چشمه و غار دیورَش

   از دل غــار تا پـای چشمه

  

  

           گزارشی تصویری از جنگل نوردی بهارۀ گروه کوبار

               در تاریخ جمعه، ۲۹ فروردین ۱۳۹۳

                           

            به مقصد

  

  

  

   چشمه و غار دیورَش  

   توقّفی نیم ساعته در توتکابُن برای خرید نان و ...!

  

  

  

   طیّ مسافتی با خودروهـا و قـراردادن آنها در پارکیـنگ رایگان منـزل یک

 روستایی مهمان نواز.

  

  

  

  

   فرصتی برای تعویض لباس و آنگاه حرکت به قصد چشمه و غار دیورَش.

  

  

  

  

  

   مادر و دختر شتابان راه می اُفتند تا خود را به بقیّه برسانند.

  

  

  

  

  

   آقا مجید و پروانه خانم هم قرمز set کرده بودند که روزی شاد و پُر انرژی

 داشته باشند!

  

  

  

  

   آن روز مهمان عزیزی هم داشتیم. چهره ای جدیددرگروه کوبار، امّا قدیمی

 و شناخته شده در بیمارستان آریا؛  آقای دکتــر سیّد علی جلالی، پزشک

 حاذق و جرّاح خوش نام و بی ادّعایی از دیار مردمان فرهیختۀ شرق گیلان.

  

  

  

   ...و داستان همیشگی پدر و دختر! که هرچه می گذرد، اوّلی فرسوده تر

 می شود تا دوّمی آسوده تر باشد!

   

  

   

   پیش درآمدی موجـز از راهنمای توانمـنــد منطقه، جناب آقـای یوسفی،

 و سپس ادامۀ راه...

      

  

  

  

   به جُز بچّـه های گروه کوبار و وابستگان، جمع کثیری از کوه نوردان گروه

 نام آشنای مَریـان نیز به سرپرستی آقای یوسفی، در این سفر همراه و

 همنورد ما بودند.

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

   "ماود♀" و "یاووس♂" میهمانان فرانسوی ما دراین گُلگشت بهاره بودند.

  

  

  

  

   حضور خانوادۀ ابی در این سفر بی نظیر بود...تقریباً همه آمده بودند!

  

  

  

  

  

   صفــا پورتوکّلی، باهوش و خورۀ بلامُنـازع کامپیوتر! تا این لحظه هرگز به

 مشکلی در امور رایانه برنخورده ام که او از پس حلّش برنیاید!

   صفا نه شیفتۀ کوه پیمایی است و نه کشته مُردۀ ورزش! او فقط عاشق

 عکّاسی است و این تنها انگیزۀ قویِ باشندگیش درمیان این جمع!

  

  

  

   دینــا خانم، دختر گُل آقا مجید و پروانه خانم، اوّلین باری بود که با کسب

 اجازۀ رسمی از مامان و بابا، درکنار عمّه جون به گروه کوبار افتخار می داد.

   

   

   

   این غارنورد کوچولو هم ماجراجویی را از سنین کودکی آغاز کرده!

   

   

   وفـا پورتوکّلی، خدای فُتو شاپ و کارهای گرافیکی است! جوانی بی ریا

 و دوست داشتنی! پُرتوان و دینامیـک! با چهـره ای شاد و سرشار از انرژی

 مثبت که اجساد مومیـایی را نیز به حرکات موزون وا می دارد!

   

   

  

   

   در این جنگل بی پایان، پیدا کردن جایی مسطّح در کنار جریـان دلنشین

 رودخانه، برای خوردن ناشتایی و قدری استراحت، کار چندان دشواری به

 نظر نمی رسد.

  

  

  

  

  

   نگار و پارسا در کنار زندایی الهام و دختردایی عسل روز خوبی داشتند!

  

  

  

  

   چه قدر ظالمند این پدرو مادرهایی که فکر می کنند بچّه های کوچکشان

 در روزهای تعطیل باید در مهدکودک پدربزرگ_مادربزرگ قرنطینه باشند و از

 دیدن زیبایی های طبیعت و تجربۀ بودن در آن محروم!!!

  

  

  

  

     

  

  

  

   برای جلوگیری از ازدحـام در هنگام صرف صبحانه، همنـوردان گروه مریان

 توسّط آقای یوسفی به مکانی جلوتر هدایت می شوند.

  

  

   امّا این باعث نمی شود که همکاران دیرین بیمارستان آریا درکنار هم یک

 عکس یادگاری نداشته باشند! سرکار خانم طلاجو (نفر سمت راست) و

 سرکار خانم نُویری (نفر سمت چپ) از کوه نوردان حرفه ای قدیمی گروه

 مریان هستند که در این سفر تلاشی مشترک با یکدیگر داشتیم.

  

  

   پس از مدّتی بارو بندیل را جمع می کنیم و راه می اُفتیم.

  

  

  

  

  

  

   مناظر، آن قدر بدیع وخارق العاده هستند که انتخاب نمونه هایی از آن ها

 برای بارگذاری در وبلاگ، واقعاً کار سختی است! لااقل برای آدمی مثل من

 با وسواس کاری و هنری بسیار!!

   

   

   

   

   

  

   

  

   خاله طیّبه برای طبیعت گردی همیشه stand by است! فرقی نمیـکند

 کـوه باشد یا جنگل، با خودرو باشد یا پای پیـاده، رشته کوه البــرز باشد یا

 ارتفاعات آلپ، کافی است گوشی تلفن رابردارید و بگویید: "خاله جون این

 هفته آماده ای برویم کانچن چونگا؟! " و او با گویش شیرین گیلکی و البتّه

 با اعتماد به نفس بالا بگوید: " اَهه، چره نَیَم! کُیه ایسه مگه؟ چی ساعت

 با بیشیم؟"

  

  

  

  

  

  

  

  

   دیدار همسایه های خوب در مسیر حرکت، اتّفاق عجیبی نیست؛ به ویژه

 اگر آن همسایه کسی مانند آقای آذرمـی باشد که سال ها رهروی کوه و

 دشت و درّه بوده.

  

  

  

   تا رسیدن به سرچشمه راه زیادی نمانده؛ کافی است رودخانه را به طرف

 مبدأش دنبال کنی.

  

  

  

  

  

  

  

   آقای مهندس معصومی و همسر گرامیشان، سرکار خانم مینو، اگرچه

 داغدار بودند، امّا با حضور گرمشان بر صفای محفل افزودند.

  

  

  

  

  

   یکی مهدی است و دیگری مهدی زاده! شباهت هایی هم دارند. از جمله

 استریل بودن در کنار زوجین!

  

  

  

  

  

   مهدی مهـدوی، از بچّـه های نیک کوبار، که پیش تر از این ها، بیش تر از

 این ها به ما افتخار می داد! آقا مهدی در این سفر با همسر محترم، سرکار

 خانم فروزان مهدی زاده و دو پسر گُلش، پوریا و پارسا آمده بود.

   

  

  

  

   مرضیه و هُما تاکنون ۳ بار با هم همسفر بوده اند. نخستین بار در برزکوه

 در اردیبهشت ۹۱، بار دوّم در خلخال در خرداد ۹۱ و این بار در دیورَش.

  

  

  

  

   با رسیدن به سرچشمۀ دیورَش و کمی استراحت، آقای یوسفی تصمیم

 می گیرد ابتدا همه را باعبوراز رودخانه برای بازدید از غار دیورَش، به آن جا

 ببرد و سپس برای نهار به همین محل بازگرداند.

  

  

  

  

   سختی گذر از جریان خروشان رودخانه، به سادگی با تدبیر بزرگ ترها و

 پشتیبانی کوچک ترها به پایان می رسد...

  

  

  

   ...و همه به سلامت به آن سوی رودخانه می رسند.

  

  

  

  

   مسیر تا غار بازهم جنگلی است، با شیبی ملایم، گاه به سمت بالا و گاه

 به سوی پایین. جریان آب هم تا جایی ادامه دارد.

   

   

  

  

  

  

   لبخند رضایت برلبان رضا حاکی از زیبایی عکس های گرفته شده باگوشی

 است یا خواندن پیامکی بامزه یا دیدن تصویری فرهنگی-هنری؟!  نمی دانم!

  

  

  

  

  

   

   با قطع تدریجی جریان آب و تبدیل رودخانه به برکه، کم کم سرو کلّۀ غار

 از دور پیدا می شود.

   

   

   

  

  

   دهانۀ غـار دیورش مقطع مورّب دارد و قوس فوقـانی آن جلوتـر قرار گرفته؛

 قطر این دهـانه در مقایسه با غار دربنــد رشی، بسیار وسیع تر و حدود آن

 نامشخّص است. از طرفی برای ورود به غار باید مسافت قابل توجّهی را از

 لابه لای بستر سنگلاخی ناپایدار با شیب بسیار تند پایین رفت.

  

  

  

  

  

  

   پایین تر که برویم، نور کافی برای رؤیّت اشیاء وجود ندارد. در این شرایط،

 چراغ پیشانی مناسب ترین وسیله برای دیدن اطراف، و فلش ابزاری لازم

 جهت عکّاسی است.

  

  

  

  

  

  

   کف غار پوشیده از آب و خاستگاه آن نامعلوم است. پایانۀ آبی غار تاکنون

 به طور کامل کشف نشده و به دلیل سقف کوتاه، بدون تجهیزات غارنوردی

 قابل بررسی نیست.

  

  

  

  

  

   عکس هایی می گیریم و از کف غار بالا می آییم.

  

  

  

   در مدخل غار قدری می نشینیم و سپس به طرف چشمه راه می اُفتیم.

  

  

  

  

  

  

   به سرچشمه که می رسیم، هر که گوشه ای را برای غنودن برمی گزیند

 و خوانی می گسترد تااندوخته های سفر را بُرون ریزد و از گرانی بارکوله ها

 اندکی بکاهد.

  

  

  

  

  

  

  

  

  

   داستان حاج آقای حقیقی و حاج آقای مجازی هم شنیدنی است!

  

  

  

  

  

  

  

  

  

   آقا کوشیـار پسر عزیز مهندس معصـومی است که آن روز به تعداد کافی

 دوست و همبازی کوچک و بزرگ داشت.

  

  

  

  

  

  

  

  

   پس از یک راه پیمایی نسبتاً طولانی و نهار مفصّل، خواب قیلوله بیش از

 هر وسیلۀ دیگری چسبناک است!

  

  

  

  

  

  

  

  

   در این سفر، آقا تـورج خیلی درجای آشکار صـحنه نبود ولی پس از طبخ

 چای، وظیفۀ خطیر حمل کتری آب جوش به ایشان محوّل شده بود و ابتکار

 وی دراستفادۀ دومنظوره از یک چوب سردوشاخ برای حمل و کج کردن یک

 کتری داغ، دیدنی بود!

    

  

  

  

  

  

  

  

   معمولاً عکس های دسته جمعی، پایان بخش این گونه سفرها است...

  

  

  

  

  

  

   ...ولی واقعاً بی انصافی است اگر چند تا از عکس های زیبای صفا را، که

 در هنگام بازگشت گرفته، در این مجموعه نگنجانیم!

  

  

                 

              

  

  

  

                 

  

  

   و سرانجام پروندۀ سیزدهمین کوه پیمایی خانوادگی کوبار هم بسته شد.

  

  

                خیر پیش