صعود سپید فردوس

   متکلّم وحده بودن و پُرگویی، عیب بزرگی است که خیلی وقت ها سراغ بنده هم آمده 

 و می آید. پُرنویسی هم شکل خامـوش همین مُعضل اجتماعی است! از این رو تصمیم  

 گرفتیم برای مبارزۀ دسته جمعی با این صفت ناخوشـایند، و سرکوب روح خودخواهی و 

 خود بینی، ازاین پس هربار یک نفرنوشتن گزارش سفرهای گروهی کوبارا به عهده گیرد. 

   سفرنامۀ زیر حاصل تلاش سرکارخانم مینــا فـرّخ است. ویـراستاری متن، انتخـاب  

 عکس ها و ترتیب چینش آن ها (به جز چند مورد) همه و همه توسّط خود ایشان انجام 

 شده و حقیر جز بازنویسی متن در محیط وبلاگ، کار دیگری صورت نداده ام.     

    

 صعود سپید فردوس 

    

      ( فردوس اسم کوچک خاله طیبّه در شناسنامه است ) 

 هرگز کسی نداد بدین سـان نشان برف    گویی که لقمه ایست زمین دردهان برف 

  گر قــوّتـم بـُدی ز پــی قــرص آفـتـــاب    بـر بــام چــرخ رفـتــمی از نـردبــان برف 

                                         ( کمال الدّین اسماعیل )

    

              

    

   چهارمین سفر کوه پیمایی گروه کوبار به منطقۀ خلیل دشت، واقع در شهرستان ماسوله، درصبح 

 سرد روز جمعه، ۱۶ دی ماه ۱۳۹۰ آغاز شد. 

   قرار بر این شد که از این به بعد نگارش متن سایت به عهدۀ یک نفر از اعضا گذاشته شود. از 

 شانس بد یا شاید هم خوب من، این دفعه قـرعه به نام من ( مینا ) افتاد!  پیشاپیش از انشـای بدم

 عذرخواهی می کنم.

   این صعود از ۶ نفر خانم و ۱۰ نفر آقا تشکیل می شد و برخلاف دفعۀ قبل تعداد آقایون بیش تر 

 از خانوم ها بود.

    

   افرادی که در این صعود همراه ما بودند :  

                          مثل همیشه آقای فخر به عنوان جلودار و سرگروه

     

                                       آقای طالب خانی ( آقا بابک )

    

                                        آقای مهدی زاده ( آقا ابی )

      

                                  آقای جهان دیده به عنوان عقب دار

    

                                              آقای همّتی

    

                                              آقای سینا قربانی

    

                                        آقای دکتر مهران ( آقا نظام ) 

    

                             خانم میناچی ( ناهید جون ) و صهبا جون

    

                                               آقای علی مهران 

    

                                   خانم فردوس حامدی ( مامانم، خاله طیّبه )

       

                                         خانم ثابت ( نگین جون )

    

                   آقای عالی زاده ( آقا مهدی ) و خانم عبّاسی ( سولماز جون )

    

           آقای مهندس حامد فرّخ ( همسرعزیزم.... به قول بقیّه ... اووووووووووغ ! ) 

                                         وخودم ( میــــنا فرّخ )

                     

   در این سفر چند تن از اعضای اصلی گروه GLX یعنی آقا تورج، هما، طراوت و طنین غیبت 

 داشتند و جای خالی آن ها هر لحظه حس می شد. به همین خاطر من درابتدا تنها نام گروه کوبـار

 راآوردم. درسته که آقا تورج نبود ولی یاد وخاطرش با گفتن جملۀ  " آقا تورج دوسِت داریم "  

 هر لحظه بین بچّه های گروه زنده می شد.

               

                         

           و سفر از این جا آغاز شد که  . . . . 

