کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی

کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.

کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی

کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.

دیدار یار

       دیدارِ یار


  

 غزلی نُوستالژیک درفِراق بابک طالب خانی


  


   جـان را هـوس لِقـای یار است      از دوری یـار، دل فَـگــار است


   چنــدی است کزو خبــر نداریم      هرچند به بنده هم جوار است


   گویـنـــد ز رشت تا صِفـاهــــان      هر هفتـه مُـدام در گُذار است


   گه خستـۀ کـار و گـاه تحصـیـل      گه در جلسات در فشار است


   داریــم بــرای او پــیــــــــــامی      کاین جمعــه دگـر نـه وقت کار است


   از دِی چو گذشت، هیجـده روز      برنـامــۀ کـــوه برقــــرار است


   آدیـنـــه اگــر هـــوا مـــدد کـرد      ره توشه درون کوله بار است


   مردانـه به چَـرمِـکَـــش روانیـم      پیـشــانۀ ره، سِپَـنــدیار است


   مـا مُنـتــظــران بابکـَــسـتـیــم      چشمانِ همه در انتظـار است


   گُم گشـته کمی ز  ورزش امّــا      یـاد آر که بـانی کوبــــار است


   در محفـل ما یکی است بـابـک      لیـکن بَر ِاو چو ما هِــزار است


   صـد فنّ و هُـنـر در او نهـفـتـــه      یک عیـب اگرچه آشـکار است


   آغــاز کنـنــده ای تـوانــا است      امّـا ز ادامه شـرمـســار است


                           با ایـن همـه، نیـک داردش دوست


                           سیّـد، که به دوست، وامدار است   




فردوس سپید ( شعر )

    به بهانۀ صعود سپید فردوس، داداش بنده هم طبع شعرش گل کرد و ۱۳ بیت شعر 

 

 در قالب قطعه سرود و آن را به همۀ اهالی کوبا تقدیم کرد. راهی بهتر از این ندیدم 

 

 که هدیه ش را به شما برسانم. امیدوارم بپذیرید وایشان را ازنظرات خود بی نصیب 

 

 نگذارید. 

 

 

         تقدیم به همۀ اهالی کوبار

 

     فردوس سپید  

 

  قطعه شعری از میرمحمّدعلی مهران 




        

 

              

  

  جزیخ وسوزش وسرما چیزی     اندر این  کـوه  ندیدم  بـنــده 

 

  آگـه از لـحظــۀ آغــاز صُـعــود     ره بُـود پُـر شــرر و لـغـزنــده 

 

  کـوهِ بی روح نـگه کـردم ژرف     چـو طـبـیــعت بـاشد درّنــده 

 

  چون نـظر بر دل خود بنـمودم     از غـــم و یــأس بُـود آکـنــده 

 

  داد از این دل که ز بخت بدخویش     باشد از صاحب خود شرمنده 

 

  شاعری خوش سخن و لـجبــازم      حیف از ایـن کلّـه که شد یکـدنده 

 

  سهم من رنج و غم و تنهایی     شعــر تلـخـم نمک صد خنده 

 

  با سه صد پـوزش از این بی ادبی     مـُنــزجر زین فـلک زن ....ده ! 

  

  نفـرت و کیـنۀ من جـاویـــدان     روشـنــــای دلـتـان تـابـنـــده 

 

  رونــق بـرکـتـتــان بـاد مُــدام     پـاکـی دامـنـتـــان پـایــنــــده 

 

  ببرم خویش به فردوس سپید     یـا کـه در بــرزخ خـود بـازنـده 

 

  تُـف به گـور من تنـهای حزین     گل به لبـخنـد شما خوانـنـده 

 

  علی از مهـر به شب زنده بُود     چــه گــوارا بُـود و  زیبـنــــده