کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی
کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.کوبــار ( کمیتۀ ورزشی بیمارستان آریای رشت ) ورزشی-فرهنگی-اجتماعی
کوبار درگویش گیلکی به معنی بارانی است که در کوهستان ببارد.آلِش دَشت به روایت تصویر
"آلِش دَشت"
به روایت تصویر
آلِش دشت
منطقۀ زیبایی است دراطراف رستم آباد رودبار
آلِش : آلش نام گیاهی است خودرو، شبـیه تره، که در مناطق کوهسـتانی گیـلان، از
جمله ییلاقات رودبار (به ویژه دوگاهه، لاکه، فیلده) و سیاهکل، در اواخر فروردین
و اوایل اردیبهـشت ماه می روید و مصـارف خوراکی و دارویی دارد. سبـزی پلو با
آلش، از غذاهای معروف در بین بومیان این منطقه است. بسیاری معتقدند این
گیاه، خواص دارویی نیز دارد و در درمان خیلی از بیماری ها، از جمله بیماریهای
قلبی-عروقی دارای اثرات مفیدی است.
آغاز حرکت
جمعه بیستم اردیبهشت ۱۳۹۲ هجری خورشیدی
به سرپرستی راهنمای نام آشنای منطقه
جناب آقای اسفندیار یوسفی
همراهان ایشان در این سفر :
فریدون فخر رحیمیان
مهدی جهان دیده
ابراهیم مهدی زاده
سعید نوروزی فر
بابک طالب خانی
مرضیه شمسی پور
مجید تقوی
پروانه نبی زاده
میر محمّـد صادق مهران
ناهید میرمیناچی
و صهبـــا مهــران
منطقۀ رودبار، بی تردید یکی از زیباترین نواحی شمالی کشور است.
همه جای این سرزمین زیبا است و صد البتّه گیلان زیباتر !
یافتن مکانی برای صرف ناشتایی
چشمان تیزبین صهبا و شکار یک حشره با دوربین بابا
توقّفی کوتاه به بهانۀ گرفتن چند عکس یادگاری
دورنمایی زیبا از روستای تاریخی مارلیک
و بازهم ادامۀ راه پیمایی
عبور از جنگل های سرسبز با درختانی سرفراز و اُستوار
با گام های مصمّم آدم های دوست داشتنی و ماندگار
درکنار بازیگوشی های صهبا که مقتضای سنّ اوست
تلاش برای رسیدن به رودخانه
درخت، سگ، آب، ... نشانه هایی از حیات ... همه درخدمت انسان نادان !
و از همه مهم تر چُچاق!!! انگیزۀ ارزشمند خانم های گیلانی از کوه پیمایی!
تصمیم برای ادامۀ مسیر تا رسیدن به آبشار
همیاری بچّه ها برای عبور دادن یکدیگر از چند گذرگاه صعب العبور
و پایان خوش صعود با رسیدن به آبشار آلِش دشت
ایستگاهی برای خوردن نهار و سپس عزم بازگشت
شاد و تندرست باشید
تا پای دُرفک
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تا پای دُرفک
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
گزارشی به قلم اسفندیار یوسفی
ساعت ۴ صبح روز جمعه ۵-۸-۹۱ ازطریق جادۀ رشت به سیاهکل، صعود مشترکی بین
گروه کوبار و گروه پارس پخش عدل به راهنمایی آقای افراسیاب یوسفی و عقب داری آقای
اسفندیار یوسفی و سرپرستی آقای مهدی جهاندیده، به اتفاق آقایان مهران، مهـدی زاده،
فخر، طالب خانی، ناصر جهاندیده، شعبان زاده، ارجمنـدی، فرزانه کاری، اسدی، غلام پور،
حق پرست و صباحی برگزار می شود.
ساعت ۷ صبح از منطقۀ دیلمان به سمت روستای شاه شهـیدان حرکت می کنیم. این
مسیر تا روستای آسیابر که حدود ۹ کیلو متر می باشد، آسفالت است و مابقی راه (حدود
۶ کیلومتر) تا شاه شهیدان خاکی می باشد.
روستای شاه شهیــدان روستایی زیارتی است که امامزادۀ معروفی دارد و از اقصی نقاط
برای زیارت به این منطقه می آیند. برای صرف صبحانه وارد امامـزاده می شویم.
این روستا ابتدای مسیر پیاده روی بسمت قلۀ دُرفک است که کاملاً سرسبز می باشد
و اثری از جنگل دیده نمی شود.
حدودساعت ۸ صبح از راه پاخورده ای که چند تیر برق مشخص کنندۀ آن است، به سمت
غرب پیاده روی را آغازمی کنیم.
مراتع بسیار زیبا و وسیع درپیش روی ما قرار دارد. ابرهای سفیدی در زیر پای ما درّه های
اطراف را پُر کرده اندو هرازگاهی ازارتفاعات شمالی کوهها بالا می روند. هوا بسیار مطبوع
است. در اخبار هواشناسی بارندگی پیش بینی شده است ولی ما از ابرهای باران زا عبور
کردیم.
مرتباً بخاطر حضور سگ های چوپان، مجبور به توقّف می شویم، تا راهی ایمن برای ادامۀ
مسیر پیدا کنیم. به سرعت ارتفاع می گیریم و بعد ازمدّت کوتاهی به گردنه ای می رسیم.
مناظر بحدّی زیبا است که بیش از نیم ساعت از وقت را صرف گرفتن عکس های یادگاری
می کنیم. مسیر پاکوب به سمت غرب ادامه دارد و آهسته آهسته ارتفاع می گیریم.
بعداز طیّ دو ساعت پیاده روی از روستای شاه شهـیدان، به روستای یـیـلاقی اَربُـنــاب
می رسیم. از این جا تا قلّه بیش از دو ساعت راه مانده است.
با توجّه به کوتاهی طول روز و احتمال بارندگی و مه، تصمیم می گیریم که در برگشت نیز
از همین مسیر استفاده کنیم.
بعد از کمی استراحت در اَربُناب، مسیر را ادامه می دهیم.
قلّۀ درفک جادّه نیز دارد که به غیر از اتومبیل های کمک دار و وانت نیسان، اتومبیل دیگری
نمی تواند از آن عبور کند.
درطول راه، ازجنگل بلوط زیبایی با درختان کهنسال عبور می کنیم.
کم کم از تعـداد درختــان کم شده و پس از عبـور از کنــار درختـچه های زالـزالـک و زرشک
وحشی، به پای قلّۀ ۲۷۵۰ متری و صخـره ای دُرفک می رسیم که دو ساعت به طول
می انجامد.
