به مسیر ادامه دادیم ...

 

   

      

         

            

         

      

   

 

   من خودم جـزو کسانی بودم که بیش تر به خـاطر مامانم مخالـف پیش رفتن بودم و آقـا نظام و 

 بعضی از دیگر دوستان هم خیلی اصرار داشتند که حتماَ به خلیل دشت برسیم، امّا نشد !

            

                

      

      

 

 

   کمی که جلو رفتیم دیدیم که ادامۀ راه برای بعضی ها واقعاَ مشکل است، به همین دلیل گروه 

 تصمیم گرفت که برگردیم ... و برگشتیم.

 

 

      

      

             

                   

          هوا چه قدر باد و بوران بود این بار     آب معدنی خیلی گران بود این بار 

          سُر خـوردن و اُفـتـادن کارمون بود     نصـف راه کـوروبــار راهمـون بـود 

          یکی مون غایب بود با خانواده ش      آتورج دوسِت داریم گفتیم بیـادش 

    خوب بود ولی نصفه گذاشتیم کارمونو     یکی گفت دیگه نیاریم خانومامونو 

          می گفتند برای صعودهای سخت     محدودیت سنّی باشه تلف نشه وقت 

          چه قدرخوب حرکت کردیم ازرشت    حیف شدنرسیدیم به خلیل دشت

             

         

                                

              ^   این عکس زیبا توسّط آقای عالیزاده گرفته شده !   ^ 

   عدّه ای جلوتر رفتند و مکانی پیدا کردند تا گروه بتواند در آن جا مستقر شود. حول و حوش 

 ساعت ۱,۳۵ برای نهار اُتراق کردیم. به همّت آقا ابی دوباره آتشی برپا شد تا همه ازگرمای 

 آن استفاده کنند ولی باد و بوران خیلی بیش تر از این ها بود که بتوان با گرمای آتش گرم شد.

      

   حالا آب از کجا بیاریم تا چای درست کنیم؟ هر کس مقداری آب در کولۀ خود ذخـیره داشت 

 که مقداری از آن را فدا کرد و بدین ترتیب با همکاری تمام اعضای گروه، چای آماده شد. 

   خلاصه غذایی خوردیم و چای گرمی و دوباره شروع به حـرکت کردیم. در راه برگـشت،  

 تقریباً تمام اعضای گروه حدّاقل یک بار سُر خوردند؛ بعضی ها هم چند بار اُفـتادند و دچار 

 درد در بعضی نواحی شدند. مامان من که دیگه رکورد شکوند! بندۀ خدا فکرکنم خودش کلاً 

 پشیمون شد، البتّه نه از کوه نوردی! بلکه می گفت تا هوا گرم نشه دیگه نمیاد کوه!

        

    

   این جا باید از علی آقا که خیلی به مامان من ( خاله طیّبه ) کمک کردند و خیلی مراقبش بودند، 

 تشکـر کنم.

          

   همیشه در سفرهای قبلی درانتها عکس های دسته جمعی و انفرادی زیادی توسّط آقا نظام گرفته 

 می شد، ولی فکرکنم ایشان ازاین که صعود را نصفه گذاشتیم خیلی ناراحت بودند؛ حق هم داشتند 

 و تقریباً از بعد از نهار، دوربین را جمع کرده و سرجایش گذاشتند و دیگر بیرون نیاوردند. البتّه 

 کار کاملاً عاقلانه ای کردند، چون درهنگام نزول، زمین بیش تر لیز بود وسُرخوردن دست خود 

 آدم نبود. خلاصه اینکه احتمالاً این دفعه تعداد عکس های دسته جمعی کمتری نسبت به قبل داشته 

 باشیم.

 

 

             

              

 

 

              

                

   حول و حوش ساعت ۴,۳۰ به ماسوله رسیدیم. جای همۀ کسانی که نیامده بودند خالی بود. در 

 این صعود ما توانستیم نماهای دیدنی بسیار متنوّعی از شهر ماسوله را ببینیم. سفر بسیار خوبی 

 بود برای همه که خودشان را بسنجند که آیا می توانند دفعـۀ دیگر در صعودهای برفی، گروه را 

 همراهی کنند یا نه؟ 

  شجاعت همیشه فریاد زدن نیست، گاهی صدای آرامی است که در انتهای روز می گوید: 

        " فردا دوباره تلاش خواهم کرد."