   من ( مینا )، حامد، مامان ( خاله طیّبه )، نگین، سولماز، و مهدی رأس ساعت ۶,۱۵ در میدان 

 جهاد حاضر بودیم. مینی بوس و بقیّۀ دوستان با اندکی تأخیر به ما پیوستند وحرکت از آن جا در 

 ساعت ۶,۵۰ آغاز شد. لازم به ذکر است که مینی بوس این دفعه خیلی بزرگ و جادار و خوب 

 بود و فضای کافی برای گذاشتن کوله ها داشت.  

   از هـوای سـرد صبح می شد احتـمال وجود برف در ارتفــاعات را حدس زد؛ ولی نه این قدر! 

 ساعت ۸,۱۵ ما به ماسوله رسیدیم. بعـد از انجام صحـبـت های اوّلیّه توسّط آقا نظـام و پوشیدن 

 لباس اضافه و ... ، حرکت به سمت خلیل دشت آغاز شد.

 

        

       

              

   از هـمان ابتدای راه، گروه با جادّه ای لغـزنده و یخ زده مواجه شد و این فکـر به ذهن بعضی  

 اعضای گروه آمد که : " فکر نکـنم زیاد بـتـونیم بـریم بالا ! " کمی بالاتر که رفتیم مقداری از  

 یخ زدگی و لغزندگی کم و به ارتفاع برف اضافه شد.

 

       

              

              

       

 

   ساعت ۸,۵۵ گـرسنه به محلّ خوب و دوست داشتنی صبحانه خوری رسیدیم. این جـا هـمان 

 جایی بود که در صعود کوروبار در آن جا اُتراق کرده بودیم. در آن سفر چشمه ای جوشان در 

 آن سوی نـرده ها وجود داشت که این دفـعـه یخ زده بود. به دلـیـل وجـود باد، روشن کردن آتش 

 بسیار مشکل بود ولی با تلاش آقا ابی و بقیّۀ دوستان بالآخره آتش روشن شد وما توانستیم یک 

 چای داغ بخوریم. جا داره این جا ازآقا ابی و آقای جهان دیده و سایر دوستان برای برپایی آتش 

 وآقا نظام که یک بطری آب معدنی خودشون رو فدا کردند تا ما بتونیم چای بخوریم، تشکر کنم.

                

    

    

    

    

   و بالآخره گروه با چای داغ و همیشگی آقا ابی گرم شدند و انرژی گرفتند و به راه خود ادامه 

 دادند ...

              

         

    

                     

     

         

                            

   با وجود برف و سرما، آفتاب لـذّت بخشی در مسـیر وجـود داشت. ذرّات معلّـق برف در نور 

 آفتاب مانند بلورهای کریستال می درخشیدند.

    

              

    

              

   این نکته گفـتـنی است که عکــّاس واقعی کسی است که در مسیرهای صعب العبور و سخت، 

 عکس های به یاد ماندنی بگیرد و شکارلحظه ها کند؛ کاری که آقا نظام همیشه انجام می دهد.  

 ولی اتـّفاق برای هـمه می اُفتد! در مسیر، دوربین آقا نظــام دچار سانحه شد ولی خوشبـخـتانه 

 مشکل خاصّی پیش نیامد.

               

       

    

   هرچه بالاتر می رفتیم باد شدیدتر می شد ولی جوری نبود که نشود تحمّل کرد. نزدیک ساعت 

 ۱۲,۳۰ به مکانی رسیدیم که به آن گردنه می گفتند؛ مسیر بازی بود که درختان زیادی نداشت  

 که جلوی باد و بوران را بگیرد. در آن جا آقای فخر رأی گیری کردندکه آیا به مسیر ادامه بدهیم 

 یا برگردیم؟ تعداد آرا درابتدا مسـاوی بود ( ۸ به ۸ ) ولی ناگهان نگـین گفت که رأی او شـمرده 

 نشده است و او جزو افرادی است که می گویند ادامه بدهیم! واین بود که به مسیر ادامه دادیم ...

 

   

      

         

            

         

      

   

 

   من خودم جـزو کسانی بودم که بیش تر به خـاطر مامانم مخالـف پیش رفتن بودم و آقـا نظام و 

 بعضی از دیگر دوستان هم خیلی اصرار داشتند که حتماَ به خلیل دشت برسیم، امّا نشد !