پرتگاه صخره ای شمالی قلّه، اُبهّت خاصّی دارد. ابرهای متراکم درپایین صخره ها، دریایی
سفید را پدید آورده اند.
بعداز استراحتی کوتاه، به سراغ غار دُرفک می رویم که درقسمت غربی کاسه قرار دارد
و در تمـام فصول سال، پوشیده از برف و یخ است. از دور می توان سنگ چین بزرگی را دید
که برای جلوگیری از ورود دامها به محوطۀ غار درست کرده اند.
از این غار از دیرباز برای تهیّۀ آب و یخ استفاده می شده؛ اکنون نیز افرادی که برای چرای
دامهــای خود از اواسط بهــار تا آخر تابـسـتان به این منـطقه کوچ می کنند، یـخ را به داخـل
گودال های سیمانی که به این منظور ساخته اند، منتقل می کنند تا به مصرف شُرب دامها
برسد. گفته می شود که در روزگاران قدیم، یخ را از این غار به شهر رشت می بردند.
کاسۀ درفک منطقه ای وسیع ومسطّح مابین دو قلّۀ درفک است که پُر از گوسفند سراها
و دامدارانی است که از روستاهای اطراف برای چرای دامهایشان به آنجا کوچ کرده اند.
نهار را ساعت ۳ بعد ازظهر در اربُناب میل نموده به سمت روستای شاه شهیدان حرکت و
ساعت ۶ غروب به محل سوارشدن مینی بوس می رسیم.
برای صعود به درفک مسیرهای زیادی وجود دارد، از جمله: شهربیجار ، شیرکوه ، راجعون ،
دفراز ، پلنگ درّه ، سی دشت به نورالعشر ، سیبُن به سیاه دشتبُن چیچال
صعود به دگا
صُعــود به دَ گـــــا
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
به قلم : مهدی جهان دیده
پیشاپیش از تمامی خوانندگان معذرت خواهی می نمایم، چون قـرار نبود متن را بنده با
نگارش ضعیف خود برایـتان بنویسم؛ به همین دلیل و به خاطر سپری شدن زمانی نسبتاً
طولانی، ساعات و لحظات این سفر را فراموش نموده و هر آنچه را که بیاد داشتم، برایتان
می نویسم.
در اولین هفتۀ پاییز امسال، هنگامی که در محل کار نشسته بودم، باصدای تلفن همراه
و دیدن شمارۀ روی نمـایشگر، متوجّه شدم که صعـودی در راه است! با برداشتن گوشی،
شک به یقین تبدیل شد. آخر واقعاً منتظر این لحظه بودم؛ چون به خاطر بودن پای بنده در
گچ، آن هم در بهترین ایّام کوهنوردی، و از دست دادن صعود به شـاه معـلّم و سمـاموس،
دوباره موقعیّت رفتن به دل طبیعت بکر گیلان زمین را پیدا نمودم .
آن طرف خط، کسی نبود جز آقا ابی خودمان که گفت بخاطر صعود به گردسایه، تصمیم
گرفته شده که جمعۀ هفتۀ بعد صعودی به کوروبار داشته باشیم. با شنیدن اسم کوروبار،
آن هم برای چندمین دفعۀ صعود، ازدوستان خواستم به منطقۀ متفاوت دیگری از ارتفاعات
بسیار زیاد استان صعودی داشته باشیم و آنها نیز پذیرفتند که به منطقۀ زیبای دگا صعود
داشته باشیم.
امّا این بار تعداداعضا تفاوتی چشمگیر داشت، چون پای ثابت تمامی صعودها، دکترمهران،
بدلیل مشغلۀ شغلی نتوانستند حضورداشته باشند؛ ولی درکُلِّ مسیر، همواره جای خالی
ایشان و باقی دوستان کاملاً مشهود بود.
جالب تر این که قرار بود این صعود مقدّمه ای برای صعود به گرد سایه باشد، امّا درمسیر
بازگشت ونزول، تصمیم رفتن به دُرفک شکل گرفت؛ وصعود به گردسایه همچنان به تعویق
اُفتاد.
دربرنامه ریزی های قبل از صعود، تصمیم گرفته شد که ساعت ۵ صبح روز جمعه، مورخۀ
۹۱/۷/۱۴ دو نفر از دوستان، با ماشین شخصی درمیدان توشیبا حاضر شوند که قرعه به
نام من و ابی افتاد.
با راهنمایی و جلوداری آقای اسفندیار یوسفی و همراه ایشان، آقای اکبر مؤمنی، به
اتّفاق بچّه های گروه کوبار، از جمله آقایان فریدون فخر، بابک طالب خانی، مجید تقوی
(به عنوان عقب دار )، ابراهیم مهدی زاده و بنده، مهدی جهاندیده (به عنوان سرپرست
گروه)، جمعاً ۷ نفر عازم منطقۀ ییلاقی دگا شدیم که حدودا ۲,۵ ساعت به طول انجامید.
با عبور از مسیر جادۀ رشت به رستم آباد و گذشتن از توتکابُن و طی نمودن ۸ کیلومتر
راه، به روستای سرسبز و زیبای سیدان رسیدیم.
پس ازپارک نمودن ماشین ها وگذاشتن شمارۀ تماس (جهت ارتباط درمواقع بروزمشکل)،
متوجّه شدیم که هیچ یک از دوستان، دوربین عکّاسی به همراه ندارند و جهت ثبت مناظر،
به موبایل بابک قناعت کردیم!
پس از گذشتن از روستا و طی نمودن مقداری از مسافت، در جایی بسیار زیبا و نزدیک
رودخـانه ای پر آب، جهت صرف صبحــانه توقف نمودیم. به گفتـۀ آقای یوسفی، این محل
استراحتگاه همۀ کوهنوردان این منطقه می باشد و رود آن از کوه های بز برّه و چَرمِکَش
لوشان سرچشمه میگیرد.
پس از استراحتی کوتاه به راه خود ادامه دادیم. این مسیر طبیعتی بسیار زیبــا و بکـر و
دست نخورده دارد و دارای درّه هـایی عمیق و صخره هایی بسیار بلند و مراتعی وسیع و
سرسبز است که در اطراف آن، کوه های سر به فلک کشیده و برافراشته و چشمه های
پر آب و زلال دیده می شوند.
