کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی

کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.

کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی

کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.

برزکوه در نگاهی دیگر


                  بَرزِکوه در نگاهی دیگر 

  

      \\\\\\\\\\//////////

      //////////\\\\\\\\\\ 

  

     

 

   ۳۵ روز طول کشید تا بچّه های کوبار خاطرۀ صعود نافرجام برزکوه دربیست وپنجم فروردین  

 ۹۱ را فراموش کنند و در یک روز آفتابی با گرمای نفس گیر، قلّۀ برزکوه را در زیر پاهای خود 

 ببینند.


    

    

    

    

 

   قرار بود آقا تورج گزارش این سفر را آماده کنند که به دلایل شخصی خُلف وعده فرمودند و 

 تحریر سفرنامه تا این تاریخ به تعویق اُفتاد.


    

 

   کمینه دستمایۀ نوشتن این گونه متن ها چند تا "ح" جیمی است :  "حس و حال، حوصله، 

 حافظه و ..." ؛ که با توجه به گذشت زمان هیچ کدامش رانداشتم ولی به درخواست بچّه ها 

 و به خاطر ناقص نمـاندن گزارشات کوه پیمایی، چند کلـمه ای برای سیاه کردن صفحۀ وبلاگ 

 نوشتم تا تصاویر زیبای این سفر بدون شرح و متروک نمانند.


    

    

    

    

    

    

                      

    

    

    

    

    

    

    

                      

    

    

    

    

    

    

    

                      

    

    

    

    

    

    

    

                      

    

    

    

    

   سفر، امّا این بارترکیبی بود از طبیعت گردی و کوه نوردی؛ که اوّلی باحضور ۲۲ زن و مرد و 

 کودک در محدودۀ روستای اَرده صورت گرفت و دوّمی که فتح قلّۀ برزکوه بود، تنها برای مردان 

 گروه میسّر اُفتاد.


    

    

 

   صبحانه در منزل آقای کتاب صرف شد، که خود و خانۀ روستایی شان، در تمام طول سفر  

 مهمان پذیر بچّه های ما بودند.


    

    

 

   گردش گروهی تا یکی دو کیلومتر ادامه داشت؛ و از آن پس خانم ها و بچّه ها در دو گروه، 

 در معیّت ابی و مهدی برگشتند تا در خانۀ کتاب به استراحت و بازی و تفریح بپردازند!!


    

    

    

    

    

                      

    

    

    

    

    

    

   ۲ ساعت و نیم طول کشید تا به چشمۀ سَکَره خونی رسیدیم. مهدی و ابی هم در آن جا 

 به ما پیوستند.


    

    

    

                      

    

    

    

                      

    

    

    

                      

    

    

    

    

   به گفتۀ چند کارشناس خُبره، که کنار چـشمه چادر پهن کرده مشـغول صرف نهار بودنـد، 

 اُمیدوارشدیم که تارسیدن به قلّه، ۱۰دقیقه بیشتر راه نمانده!! امّا مرددیگری که با خانوادۀ 

 خود در حوالی چشمه اُتراق کرده بود، نظر اندیشمندانه تری ارائه داد: "طیّ ۴ پیچ و صرف 

 ۱۵ تا ۲۰ دقیقه زمان برای رسیدن به قلّه!! " بعداٌ فهمـیدیم ایشان کارشناس ارشد رشتۀ 

 کوه بندی است! این رشته، شاخۀ جدیدی از کوه نوردی است که صعودهای مجازی آن بر 

 پایۀ خالی بندی استوار است و در کشور ما طرفداران زیادی دارد!


    

    

    

    

   به هر حال، این دوستان عزیز یا تصـوّر درستی از زمان نداشتـند یا هرگز در این مسیر گام 

 نزده بودند! چون با سرعت متوسّط و سرقدم نه چندان کوتاه، دقیقاٌ یک ساعت و ۲۵ دقیقه 

 طول کشید تا ۷ مرد گروه ما به فتح قلّۀ برزکوه نائل شوند.