            

                

      

      

 

 

   کمی که جلو رفتیم دیدیم که ادامۀ راه برای بعضی ها واقعاَ مشکل است، به همین دلیل گروه 

 تصمیم گرفت که برگردیم ... و برگشتیم.

 

 

      

      

             

                   

          هوا چه قدر باد و بوران بود این بار     آب معدنی خیلی گران بود این بار 

          سُر خـوردن و اُفـتـادن کارمون بود     نصـف راه کـوروبــار راهمـون بـود 

          یکی مون غایب بود با خانواده ش      آتورج دوسِت داریم گفتیم بیـادش 

    خوب بود ولی نصفه گذاشتیم کارمونو     یکی گفت دیگه نیاریم خانومامونو 

          می گفتند برای صعودهای سخت     محدودیت سنّی باشه تلف نشه وقت 

          چه قدرخوب حرکت کردیم ازرشت    حیف شدنرسیدیم به خلیل دشت

             

         

                                

              ^   این عکس زیبا توسّط آقای عالیزاده گرفته شده !   ^ 

   عدّه ای جلوتر رفتند و مکانی پیدا کردند تا گروه بتواند در آن جا مستقر شود. حول و حوش 

 ساعت ۱,۳۵ برای نهار اُتراق کردیم. به همّت آقا ابی دوباره آتشی برپا شد تا همه ازگرمای 

 آن استفاده کنند ولی باد و بوران خیلی بیش تر از این ها بود که بتوان با گرمای آتش گرم شد.

      

   حالا آب از کجا بیاریم تا چای درست کنیم؟ هر کس مقداری آب در کولۀ خود ذخـیره داشت 

 که مقداری از آن را فدا کرد و بدین ترتیب با همکاری تمام اعضای گروه، چای آماده شد. 

   خلاصه غذایی خوردیم و چای گرمی و دوباره شروع به حـرکت کردیم. در راه برگـشت،  

 تقریباً تمام اعضای گروه حدّاقل یک بار سُر خوردند؛ بعضی ها هم چند بار اُفـتادند و دچار 

 درد در بعضی نواحی شدند. مامان من که دیگه رکورد شکوند! بندۀ خدا فکرکنم خودش کلاً 

 پشیمون شد، البتّه نه از کوه نوردی! بلکه می گفت تا هوا گرم نشه دیگه نمیاد کوه!

        

    

   این جا باید از علی آقا که خیلی به مامان من ( خاله طیّبه ) کمک کردند و خیلی مراقبش بودند، 

 تشکـر کنم.

          

   همیشه در سفرهای قبلی درانتها عکس های دسته جمعی و انفرادی زیادی توسّط آقا نظام گرفته 

 می شد، ولی فکرکنم ایشان ازاین که صعود را نصفه گذاشتیم خیلی ناراحت بودند؛ حق هم داشتند 

 و تقریباً از بعد از نهار، دوربین را جمع کرده و سرجایش گذاشتند و دیگر بیرون نیاوردند. البتّه 

 کار کاملاً عاقلانه ای کردند، چون درهنگام نزول، زمین بیش تر لیز بود وسُرخوردن دست خود 

 آدم نبود. خلاصه اینکه احتمالاً این دفعه تعداد عکس های دسته جمعی کمتری نسبت به قبل داشته 

 باشیم.

 

 

             

              

 

 

              

                

   حول و حوش ساعت ۴,۳۰ به ماسوله رسیدیم. جای همۀ کسانی که نیامده بودند خالی بود. در 

 این صعود ما توانستیم نماهای دیدنی بسیار متنوّعی از شهر ماسوله را ببینیم. سفر بسیار خوبی 

 بود برای همه که خودشان را بسنجند که آیا می توانند دفعـۀ دیگر در صعودهای برفی، گروه را 

 همراهی کنند یا نه؟ 

  شجاعت همیشه فریاد زدن نیست، گاهی صدای آرامی است که در انتهای روز می گوید: 

        " فردا دوباره تلاش خواهم کرد."