صعود به کوروبار و لاسه سر

 به نام آنکه هسـتی نام از او یافت

    فلک جنبش، زمین آرام ازاو یافت

      خــدایی کآ فـرینـش در سُـجــودش

         گـواهی مُـطـلـق آمـد بـر وُجـودش

 

   ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

   ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 صعود به کوروبار و لاسه سر

 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

    

    

    

    

    

    

   نوشتار : شهرزاد فخر رحیمیان

  

   تصاویر : ابراهیم مهدی زاده ؛ صفا پورتوکّلی

  

  

   این بار، این افتخار نصیب بنده شد تا سفر نامه را بنویسم.

 به رسم احترام ابتدا سه نفری که مهمان ما بودند و اوّلین بار بود با ما همسفر شدند:

          سرکار خانم مرجان تقوی (خواهرآقای مجید تقوی)

    

   وآقایان وفا و صفا پورتوکّلی (خواهرزاده های آقای مهران)

    

   و سایر اعضا، آقایان و خانم ها :

                     پدرگرامی خودم، فریدون فخر رحیمیان

           (سرپرست و راهنمای گروه)

  

                     میرمحمّد صادق مهران

    

                   علی مهـران (برادرآقای دکترمهران)

    

                                        ناهـیــد میرمیـناچی

    

                              صهـبــا جون

    

                        میـنــا فـرّخ و حامــد فـرّخ

    

      پروانه نبی زاده و مجیـد تقـوی (عقب دار گروه)

    

                                      زهـرا مؤمـن پور

    

                                ابراهـیــم مهــــدی زاده

    

                               و    سعـیــد نوروزی فر

    

   و حال شرح این سفر:

 قرار بود ساعت ۵:۳۰ صبح روز جمعه ۲۱ تیرماه ( ۱۲ ژولای ۲۰۱۳ ) از فلکه جهاد حرکت کنیم

 اما تا همه بیایند با ۱۷ دقیقه تأخیر حرکت کردیم.

    

   ساعت ۶:۵۰ به ماسوله رسیدیم.

    

   بعداز آماده شدن گروه، راهنما توضیح داد که ما ۲ ایستگاه داریم: اول کوروبار وبعد لاسه سر.

 کسانی که خسته شوند کـوروبار می مانند و آنهـایی که می توانند به لاسه سر می روند؛ و

 به این ترتیب ساعت ۷ از ماسوله راه افتادیم.

    

    

   چند تصویر از ماسوله و مسیر:

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

     

     

     

     

     

    

    

   بعداز کمی پیمودن راه، به یک دو راهی رسیدیم (که طبق معمول آقای مهـدی زاده برای

 یافتن جا برای صرف صبحانه و گذاشتن چای، جلوتر از گروه رفته بودند) که راهنـمـا گفت از

 سمت چپ راه آسان تر است اما چون احتمـال دادیم که آقـای مهدی زاده از سمت راست

 رفته باشد، تصمیم گرفتیم از همان مسیر برویم؛ اما در همان حین آقای مهدی زاده تماس

 گرفتـند و گفـتند از سمت چپ بیایید که اوّل و آخر گـروه عوض شد! من هم که تا آنجا کمی

 خسته شده بودم و تقریبا آخر بودم با این حرف انرژی گرفتم و با صهبا شدیم اوّل از همه!!!

    

    

    

    

   فکر می کنم که بعد از صرف صبحانه ساعت ۸:۱۰ بود که عزم رفتن کردیم...

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

   ... و این هم کتری معروف!

    

   خانم مؤمن پور هم کلّ راه را به کمک آقای مهدی زاده آمدند اما بیشتر از همه غُر زدند که

 چرا راه سخت است؟!

    

    

   این کوچولو هم، که اگر اشـتباه نکـرده باشم، دو سال بـیـشتر نداشت، با مامان و باباش

 اومده بود!

    

    

   و بالآخره مسیر با شوخی های سایر عزیزان خصوصاً آقای تقوی طی شد.

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

   ساعت حدود ۱۰:۳۰ بود که ما به کوروبار رسیدیم...

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

   ...و چون آفتاب بود و خانم ها هم گفتند جایی بشینیم که سایه باشد، رفتیم زیر درختی

 که فکر می کنم حدوداٌ ۳۰۰-۲۰۰ سال قدمت داشت، نشستیم.

    

    

    

    

    

   آقای مهران و آقای مهدی زاده و آقای فخر بعد از استراحت کوتاهی ساعت ۱۰:۵۲ به مقصد

 لاسه سر حرکت کردند.

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

   از آنجـایی که بعد از نشستن ما سایه شد و مِـه آمد و سردمان شد، چوب جمع کردیم و

 آقای تقوی هم زحمت روشن کردن آتش را کشیدند.

    

    

    

    

                       

    

    

    

    

   آقای نوروزی فر هم از چشمه آب آوردند برای چای.

    

    

    

                       

    

    

    

   بعد از روشن شدن آتش، آقای تقـوی مدام به شوخی می گفتند: " آخه مهدی زاده هم

 بلده آتیش روشن کنه؟ چی بود صبح؟! فقط دود تحویل ما داد! ببین، اینو می گن آتیش! "

 ولی از حق هم نگذریم، عجب آتیشی بود!

    

    

    

    

   همه دور آتش جمع شده بودیم و بزرگتر ها هم که یادی از دوران کودکی شان کرده بودند،

 درمورد کارتون های مورد علاقه شان صحبت می کردند!

    

    

                   

                           

    

    

    

   ساعت ۱۲:۴۵ بود که دیدیم یک نفر با لبـاس قرمز از کوه پایین می آید، که صهبــا فکر کرد

 آقای مهدی زاده ست و شروع کرد به صدا زدن باباش؛ و آنها هم جواب می دادند! اما بعد از

 مدتی متوجه شدیم گروهی که با فاصلۀ زیادی از ما نشسته بودند و ما آنها را نمی دیدیم،

 جواب ما را می دهند! وجالب اینجاست که گاوی هم که آنجا بود بعد از آنها جواب می داد!!!

    

    

    

    و خلاصه ساعت ۱۳:۱۵ بود که برگشتند (این را هم اضافه می کنم که آقای مهران گفتند

 ساعت ۱۲:۱۵ از لاسه سر راه افتادند).

     

     

     

     

   بعد نهار خوردیم و بعد از آن چای و میوه.

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    

     

     

        

   ساعت ۱۴:۴۵ از کوروبار آمادۀ حرکت به ماسوله شدیم. در راه برگشت هم کمی باران آمد

 و تا برسیم من که رسماً موش آب کشیده شده بودم!

    

    

    

    

   و ساعت ۱۷:۳۰ به ماسوله رسیدیم و به رشت برگشتیم. و ما با کمی توقف در فومن،

 ساعت ۱۹:۳۰ به رشت رسیدیم.

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 من در آخر از خوانندگان محترم تشکّر میکنم که وقت گذاشتند،

                                                           و عذر می خواهم اگر بد نوشتم!

                       (من همیشه با انشا نوشتن مشکل داشتم) به بزرگی خودتون ببخشید.

                                Dream what you want to dream

                         Go where you want to go

                               Be what you want to be

                      Because you have only one life

                           And one chance to do all the things

                                    You want to do

    

  هرچه می خواهی آرزو کن

      هرجایی که می خواهی برو

              هرآنچه می خواهی باش

 چون فقط یک بار زندگی می کنی

    و فقط یک شانس داری

              برای انجام آنچه می خواهی