کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی
کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی
کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.سفر به اعماق جنگل برگ ریزان
*** خُرَّمکِش ***
سـفــر به اعـمـــاق جـنــگل بـرگ ریـــزان
به سرپرستی راهنمای نام آشنای منطقۀ شالما:
جناب آقای رضا قنبرپور
همراهان ایشان در این سفر:
فریدون فخــر رحیمـیان و فرزندش شهـــراد
مجید تقوی،همسرش پروانه نبی زاده و خواهرش مرجان تقوی
مهدی جهان دیده، همسرش مژگان محمدی وفرزندانش مانی و ماهان
مهدی نوری و همسرش مهتاب محمّدی
اسفـنــدیـار یوسـفی، فرزندانش عـلیــرضا و زهـــرا،
عروسش سـمیّه علیــزاده و دامادش سـیاوش دارنهـــال
ابراهیم مهدی زاده، همسرش الهام اشترکا و دخترش عسل
میرمحمّدصادق مهران، همسرش ناهید میرمیناچی و دخترش صهبا
میرمحمّــدعـلی مهــــران
صفـــا و وفــا پـورتوکّـلی
حـامــد فــرّخ و همسرش میـنـــا فــرّخ
فـردوس حـامـدی مبــرّا ( خاله طـیّبه )
مهدی عالی زاده و همسرش سولماز عبّاسی
و آقای جواد تقوایی ( عقب دار و بلد راه )
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نگارش، عکس برداری و گزینش تصاویر به کوشش: صفا پورتوکّلی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آغـــاز سـفـــر :
صبح زود (۶:۱۵) روز ۱۲ مهر ماه سال ۱۳۹۲ هجری شمسی قرار این بود که من (صفا) و برادرم
وفـا، با ماشین دایی نظام (میر محمّد صـادق مهـران) و عدّه ای از همـراهان به کوه پیمـایی برویم.
درهوای ابری و نسبتاً سرد بعداز ۲۳ دقیقه معطّلی وتأخیر، دایی نظام رسید که مارا سوار ماشین
خودش کند. دلیل تأخیر آقـای دکتـر مهـران (دایی نظـام) این بود که می بایست به دنبـال بـرادرش
علی مهران (دایی علی) می رفت که اوّل او را سوار کند و بعد بدنبال ما بیاید. هوا خیلی سرد بود
و من از سرما می لرزیدم. متأسفانه دایی علی هم تأخیر داشت؛ چراکه آقای علی مهران خوابیده
بود و وقتی برادرش بدنبال او رفت که او را با خود بیاورد، هر چه زنگ درب منزل را زد، علی مهــران
متـوجه نشد و بعد از ۵ دقیـقه از خواب بیدار شد. پس از آن علی آقـا رفت وسایلـش را آماده کرد و
سوار ماشین شد که مجموعاً ۲۲ دقیقه طول کشید و یک دقیقه بعدش بدنبال ما آمد.
خلاصه ما هم سوار ماشین شدیم و در ساعت ۶:۴۵ صبح به سمت "فلکۀ جهـاد" حرکت کردیم.
جایی که قرار بود همۀ همراهان برای رفتن به کوه درآنجا جمع شوند. بعد از سلام و علیک با افراد
گروه، دایی نظام برای پُرکردن باک بنزین ماشین خودش به سمت ایستگاه پمپ بنزین رفت و بنزین
زدو سپس در طی راه و درمسیر حرکت کم کم همه افراد گروه به جمع ما پیوستند و راهی شفت
شدیم. ضمن حرکت به سمت شفت هوای ابری کم کم صاف و به لطف حق ابرها از فراز کوه های
شفت کنـار زده می شد و آسمـان آبی رنگ آشکار و هـوا سرزنـده و ما خوشحـال شدیم.
خلاصـه ساعت ۸ صبح به محل خرّمکش رسیدیم. همه ماشین هایشان را پارک کردند و عدّه ای
کوله پشتی و دوربین های خود را بدست گرفته و راهی به سمت جنگل شدیم.
در ابتدای حرکت، دو مسیر برای جنگل نوردی وجود داشت، یکی بالا در سمت چپ و یکی پایین
در سمت راست، که در عکس زیر می بینید:
متأسفانه همه عازم سمت راست شدیم که راهی سخت و پر از گل و لای بود که تنها دو تا سه
قطعه چوب درخت روی گِل قرار داشت و ما به ناچار از آنجا عبور کردیم، بطوریکه عدّه ای پایشان در
گل و لای فرو می رفت و گِلی میشد. درادامۀ راه، بازهم زمین پر از گِل بود منتها گِلی نرم و خیس.
درحال عبورو گذر، آقای دکتر مهران و دو سه نفر ازجمله من مسئول عکّاسی بودیم که عکسهای
قشنگی از مناظر زیبای طبیعت گرفتیم. ولی بدلیل نبودن نور آفتاب، عکس هایی که گرفتیم قشنگ
جلوه نمی کرد که پس از چند دقیقه آفتاب ازمرز کوه ها گذشت ومناظر زیبای طبیعت ظاهرو نورانی
شد.
اضافه کنم دراطراف ما منظرۀ زیبای رودخانه قرار داشت که از آنجا عکس هایی برداشیم. درختان
هم در فصل پاییز (که به برگ ریزان معروف است)، منظرۀ زیبایی داشتند و از آنها هم عکس هایی
گرفتیم.
خانم ها با هم، آقایان هم با همدیگر و بچّه های کوچک هم با یکدیگر صحبت می کردند و خیلی
جالب بود. از ابتدای حرکت، درحال عبور از جنگل، به خانه های روستایی برخوردیم که چنـد قطعه
عکس هم از آنها برداشتیم.