پوشش گیــاهی منطقه را علاوه بر محصولات کشت شده، درختانی مانند زیتون، انگور،
انار، انجیر،درخت زربین، گیاهان خودروی وحشی و بوته های تیغ دار تشکیل می دهند.
مسیر از ابـتدا تا انـتها در کنار رود بوده و در طول مسیر، صدای گـوش نواز آن، آرامش را
دو چندان می نماید؛ و مُهم تر از همه این که کُلّ مسیر در صعـود و نـزول، یکسان بوده و
بدلیل داشتن تپّه ها و شیب های نزدیک به هم، تفاوت چندانی درصعود و نزول مشاهده
نمی شد.
مسیـر همان طور که به سرعت و به راحتی طی شده بود، به همان سرعت نیز پس از
استراحتی کوتاه به اتمام رسید تا گروه برای صرف نهار، در همان مکانی که جهت خوردن
صبحانه انتخاب کرده بود، توقّفی داشته باشد.
آن زمان تصمیم گرفته شد آقایان فخر، طالب خانی، تقوی و مهدی زاده، جهت رسیدگی
به کارهایشان زودترحرکت کنند. من نیز به همراه آقای یوسفی و مؤمنی به سمت استخر
قزل آلا رفتیم که مُدیریت آن را شخصی به نام جواد اُمیـدی نیا، با اصلیّت کرجی، عهده دار
بود و به خاطر ضرورت و نیاز کاری، با آقای مؤمنی ارتباط داشت.
از آنجایی که آب رودخانه، بسیار زُلال بود، کُلّ استخرهای اطراف، از آب رودخانه استفاده
می کردند و طعم ماهی آنجا بسیار لذیذ و خوشمزه بود؛ به همین دلیل ما نیز پس از خرید
ماهی، رأس ساعت ۱۳:۱۵ دقیقه، راهی رشت شدیم.
تلنگر 9 - ظرفیّت
|
تَلَنگُر ۹ ظرفیّت |
گـر بـریـزی بحــر را در کـوزه ای چند گُنجد قسمت یک روزه ای
من می گم هرکاری ظرفیّت می خواد. ظرفیّت بخش جدانشدنی موفّقیّته. برای ادامۀ
تحصیل باید ظرفیّت با سواد شدن رو داشته باشی؛ یعنی هم استـعداد داشته باشی،
هم علاقه و هم پشتکار. اگه میخوای تو زندگی مشترک کم نیاری، باید ظرفیّت شنیدن
حرف های تلخ و تحمّل رفتارسرد همسرت رو داشته باشی. زندگی آرام در یک آپارتمان
چند واحدی، نیازمند داشتن ظرفیّت کافی برای حُسن همجواری دریک مجتمع همگانی
است.
مردمی که دنبـال دموکراسی می گردن، باید پیش از هر چیز، ظرفیّت آزادی رو داشته
باشن و اگه نتونن یه سرویس بهداشتی عمـومی رو به مدّت یه هفته تمیز نگه دارن، یا
تنها انگیزه شون از بستن کمربند ایمنی، حضور فیزیکی پلیس راهنمایی درسر چهار راه
باشه، حکومت دیکتاتوری لطف بزرگی درحقّشون محسوب می شه!
مدیریّت خوب هم ظرفیّت میخواد. ظرفیّت شنیدن صدای مخالف وپذیرش انتقاد صحیح،
ظرفیّت استفادۀ درست از موقعیّـت به دست اومده، ظرفیّت عمل کـردن به توصیه های
دوستانه، ظرفیّت تحمّل بی احترامی و بی اعتنایی دیگران و خیلی چیزای دیگه.
مثل همۀ چیزایی که مثال زدم، ورزش هم ظرفیّت می خواد؛ والبتّه ظرفیّت خیلی بالا.
ورزشکار باید بدونه که چرا داره ورزش می کنه ؟ اگه ورزش حرفـه ای رو دنبال می کنه،
که حسابش جُداست؛ یه مدّت واسه پول دست و پاشو میشکنه و باقی عمر با پولهای
به دست اومده، می ره سراغ یه کار نون و آب دار دیگه! ولی بیش تر ورزشکارهای دنیا،
حرفه ای نیستن و از روی عشق و علاقـه ای که به این کار دارن، ورزش می کنن. روی
صحبت من هم با این گروهه.
سوای ظرفیّت جسمی و توان فیزیکی، ورزشکار باید از لحاظ روحی و اخلاقی هم آدم
باظرفیّتی باشه. ورزشکاری که تحمّل شکـست در یک رقابت ورزشی رو نداره، اساساٌ
الفبای ورزش رو یاد نگرفته! ورزشکاری که در یک بازی تیمی، بیشتر به نمـایش حرکات
فردی فکر میکنه تا پیشبُرد یک کار گروهی، ورزشکارموفّقی نیست ودرواقع خودخواهی
ذاتیش مانع افزایش ظرفیّت ورزشیش می شه! ورزشکاری که نمی تونه نیم ساعت رو
نیمکت بشینه وبا تعویض درحین بازی، از کوره در میره، ظرفیّت اندکی برای ورزش داره!
ورزشکاری که نسبت به حرفای ناشایست و رفتارهای توهین آمیز تماشاچیان، واکنش
زشت و زننده تری از خودش نشون می ده، درواقع از جنس همون تماشاگراست که بر
حسب اتّفاق، حالا به داخل زمین راه پیدا کرده!
کم نیستن بازیکنا و مربّیایی که بعداز بُرد ضعیف یا اتّفاقی در یک میدان ورزشی، کُلّی
از خودشون و تیمشون تعریف و تمجید می کنن، و همین طور از داور و بازیکنـای حریف!
ولی خدا اون روزو نیاره که تیمـشون بخواد ببازه؛ که اون وقت همۀ تقصیرا یا مال داوره،
یا تیم حریف ناجوانمــردانه بازی کرده، یا تیم های دیگه دست به یکی کردن، یا شرایط
آب و هوایی نامساعد بوده یا زمین ناهموار! وخلاصه ماه و خورشیدو فلک، همه در این
شکست نقش داشتن غیر از خود بازیکنـا و بازی ضعیفشون، غیر از مربّی کم تجـربه و
مسئولین ناکارآمد تیم. در واقـع همۀ این فرافکنی ها، از ظرفیّـت پایین ورزشی ناشی
می شه.