    

    

    

                      

    

    

    

                      

    

    

    

                      

    

    

    

 

   نزدیک های قلّه، فشار گرسنگی شدیدی بربچّه ها غلبه کرد، که اگر معجون مخصوص در  

 کولۀ علی نبود، ۵۰۰ متر آخر شاید همگی مثل او کلّه پا می شدیم!


    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

   مقبرۀ سلطان برزکوه، که از مقتدایان مردم سنّی مذهب این دیار و مورد احترام و اعتقاد  

 قلبی کلّیۀ ساکنین منطقه است، درست در نوک قلّه بنا شده و کُلّ ساختمان و تزئیـنات آن 

 را یک بام حلبـی سبز رنگ و دریـچۀ کوچکی شبیه صنـدوق نـُذورات تشکیـل می دهد که از  

 اطراف با دیوارهای کاه گلی محصور و به وسیلۀ تراورس های قطور حمایت می شود.


    

    

    

    

    

 

   برگشت از مسیر میانبُر تا چشمه، ۴۵ دقیقه به طول انجامید و از آنجا تا روستای اَرده، یک 

 ساعت و ۱۵ دقیقه.


    

    

    

    

                      

    

    

    

    

                      

    

    

    

    

                      


   به پیش نهاد آقای قربانی و برای تسریع در بازگشت، من و رضا و علی و تورج از یک مسیر 

 غیرمعمول ازدرّه پایین آمدیم وابی و مهدی و بابک ازجادّۀ اصلی؛ که البتّه تفاوت محسوسی 

 در زمان نزول نداشت.


    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

    

 

   نهـار را در منزل آقای کتاب، در کنار خـانواده و خانـم های همـیشه وفــاداری که به انتظار  

 همسران خود، گرسنگی را تا ساعت ۴ بعدازظهر تحمّل کرده بودند، صرف کردیم.


     

     

    

     

    
           

   عزم بازگشت داشتیم که متوجّه شدم کیف دوربین عکّاسی بنده بهمراه یک کارت حافظه  

 و فلاش دوربین درکوله موجود نیست و احتمالاٌ جایی درمسیر، از آن بیرون اُفتاده. پیدا کردن  

 چنین شیء مفـقوده ای در طول یک مسیر شیب دار چند کیلومتری با پوشش گیاهی قابل   

 توجّه، که برای رفت وبرگشت آن قریب ۶ ساعت زمان سپری شده، چیزی شبیه معجزه بود 

 و این معجزه توسّط پیـامبر گروه و تلاش دو موتور سوار محلّی که من و تورج را دوباره تا پای

 قلّه بردند، محقّق شد!  آقا تورج دوسِت داریم ...........!!!!!!!!!


    


   دراین سفر، آقای رضا قربانی به همراه همسر و دختر گلش، صبا؛ آقای مهدی جهان دیده 

 به همراه خانم و دو پسر نازش، مانی و ماهان؛ آقای ابراهیم مهدی زاده به همراه همسر و 

 دختر شیرینش، عسل؛ آقای بابک طالب خانی در کنار همسر و پسر ماهش، بردیا؛ آقا تورج 

 به همراه هما خانم ودخترهای مامانیش، طراوت و طنین؛ خاله طیّبۀ همیشه شاداب؛ علی 

 آقای گل؛ همسر خوبم ناهید؛ و جان بابا، صهبا؛ همسفران شایستۀ حقیر بودند.


    



    

            

                  



    

                      



    



    

                             

                                    



    



    



                                 

    

                             



    


  

 

 

 

 

نظرات 1 + ارسال نظر
ابرهیم پنج‌شنبه 19 دی‌ماه سال 1398 ساعت 23:53

سلام؛خیلی قشنگ بود.
من از مازندارن میتونم تو گروهتون باشم؟فقط برای رفتن به برزکوه.19سالمه اهل شهرستان قائمشهر.یکی از ارزو هام رفتن به قله برزکوهه.البته کوهنورد نیستم.برای رفتن به مقبره مشاهیری که اونجا مدفون هستن بیشتر میخوام برم اونجا.اگه میتونین کمکم کنین حتما ایمیل بزنید

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد