کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی
کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی
کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.بر بام آسمان سرا
بر بام
آسمان سرا
بامداد جمعه دوّم خرداد ۹۳، هم نوردی سه گروه البـرز، کوروش کبیر و
دُرفک برای فتح قلۀ ۱۸۹۲/۷ متری آسمان سرا در یک روز زیبای بهاری.
با سه دستگاه مینی بوس سنّتی از رشت عازم خلیل آباد رودبار شدیم و
در مسیر روستای زیبای گَلــدیان، سربالایی بسیار تندی را به کمک همین
خودروهای فرسودۀ استیجاری تا محلّ شرکت نفت پیمودیم؛ البتّه بهای این
صعـود ماشینی را نیز با چند بار پیـاده شدن از مینی بوس و دویـدن به دنبال
آن، نقـداً پرداختیم!!
تأسیسات شرکت نفت در نزدیکی توربین های قد برافراشتۀ نیروگاه بادی
و آغازگاه حرکت ما بود.
موقعیّت مکانی منطقۀ شـروع حرکت، بر ارتفـاعات متعدّدی همچون سَرَک
سَلانسَر، تَجَر، پُشته کوه، اِلیکان و دُرفک اشراف داشت و این امکان را برای
ما فراهم می کرد که آنها را در اطراف خود، نظاره گر باشیم.
آقای فخر و بنده تنها نمایندگان کوبار در این سفر یک روزه بودیم که به مدد
آقای یوسفی به فتح آسمان سرا نائل شدیم.
آقای حسن زاده (نفر سمت راست)، سرپرست محترم گروه کوروش کبیر
و آقای مهـرداد رجبی (نفر وسط)، سرپرست محترم گروه البرز، درکنار آقای
یوسفی، راهنمای توانمند منطقه، مواردی را در ابتدای سفـر به همه یادآور
می شوند و سایرین سراپا گوشند.
توضیحات اوّلیّه را که می شنویم، راه می اُفتیم.
بازدیدکنندگان وبلاگ ما، آقای اسفندیار یوسفی را خوب می شناسند!
مردی خوش مَنظر و نیک مَحضر که به همّت وی تاکنون دیدنی های مکنون
بی شماری را در پردیس سرسبز گیلان بازشناخته ایم.
از اینجا دورنمای روستای آغوزبُن دیده می شود و چنان به نظر می رسد
که دُرفک با سایۀ سِتُرگش از دوردست مراقب آن جاست!
آقای رجبی از هر فرصتی برای چیدن گُل گاو زبان سود می جست؛ تو
گویی اصلاً برای همین کار آمده بود!
کمی دیگر پیش می رویم تا در منطقه ای مسطّح به برکۀ آبی برسیم.
جایی مناسب و زیبا برای گرفتن تعدادی عکس و قدری استراحت.
قدری بالاتر می رویم تا به محلّی برای خوردن صبحانه برسیم.
پس از صرف صبحــانه، دوباره راه می اُفتـیم و آرام آرام به منطقـۀ جنگلی،
که تقریباً نیمی از مسیر صعود ما را تشکیل می دهد، نزدیک می شویم.
از این بالا دورنمای زیبای شهرستان رودبار پدیدار است که در وسط درّه ای
توسّط کوه های اطراف محصور شده؛ در دوردست، قلل پُشته کـوه و اِلیــکان
هم به روشنی نمایانند.
پوشش متـنـوّع گیاهی، نـورِ کم، هـوای سنگین و مرطوب، خاک نمــور و
بستری پوشیده از برگهای خشک، از ویژگی های مشترک مناطق جنگلی
در گیلان زمین است.
مسیر زیبای جنگلی را همچنان ادامه می دهیم تا دیگر بار شعشعۀ نوری
ما را به بیرون هدایت کند.
فرصتی می یابیـم و استراحتی می کنـیم. چشــم انداز توربین های بادیِ
منجیل از این ارتفاع، دیدنی است!
دوباره در طریق تاریک و نمناک جنگل، راهمان را پی می گیریم.
به دلیل تعداد بسیار زیاد همنوردان و احتمال گم کردن مسیر به خاطر ایجاد
پراکندگی و شکاف بین افراد گروه هـا، آقای یوسفی مُدام به کمک بی سیم
با عقب دار گروه در تماس بود.
حشرات، ساکنین دائمی این مناطقند و همیشه می توان آنها را در طول
مسیر مشاهده کرد؛ البتّه اگر آدم سر به زیری باشید!
دقایقی توقّف به بهانۀ یک کار فرهنگی در جنگل!
با ارضای احساسات فرهنـگی، آخرین بخش از مسیـر جنگلی را هم طی
می کنیم تا به یک منطقۀ کفی برسیم.