ما باید یـاد بگیـریم کـه شکـست رو بپـذیریم و اون رو دردرجـۀ اوّل، نتیجۀ ضـعـف فنّی
خودمون بدونیم تا عوامل دیگه. ما باید عادت کنـیم که اگه تیم مقابل، خوب بازی کرد و
خوب نتـیـجه گرفت، براش کف بزنـیم و بهش تبریک بگیم. ما بـاید بفهـمـیم که یه بازی
انفرادی با یه بازی گروهی چه تفاوت هایی داره؟ ما بایدسرنوشت صعود تیممون رو به
دست خودمون تعیین کنیم تا مجبور نباشیم تیم های دیگه رو به تبانی متّهم کنیم. ما
باید درک کنیم که ارزش فنّی پاس گل، اگه در خیلی از موارد بیشتر از خود گل نباشه،
دست کم باهاش برابره. و ...
توی یه باک ۴۵ لیتری نمی شه ۱۰۰ لیتر بنزین ریخت و یه ماشین سواری خوب، هر
چه قدر هم جادار، گنجایش سوار کردن ۱۰ تا مسافر رو نداره! جان کلام اینکه : اگه به
هردلیلی نتونستیم لیوان بزرگتری برای ورزش آماده کنیم، لااقل به اندازۀ ظرفیّت لیوان
خودمون توش آب بریزیم تا ارزش های اخلاقی ورزش ازش سرریز نشه!
آب دریــا را اگــر نـتـوان کـشـید هم به قدر تشنگی باید چشید
دوستدار همۀ ورزشکارای با ظرفیّت، میر محمّد صادق مهران
بر فراز شاه معلّم
بر فراز شاه مُعلّم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نگارش متن و انتخاب عکس ها از:
فریدون فخررحیمیان
این بار گزارش کوه نوردی نصیب بنده گردید که با قلم شکسته ای که در دست دارم، بتوانم
چند دقـیقه ای را در خدمـت کوه نـوردان و ورزش دوستان عـزیـز باشم و به تمـامی آنـان درود
می فرستم.
طبق روال، چند روز قبل از صعود به قلّه ای با تمامی دوستان، مکان و زمان حرکت مشخّص
می شود که این بار دومّین قلّۀ بلند استان گیلان (شاه مُعلّم) انتخاب می گردد که با حضور
۶ کوه نورد در روز جمعه نـُهم تیرماه ۱۳۹۱ ، درحالی که سازمان هواشناسی کشور از روز
۸ تیرماه به مدّت چند روز آینده احتمال بارندگی های متناوب درمنطقه بوده، انجام می گرفت.
ابتدا به معرّفی اعضای گروه می پردازم :
۱- سرگروه و جلودار، آقای محمّد پور پاک نیا
۲- آقای محمّد صادق مهران
۳- آقای هادی دادرس
۴- آقای بابک طالب خانی
۵- آقای فریدون فخر رحیمیان
۶- عقب دار گروه، آقای ابراهیم مهدی زاده
که البتّه جای تمامی دیگر کوه نوردان عزیز هم خالی بوده ......
و حال گزارش سفر :
طبق هماهنگی، اعضاء به دو گروه سه نفری تقسیم شدیم که قرار بود ساعت ۴ بامداد در
فلکۀ یخ سازی حضور داشته باشیم. اُستواری و صلابت شاه معلّم ما را فرا خواند و درساعت
مقرّر در فلکۀ یاد شده گرد هم آمدیم و بی درنگ به سوی فومن حرکت کردیم. به محض ورود
به شهرفومن، باران شدیدی شروع به باریدن گرفت و خوشبختانه پس ازچنددقیقه قطع شد.
صبحانه را در چایخانه ای در حوالی بازار فومن، همراه با نان داغ سنگک با پنیر سنّتی معروف
سیاه مزگی صرف کردیم و در ساعت ۵:۱۰ بامداد از فومن به سوی ماسوله درحرکت شدیم
که پس از آماده سازی افراد در ساعت ۶:۵۰ بامداد از ماسوله به سوی قلّه در حرکت شدیم.
البتّه با هـوای نیمه ابری و گاه مه آلود و با توجّه به وضـعـیّت خاصّ هوا، که سرگـروه، آقای
پور پاک نیا (مشهور به مَمی) داشته اند، در بین راه تقریـباً توقّفی نداشتیم و توقّف فقط
در چند ثانیه خلاصه می شد که بالآخره در ساعت ۱۰:۳۰ صبح به قلّۀ شاه مُعلّم رسیدیم.
در آن جا یک توقّف ۱۵ دقیقه ای داشتیم که فقط توانستیم با کوه نوردان چندعکس یادگاری
و خوردن میوه و نوشیدن آب بسنده نماییم و زود به سمت پایین قلّه درحرکت شدیم، چرا که
هر لحـظه امکان کولاک و بـوران بوده است و قـبل از رسیدن به ماسوله در منطـقه ای به نام
دارگیــله که دشت وسیـعی از توت فرنگی های وحشی چشم نـواز در آن منـطقه بود، چند
دقیقه ای افراد مشغول به چیدن توت ها شدند.
سپس به راهمان ادامه دادیم که قبل ازماسوله درجنگل های آن حوالی نم نم باران شروع
به باریـدن گرفت که البـتّه در این فـصل، خالی از لطف نبوده و بـسیار لذّت بخش هم بوده که
سرانجام درساعت ۱۵:۳۰ به شهرک تاریخی ماسوله رسیدیم. در پایان از سرگروه این تیم و
دیگر اعضاء که هماهنگی لازم را داشته اند، سپاسگزارم.
در پایان گزارش بد نیست بدانیم که آقای محمّد پور پاک نیا، که یکی
از کوه نوردان بنام استان گیلان می باشند، جهت رفاه کوه نوردانی که از
نقاط مختـلف کشور به این قلّـه می آیند، برای این که به سهـولت بتوانند
به مسیر قلّۀ شاه معــلّم دست یابند، اقدام به نصـب تابلـوهای راهنـما و
سنگ چیـن های رنگی در فواصل معیّن نموده اند که بدین وسـیله بنده و
دیگر کوه نوردان عزیز، کمال تشکّر و قدردانی را اعلام می داریم.
صعود سبز صهبا
صعــود ســبز صهـــبـا
این بار صعود گروه به نام کوچک ترین عضو گروه و همچنین پای ثابت گروه نام گذاری شد
تا برای تربیت اراده ، بهترین زمان ، ایّام جوانی باشد.
>>>>>>>>>>||||||||||<<<<<<<<<<
گزارش صعود به قُلّۀ تَجَر رودبار
به قلم و کوشش : مهـــــدی جهـــــــان دیــــده
گروه کوهنوردی کوبار به دنبال رسیدن به تجربه های جدید و فتح قلّه های متعدّد، این بار
با گروه پارس پخش عدل راهی ارتفاعات رودبار و قلّۀ تَجَر گردید.