خلاصه ما هم همین طور مسیر بین رودخانه و خشکی را طی کردیم. دراین سفر، درختان منظرۀ
بسیار زیبایی داشتند. بعضی از درختان به قدمت ۵۰ تا ۶۰ ساله بودند. درضمن بعضی سنگ ها و
درختان با علف های کوچک روی بدنۀ خودشان را سبز کرده بودند.
بعضی از راه های مسیر حرکت ازروی سنگ ها بود و سنگ ها آرایش زیبایی داشتند که درعکس
زیر، یک نمونه از آرایش آنها (که به صورت پلّه بود) دیده می شود.
خلاصه ساعت ۱۰ صبح به یک کلبه ای که قهوه خانه بود رسیدیم که قلیان و کباب پز داشت. در
همین جایگاه ما اقامت کردیم که صبحانه بخوریم.
قبل از این که صبحـانه آماده شود، آقای یوسفی طنابی را به یک درخت آویزان کرد که بچّـه های
کوچک در آن تاب بازی کنند و مشغول شوند.
پس از آماده شدن صبحانه، سفره را پهن کرده و مشغـول خوردن صبحـانه شدیم.
پس از صرف صبحانه به راه خود ادامه دادیم. قبل از حرکت، افراد کوله پشتی هایشان را در آن
محل گذاشتند و بعد حرکت کردند.
در این راه ۵ بار یا بیشتر از رودخـانه عبور کردیم که سخت ترین مرحلۀ عبور از نهـر آب ها در همین
جا شروع شد. در مرحلۀ اوّل آقای ابراهیم مهدیزاده که در عبور از رودخانه وارد بود، خود را به سمت
آن طرف خشکی رسانـد و چند تا شاخـۀ درخت را در آب نـهـــر فرو کرد و یکی از شـاخـه های بزرگ
درخت را درآن قـرار داد و سپـس همگی با قرار دادن دست خود بر روی چوب و قـرار دادن پا در پایین
آن، راهی آن طرف رودخانه شدند.
امّا آقای فخـر شلوار خود را بالا کشـید و مانی را به کولش سوار کـرد و از روی آب های جاری به
سمت دوم زمین (خشکی) رفت. خلاصه اینکه با این تدابیر، همه از آب رودخانه گذشتیم و به مسیر
خود ادامه دادیم.
در مسیر راه از عنکبوتی که بر روی تار تنیدۀ خودش قرار داشت، عکس گرفتیم.
ضمناً در طی راه، از مناظر زیبای طبیعت هم چند عکس گرفتیم.
...و باز به راه خودمان ادامه دادیم و به مرحلۀ دوّم عبوراز نهر (رودخانه) رسیدیم که فقط یک تکّه
چوب درخت روی رودخانه بود (منظور از چوب، پُلی روی رودخانه است). آقای مهـدی زاده و چند نفر
از روی پل چوبی عبور کردند تا چوب های اضافی را روی آن قـرار دهند؛ البتّه قبل از این عمل پاهای
خود را در آب رودخانه انداختـه بودند تا به آن سمت رودخــانه رسیدند و عدّه ای هم که باقی مانده
بودند، از روی پل چوبی گذشتند و امّا در این جا به یک بن بست برخوردیم، زیرا آقای قنبرپور رفته بود
که مسیر راه پیمایی کوه را چک کند، دید که کوه ریـزش کرده و راهی نیست که ما برویم و در واقع
اشتباه کرده بودیم که از آب رودخانه به آن طرف رفته بودیم!
ناچار باید دوباره برمی گشتیم. عدّه ای از جمله آقای مهدی زاده و جهان دیده تخته چوبی فراهم
کرده روی رودخانه بصورت پُل قرار دادند. آقای جهان دیده بازور زیاد از تخته چوب استفاده کرد و آن را
روی رودخانـه گذاشت و به آن طرف رودخانه رسیـد. همـه برای تلاش و زحمـت او کف بزرگی زدند و
بالآخره کلّیۀ همراهان برگشتیم و راهی کلبه شدیم.
در مرحلۀ سوّم عبور از رودخانه، من از روی تخته چوب گذشتم ولی عدّه ای که آن طرف رودخانه
بودند، همان جا ماندند تا این که بچّـه ها رسیدند و با استـفاده از یک درخت نازک پُلی ساختند که
همه کس به راحتی توانستند از روی آن بگذرند. در این موقع، زندایی ناهیـد وارد آب رودخانه شد و
به آن طرف رفت و دایی علی هم جهت کمک به ایشان خود را به آب زد و کفش هایش را پُـر از آب
کرد که به او کمک کند!
و اینک تصاویری زیبا از طبیعت ...
به هر حال همه به سلامتی برگشتیم و به سوی کلبه رفتیم و چون لباسهای همه پر از گل و لای
شده بود به پاکسازی سر و وضع خودمان پرداختیم وآقای جهان دیده هم که دستش پیچ خورده بود
و درد می کرد، دستش را با پارچه ای بست.
ساعت یک بعد از ظهر بود و موقع نهار خوردن. پس از صرف نهار و نوشیدن چای، با بوفه حساب و
کتاب کردیم و پول دادیم و سپس رفتیم.
ناگفته نماند در محل بوفه، گوسفندانی چرا می کردند و همراه گلّۀ گوسفند، گاوهای زیادی هم
در اطراف بوفه بودند. گله های گوسفند و چوپان محافظ آنها، منظرۀ زیبایی به وجود آورده بودند که
خستگی را از تن همه بیرون می کرد.
در نهایت تمام ما در راه برگشت به سوی مقصد حرکت کردیم و همه به سلامتی رسیدیم.
به امید دیدار در سفرهای بعدی
"صفـا پورتوکّلی"