با پایان یافتن جنگل و خروج از آن، دشتی زیبــا و پهنـاور در زیر پاهـای ما
نمایان می شود که در امتداد خطّ الرّأس قلّه قرار دارد.
در کوه هم می توان شریک زندگی بود، با هم از زندگی لذّت برد و در کنار
هم سختی ها را تحمّل کرد.
فرصتی دیگر برای گرفتن چند عکس یادگاری و قدری استراحت.
و دوباره ادامۀ راه...
جایی در مسیر، همه می ایستند و به چالۀ عمیقی می نگرند. بعضی ها
معتقدند از پستی بلندی های طبیعی زمین است، امّا برخی می گوینـد کار
آدمی است! عدّه ای هم جَوگیر شده اند و شهاب سنگ ها واجرام سَماوی
را عامل ایجاد آن می دانند!
زیبایی های مسیر تمام شدنی نیست!
گام های آخر را به سوی قلّه برمی داریم.
سایۀ درفک را که می بینیم، یعنی در چند قدمی قلّه، روی یال هستیم.
و سرانجام حوالی ظهر به بلندترین نقطۀ قلّه می رسیم. بچّه ها به رسم
دیرین کوه نوردان، حلقه می زنند و دست ها به نشانۀ پیروزی بالا می رود.
هوای پاک و آرام قلّـه، این امکان را به ما می دهـد که پیش از بازگـشت،
اندکی بیارامیم و تصاویری برای آیندگان به یادگار بگذاریم.
همیشه گفته ام: " قضـاوت، کار ساده ای است امّا قضـاوت صحیح، کاری
بس دشوار."
با نگاهی به فیزیک ظاهری خانم عزیزی، که از مهمانان خارج استانی این
سفر بودند، حتّی خوش بین ترین پیش بینان هم گمان نمی کردند که حضور
ایشان در این جمع، بِلا اشکال بوده موجب کنـدی حرکت دیگران نگردد! تصوّرِ
دور از واقعیّـتی که در ابتـدا برای خود من هم ایجاد و در انتـها اسباب تشویـر
شد! آن گونه که نتوانستم دغدغۀ وجدان را از ایشان پنهان کنم و بهتر دیدم
با اعتراف به خطای ناشیانۀ ذهن خود، از ایشان پوزش بخواهم.
در مورد زمین شخم خوردۀ پشت سر ایشان هم زود قضـاوت نکنید! خیر!
کار آدمیـزاد نیست؛ کاویـدن زمین توسّط خوک ها است، به قصد پیدا کردن
کِرمی در دل خاک!
بر بام آسمان سرا که می ایستی، منزل همـسایه ها از دور نمـایان است.
سردگاه، خیابلار و قلّۀ گاوِکول منجیل، قرن ها است که در جوار آسمان سرا
زندگی می کنند.
اگر گمان می کنید تک چرخ زدن با موتورسیکلت در ارتفاع ۱۹۰۰ متری از
سطح دریا، معمول یا معقول نیست، حتماً سری به آسمان سرا بزنید!
حدود ۴۵ دقیقه بعد، آهنگ بازگشت می کنیم.
به مکان خوردن صبحانه که می رسیم، دو دسته می شویم. آقای رجبی
به همراه تنی چند از یاران، به دلیل کار شخصی و لزوم بازگشت سریع تر،
مسیـر رفت را پی می گیرند؛ و باقی هم نوردان به راهبـری آقای یوسفی،
راه طولانی تری را دنبال می کنیم تا از طریق روستای کِلِشتِر برگردیم.
معمولاً وقتی لاک پشت ها را در دست می گیـرید، دست و پاهـا و سر را
به درون لاک خود فرو می برند (مصداق ضرب المثل سرش تو لاک خودشه)
امّا این یکی ظاهراً به کارهای تبلیغاتی بیشتر علاقه دارد تا حفظ جان خود!
در مسیر برگشت، از خوش آبخورِی و نودی سودی عبور می کنیم تا
به سرچشمۀ کلشتر (به گویش محلّی چشمه بار) برسیم و همان جا
در کنار جریان آب، بساط نهار را پهن کنیم.
شوربختانه پیش از رسیدن به چشمه بار، باتری دوربین حقیر کاملاً دشارژ
شد و به تصویر کشیدن زیبایی های باقی ماندۀ مسیر، میسور نگردید.
پس از صرف نهار، در راه بازگشت بودیم که بارش لطیف باران بهاری، برای
مدّت کوتاهی باران گیرها و بادگیرها را از داخل کوله ها بیرون کشید تا تنوّع
این سفر دراز را دو چندان کند.
پایین که رسیدیم، مینی بوس ها در روستای کِلِشتِر، منتظر ما بودند.
در پناه آفریدگار مطلق زیبایی ها، سالم باشید.