طبق برنامه ریزی قرار بر این شد افرادی که اعلام آمادگی کرده بودند ساعت ۵ صبح جمعه
مورخۀ ۵/۳/۱۳۹۱ در سه نقطۀ شهر ( یک گروه در خیابان بیستون، گروه دوّم در میدان گاز
سابق و گروه سوّم در میدان توشیبا ) مستقر گردند.
با کمی تغییر در برنامه، ساعت ۵:۳۰، گروه به سمت منطقۀ پایین بازار رودبار راهی شد و
ساعت ۶:۴۰ به مکان موردنظر رسید و ساعت ۶:۵۵ بعداز هماهنگی با آقای علیزاده (رانندۀ
محترم مینی بوس) جهت ساعت برگشت، صعود به منطقۀ تجر را آغاز نمود.
درهمان ابتدای صعود آقای دکتر مهران با انرژی ستودنی مثل همیشه به شکار لحظه ها و
مناظر اطراف پرداخت تا با ثبت کردن آن و مشاهدۀ عکسها درسالهای آتی، ذهن فراموشکار
آدمی را بیدار نگه دارد.
امّا قبل از شروع و به رسم ادب، اعضای گروه را که شامـل ۱۵ نفر می شدند، معرّفی
می نمایم:
آقای اسفندیار یوسفی ( جلودار و راه بلد گروه )
آقای ناصر جهان دیده ( پدر بزرگوار بنده )
آقای فریدون ارجمندی
آقای رحیم شعبان زاده
آقای عبدالله ( حسین ) حق پرست
مهدی جهان دیده ( عقب دار و عضو مشترک دو گروه )
آقای دکتر میر محمّد صادق مهران و همسر ایشان سرکار خانم ناهید میرمیناچی
و به قول آقای دکتر، جان بابا صهبا مهران
آقای فریدون فخر
آقای سعید نوروزی فر
آقای بابک طالب خانی
آقای مهندس حامد فـرّخ و همسر ایشان سرکار خانم مینا فـرّخ
آقای ابراهیم مهدی زاده ( کوهیار و عقب دار گروه )
و اینها کسانی بودند که از خواب نازنین صبح جمعه صرف نظر کردند، تا ثابت کنند به دنبال
زیبایی ها رفتن، همّتی می طلبد. گناه را به گردن دنیا و دیگران نیندازیم ، کوتاهی از همّت
و کوشش ماست!
ازابتدای صعود آنچه که گروه را به تعجب واداشت، زیبایی منطقه و تنوّع پوشش گیاهی آن
بود، زیرا در اذهان بعضی از افراد گروه، در مورد منطقۀ رودبار، خشکی و کویری بودن منطقه
انتظار می رفت نه این مناظر زیبا و چشم نواز!
وگروه ثابت کرد که اگرهمواره مانند گذشته بیندیشد ، همیشه همان چیزهایی را به دست
می آورد که تا به حال کسب کرده بود.
بعداز مدّتی پیاده روی به چشمه رسیدیم وشایان ذکر است که جیره بندی آب ازاین منطقه
توسط آقای یوسفی توصیه شد.
گروه توانست با روحیه ای عالی، حرکت و سرعتی خوب ومناسب، ساعت ۸:۴۰ به منطقۀ
فیلده جهت صرف صبحانه برسد.
درداخل مسجد فیلده، ۲ درخت وجود داشت که توجّه ما را به خود جلب نمود: اوّلی درختی
بود که در نوک آن یک کندوی عسل طبیعی وجود داشت ...
... و دیگری درخت تاریخی چنار با قدمت ۱۰۰۰ ساله، که به قول خادم مسجد قبلاً در داخل
آن قهوه خانه بوده است.
پس از اندکی استراحت و گرفتن عکس، راهی شدیم.
پس از طی مسافتی کوتاه، این بار به درخت چنار کهنسالی رسیدیم که قدمت ۴۰۰ ساله
داشت و باز جهت ثبت آن، عکس هایی به صورت دست جمعی گرفتیم.
پس از گرفتن عکس و مدت کوتاهی پیاده روی، وارد منطقۀ دشتی و گندم زار شدیم.
به خاطر گرمای زیاد و با توجه به نبودن چشمه در طول مسیر، گروه به فکر ذخیره سازی آب
تا رسیدن به مقصد بود.
در راه، آقای دکتر مشغول گرفتن عکسهای زیبایی ازمناظر وحشرات گوناگون و متنوع بود ...
... به حدّی که آقای مهدی زاده به شوخی گله مند شد و گفت : "دکتر به جای اینکه از ما
عکس بگیری فقط داری از جک و جانور عکس میگیری! " و دکتر نیز با همان روحیۀ گروهی و
جمعی که همیشه از خود نشان داده، چند عکسی از آقا ابی و سایرین گرفت.
امّا منـاظر اطراف آن قدر زیبـا بود که بدون اعتـراض و سخن گفـتن، دکتر را به عکس گرفتن
وا می داشت.
و این جاست که « وُلتر نویسنده فرانسوی » می گوید : " شما ممکن است بتوانید گـُلی
را زیر پا لگدمال کنید، امّا محال است بتوانید عطر آن را در فضا محو سازید! "
گروه درطول مسیر، علی رغم گرمای شدید، از طبیعت زیبا ومنحصر به فرد منطقه بهره مند
می شد ...
... تا اینکه به اوّلین استراحتگاه جهت تغـیـیـر مسیر از منطـقۀ دشتی و گندم زار به منطقۀ
جنگلی رسیدیم، تا با اندکی استراحت و نوشیدن آب وهمچنین صرف میوه، عازم نبردی دیگر
در قسمت جنگلی و شیب تند مسیر گردیم.
دراین منطقه بود که ازشدّت گرما کمی کاسته شد وگروه زیرسایۀ درختان و باچشم اندازی
جدید، توانست مسیر را با راحتی بیشتر طی نماید.
در حین عبور از منطقۀ جنگلی، به قسمتی از کوه رسیدیم که خالی از پوشش گیاهی بود
و در سمت چپ آن منظرۀ زیبایی از شهر رودبار به چشم می خورد. در این قسمت باد خنک
و فوق العاده ای می وزید که بنده و ابی به دلیل استفاده از این موهبت، چند لحظه ای درآن
منطقه ایستادیم و این نیز از چشمان تیزبین دکتر دور نماند!
پس از عبور از منطقه جنگلی به پایین کوه رسیدیم و از آن جا مقصد با فاصله ای چشم گیر
مشخص بود.
تا این مرحله از صعود، تمامی اعضای گروه فوق العاده بودند، امّا از اینجا به بعد، صعود برای
بعضی ها کمی دشوارتر شد. ازاین نقطه بودکه همکاری دراعضای گروه کاملاً مشهود گردید،
به خصوص آقایان: یوسفی، حق پرست، مهران و مثل همیشه مهدی زاده که سهم بیشتری
در صعود دسته جمعی گروه داشتند.
این همکاری سبب شد تا این بار، گروه برخلاف خلیل دشت، صعودی موفّق داشته باشد.
این صعود، تجربه ای سخت و دشوار برای خانم های گروه بود، که سهم صهبــا از دشواری
صعود، کمتر به چشم می خورد و موجب شد تاگروه را به تحسین از خود وادارد، امّا قابل ذکر
است که مهر و عشق مادری در تمام مراحل سخت صعود، خانم مینـاچی را موظّف کرده بود
تا دشواری مسیر را به خاطر دادن روحیۀ بیشتر به فرزند خود، تحمّل نمایدو این حس مادرانه
سبب شود تا ایشان نیز مانند سایرین صعود موفّقی داشته باشند.
امّا از همه مهم تر، صبر و شکیبایی آقای یوسفی و مُدیریت ایشان و دادن روحیه به گروه و
نحوۀ قدم برداشتن مناسب وی بود که موجب گردیدتا گروه، رأس ساعت ۱۲:۳۰ بعدازظهر
به قلّه برسد.
در حین صعود، تنی چند از اعضای گروه جهت روشن نمودن آتش می بایست هیزم ها را از
پایین حمل می کردند که از آن جمله: آقایان ناصر جهان دیده، ابراهیم مهدی زاده و خود بنده
علی رغم سختی مسیر، این مهم را برعهـده داشتیم و البتّه باز سهم اِبی بیشتر از دیگران
بود!
بعداز یک صعود موفق و تحسین خانم های گروه واشارۀ آقای یوسفی به این نکته که تایم
صعود با توجه به گروه های دیگر بسیار عالی بوده، و همچنین گرفتن تعدادی عکس ازمقبرۀ
حاج احمد صادقی، که به گفتۀ محلّی ها، به پهلوانی و خوش نامی در منطقه معروف بوده،
اعضای گروه به استراحت پرداختیم و به دلیل مسطّح نبودن مکان و همچنین نداشتن سایه،
در سه مکان مختلف اُتراق نمودیم.
و این بار مسئولیت برافروختن آتش را، برعکس دفعات قبل که برعهدۀ ابی بود، آقای رحیم
شعبان زاده تقبّل نمود .
پس از روشن شدن آتش، با وجود کمبود آب و همچنین لزوم ذخیرۀ آن برای نزول، هرکس
مقداری از سهمیۀ آب خود را جهت صرف چای کنار گذاشت، و این حس همکاری در شرایط
سخت، لذّت با هم بودن را دو چندان می کرد.
خلاصه پس از سهیم شدن در غذاها ی یکدیگر و استراحت اندک، دوباره گروه جهت گرفتن
عکس دورهم جمع شدند، اگرچه بدلیل مه آلود بودن هوا، مناظر پایین دست به وضوح دیده
نمی شد.
پس از گرفتن عکس، ساعت ۱۴:۱۵ جهت نزول رهسپار شدیم؛ امّا از همان ابتدای مسیر،
دشواری به دلیـل شیب تند و خستگی بسیار، در بعضی ها به چشم می خورد و این امر تا
پایان نزول همراه گروه بود و سرعت نزول را که همیشه بیشتر از صعود بود، بسیار کند نمود،
تاجائی که ساعت ۶عصر به روستای فیلده رسیدیم ( ۳ساعت و ۴۵ دقیقه )؛ درحالی که
مسیر رفت، با وجود اینکه آقای یوسفی راه دورتری را جهت سهولت صعود انتخاب کرده بود،
در مدّت زمان ۲ساعت و ۴۵ دقیقه طی شده بود!
در ابتدای نزول، متوجّه عُقـابی شدیم که در بالای سرمان با وقار خاصّ خود، مشغول پرواز
کردن بود.
پس از طی نمودن شیب تند و قبل از ورود به داخل منطقۀ جنگلی، و درست در محلی که
جهت استراحت انتخاب کرده بودیم، به لاک پشت جنگلی بزرگ و زیبایی برخوردیم که درنوع
خود جالـب توجّه بود! این گونه لاک پـُشت ها، نیازی به زیستن در آب ندارند و این مسئله از
خاکی بودن لاک آن، کاملاً قابل تشخیص بود.
همان طور که به کُندی به سوی پایـیـن می آمدیم، بعضی از افراد گروه، برای ایجاد تنوّع و
کاستن از یکنواختی، شروع به شوخی و مزاح نمودند که از آن جمله اشاره به نوشتۀ پشت
کولۀ بنده بود!
امّا من دراین سفر به یک نکتۀ بزرگ پی بردم و آن اهمیّـت وجود عقب دار درگروه بود. کسی
که به عنوان عقب دار درگروه معرّفی می شود، باید فردی صبور و بردبار باشد، کاری که بنده
در ساعت های پایانی نزول از عهدۀ آن برنیامدم (که همین جا از همراهان و خوانندگان عزیز،
عذر خواهی می کنم) و جای خودرا به آقای یوسفی دادم و مثل پرنده ای که ازقفس گریخته
باشد به اتفاق آقایان طالب خانی و حق پرست با سرعت از دیگران پیشی گرفتم!
در انتهـای مسیـر، کمی بی نظمـی سبب گردید که اعضـای گروه، جداگانه و با فاصـله به
منطقۀ فیلده برسند؛ که البتّه اگر به این شکل نمی شد، تأخیر بیشتری در آمدن بعضی ها
پیش می آمد و این درشرایطی بود که آقای علیزاده (رانندۀ محترم مینی بوس) از ساعت ۵
بعدازظهر در محل مورد نظر منتظر مانده بود!
خلاصه پس ازرسیدن به قهوه خانه وصرف چای وسایر نوشیدنی ها، ساعت ۱۸:۳۰، افراد
گروه تصمیم گرفتند که با وسیلۀ نقلیّه به نقطۀ آغاز بروند؛ امّا ازآنجایی که مینی بوس آقای
علیـزاده به خاطر ضعیف بودن موتورش، قادر به بالا آمدن از سربالایی تا روستای فیلده نبود،
موجب ناهماهنگی و تعویض لباس گروه پارس پخش عدل شدو از گروه ۱۵ نفره، فقط آقایان
یوسفی، دکتر مهران، نوروزی، طالب خانی و مهدی زاده توانستند مابقی راه راجهت تکمیل
کردن سفر با پای پیاده بیایند و این امر سبب شد تا ۱۰ نفر از اعضای گروه، مدّت ۴۵ دقیقه
جهت پیوستن بقیّۀ افراد، انتظار بکشند. امّا این ها مهم نیست، مُهم تر این است که همه
به سلامت پایین آمدند تا صعود به قلّۀ تجـر، خاطره ای خوش به جا بگذارد و میل دو گروه را
به صعودهای مشترک دیگر افزایش دهد.
پیروزی آن نیست که هرگز زمین نخوری ،
آنست که بعد از هر زمین خوردنی برخیزی
" مهاتما گاندی "
برزکوه در نگاهی دیگر
بَرزِکوه در نگاهی دیگر
//////////\\\\\\\\\\
۳۵ روز طول کشید تا بچّه های کوبار خاطرۀ صعود نافرجام برزکوه دربیست وپنجم فروردین
۹۱ را فراموش کنند و در یک روز آفتابی با گرمای نفس گیر، قلّۀ برزکوه را در زیر پاهای خود
ببینند.
قرار بود آقا تورج گزارش این سفر را آماده کنند که به دلایل شخصی خُلف وعده فرمودند و
تحریر سفرنامه تا این تاریخ به تعویق اُفتاد.
کمینه دستمایۀ نوشتن این گونه متن ها چند تا "ح" جیمی است : "حس و حال، حوصله،
حافظه و ..." ؛ که با توجه به گذشت زمان هیچ کدامش رانداشتم ولی به درخواست بچّه ها
و به خاطر ناقص نمـاندن گزارشات کوه پیمایی، چند کلـمه ای برای سیاه کردن صفحۀ وبلاگ
نوشتم تا تصاویر زیبای این سفر بدون شرح و متروک نمانند.
سفر، امّا این بارترکیبی بود از طبیعت گردی و کوه نوردی؛ که اوّلی باحضور ۲۲ زن و مرد و
کودک در محدودۀ روستای اَرده صورت گرفت و دوّمی که فتح قلّۀ برزکوه بود، تنها برای مردان
گروه میسّر اُفتاد.
صبحانه در منزل آقای کتاب صرف شد، که خود و خانۀ روستایی شان، در تمام طول سفر
مهمان پذیر بچّه های ما بودند.
گردش گروهی تا یکی دو کیلومتر ادامه داشت؛ و از آن پس خانم ها و بچّه ها در دو گروه،
در معیّت ابی و مهدی برگشتند تا در خانۀ کتاب به استراحت و بازی و تفریح بپردازند!!
۲ ساعت و نیم طول کشید تا به چشمۀ سَکَره خونی رسیدیم. مهدی و ابی هم در آن جا
به ما پیوستند.
به گفتۀ چند کارشناس خُبره، که کنار چـشمه چادر پهن کرده مشـغول صرف نهار بودنـد،
اُمیدوارشدیم که تارسیدن به قلّه، ۱۰دقیقه بیشتر راه نمانده!! امّا مرددیگری که با خانوادۀ
خود در حوالی چشمه اُتراق کرده بود، نظر اندیشمندانه تری ارائه داد: "طیّ ۴ پیچ و صرف
۱۵ تا ۲۰ دقیقه زمان برای رسیدن به قلّه!! " بعداٌ فهمـیدیم ایشان کارشناس ارشد رشتۀ
کوه بندی است! این رشته، شاخۀ جدیدی از کوه نوردی است که صعودهای مجازی آن بر
پایۀ خالی بندی استوار است و در کشور ما طرفداران زیادی دارد!
به هر حال، این دوستان عزیز یا تصـوّر درستی از زمان نداشتـند یا هرگز در این مسیر گام
نزده بودند! چون با سرعت متوسّط و سرقدم نه چندان کوتاه، دقیقاٌ یک ساعت و ۲۵ دقیقه
طول کشید تا ۷ مرد گروه ما به فتح قلّۀ برزکوه نائل شوند.
نزدیک های قلّه، فشار گرسنگی شدیدی بربچّه ها غلبه کرد، که اگر معجون مخصوص در
کولۀ علی نبود، ۵۰۰ متر آخر شاید همگی مثل او کلّه پا می شدیم!
مقبرۀ سلطان برزکوه، که از مقتدایان مردم سنّی مذهب این دیار و مورد احترام و اعتقاد
قلبی کلّیۀ ساکنین منطقه است، درست در نوک قلّه بنا شده و کُلّ ساختمان و تزئیـنات آن
را یک بام حلبـی سبز رنگ و دریـچۀ کوچکی شبیه صنـدوق نـُذورات تشکیـل می دهد که از
اطراف با دیوارهای کاه گلی محصور و به وسیلۀ تراورس های قطور حمایت می شود.
برگشت از مسیر میانبُر تا چشمه، ۴۵ دقیقه به طول انجامید و از آنجا تا روستای اَرده، یک
ساعت و ۱۵ دقیقه.
به پیش نهاد آقای قربانی و برای تسریع در بازگشت، من و رضا و علی و تورج از یک مسیر
غیرمعمول ازدرّه پایین آمدیم وابی و مهدی و بابک ازجادّۀ اصلی؛ که البتّه تفاوت محسوسی
در زمان نزول نداشت.
نهـار را در منزل آقای کتاب، در کنار خـانواده و خانـم های همـیشه وفــاداری که به انتظار
همسران خود، گرسنگی را تا ساعت ۴ بعدازظهر تحمّل کرده بودند، صرف کردیم.
عزم بازگشت داشتیم که متوجّه شدم کیف دوربین عکّاسی بنده بهمراه یک کارت حافظه
و فلاش دوربین درکوله موجود نیست و احتمالاٌ جایی درمسیر، از آن بیرون اُفتاده. پیدا کردن
چنین شیء مفـقوده ای در طول یک مسیر شیب دار چند کیلومتری با پوشش گیاهی قابل
توجّه، که برای رفت وبرگشت آن قریب ۶ ساعت زمان سپری شده، چیزی شبیه معجزه بود
و این معجزه توسّط پیـامبر گروه و تلاش دو موتور سوار محلّی که من و تورج را دوباره تا پای
قلّه بردند، محقّق شد! آقا تورج دوسِت داریم ...........!!!!!!!!!
دراین سفر، آقای رضا قربانی به همراه همسر و دختر گلش، صبا؛ آقای مهدی جهان دیده
به همراه خانم و دو پسر نازش، مانی و ماهان؛ آقای ابراهیم مهدی زاده به همراه همسر و
دختر شیرینش، عسل؛ آقای بابک طالب خانی در کنار همسر و پسر ماهش، بردیا؛ آقا تورج
به همراه هما خانم ودخترهای مامانیش، طراوت و طنین؛ خاله طیّبۀ همیشه شاداب؛ علی
آقای گل؛ همسر خوبم ناهید؛ و جان بابا، صهبا؛ همسفران شایستۀ حقیر بودند.
تقدیر
تـقــــــــــــــــــــــد یــر
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
DESTINY
گزارش سفر بَرزِکوه به قلم میرمحمّدعلی مهران
کوهی است که دیده آفرین گفت همی شاعر به مَثــــَــــل خُلد برین گفت همی
چـون بـاطـن آن بجـُـسـتم انـدر دل خود اســرار نگـــــفـته ی زمـین گفت همی
تقدیر روز ازل، حتی خیلی خیلی پیش تر از انفجار عظیم ( Big bang )، چنین بود که
همگی ما در این روز، یعنی جمعه ۲۵ فروردین ۱۳۹۱ ( برابر با 13 آوریل 2012 )، طبق
قرار و برنامۀ از پیش تعیین شده، گـرد هم آمده و عازم نَوردی دیگر، این بار در بَــرزِکــوه
شویم.
برزکوه بخشی از ارتفاعات البرز غربی از توابع شهرستان رضوانشهر می باشدکه برای
رسیدن به مقصد ابتدا می بایست از رضوانشهر به روستای اَرده عازم می شدیم.
قرار قبلی براین بود که همۀ افراد رأس ساعت ۵ صبح مقابل بیمارستان آریا جمع شده
البتّه پس از کمی پس و پیش شدن زمان و منتظر ماندن، حرکت کنیم. بنده نیز طبق روال
همیشگی خود تا صبح بیدار بوده حدود ۴,۵ صبح با کولۀ پُر ازچای! ابتدا به خانۀ برادر گلم
رفته تا از آنجا به جمع بپیوندیم.
تقریباً سر موعد مقـرّر به جلوی درب ورودی آریـا رسیده و به محض دیدن محـوطۀ بزرگ
بیـمارسـتان و تابلوی آن، از شما چه پـنهان که چه نفرت ها در من زبـانه نکشید. نفرت از
سرمایه داری، از بیماری، بهره کشی، تحقیر، چاپلوسی، منافع شخصی و ... بماند.
اوّلین فردِ باوجود و وقت شناسی که به چشمم خورد آقای حامد فرّخ و همسرشان، و
بعد البتّه دوستان ایشان، آقای عالی زاده و خانم عبّاسی بودند. دو مینی بوس هم ازقبل
آنجا بوده وچندین تن دیگر ازجمله آقای مهدی جهان دیده ودوستانشان، آقای فریدون فخر
و آقای همّتی نیز از جملۀ وقت شناسان بودند.
خوب است قـبل از ادامـۀ نگارش، ابـتدا اسامی گـروه را که در نهـایت شـامل ۲۷ نفـر
می شدیم، در ذیل یادآوری کنم:
۱ - آقای مهدی مرزی ( سرپرست و راهنمای گروه )
۲ - آقای هادی مرزی ( جلودار )
۳ - آقای مهدی جهان دیده
۴ - آقای سجّـاد محمّدی
۵ - آقای مهـرداد آقایی
۶ - آقای غلامرضا قربانی
۷ - آقای سـینا قربانی
۸ - آقای احمد همّتی
۹ - آقای ابراهیم مهدی زاده
۱۰ - آقای بهنام برومــند
۱۱ - آقای فریدون فخـر رحیمیان
۱۲ - آقای حامد فــرّخ
۱۳ - سرکار خانم میــنا فرّخ
۱۴ - آقای دکتر میر محمّد صادق مهران
۱۵ - سرکار خانم ناهید میرمیناچی
۱۶ - سرکار خانم صهـبـا مهـران
۱۷ - علی مـهـــران
۱۸ - آقای مهدی عالی زاده
۱۹ - سرکار خانم سولماز عبّاسی
۲۰ - سرکار خانم زهرا مؤمن پور
۲۱ - سرکار خانم سارا صفری
۲۲ - آقای رضــا جـهانی
۲۳ - سرکار خانم عادله نیک پور
۲۴ - سرکار خانم النـاز جهانی
۲۵ - سرکار خانم آتـنا مهـرافشـان
۲۶ - آقای هـادی دادرس
۲۷ - آقای مجید تقـوی
این بار گروه کوبار با اعضای اصلی، مهمانان، متأخّرین و غایبین! ... عازم کوه پیمایی و
سفری دیگرند. درآن تاریک روشن هوا، انتظـار جمع برای پیوستن نفـرات، فرصتی بود که
کنار جاده و جلوی محلّ قرار، عکس هایی نیز گرفته شود.
از همان ابتدا زمزمه هایی که شنیده می شد، حول و حوش هوای اینـترنتی بود؛ و بر
طبق پیش بینی های هواشناسی اکثراً بر این باور بودند که از فلان جا و یا از فلان زمان
باران در پیش داریم. این که نم نم است، کم کم است، درحدّ شبنم است، باران غم و یا
رگبار ماتم است ...
حدود ساعت ۵,۵۵ صبح حرکت آغاز و به سوی تقدیر این روز خود رهسپار شدیم. این
سفررا ازهمان ثانیۀ اوّل بایاد دکتر چه گوارا دردلم آغاز کردم، که درجوانی باموتورسیکلت
اوراقش سفری افسانه ای به تمامی قارّۀ آمریکای لاتین داشت.
من با اشارۀ برادرم جایـم را عوض کرده و پشت سر رانـنده مشغـول نوشتن مخـتصر و
تیتروار برخی وقایع و ساعتها شدم. آقای مهران نیز از فرصت ها استفاده نموده و شروع
به گـرفتن عکس هـایی از افـراد در داخل ماشـین نمودند.
بعـضی بـچّه ها هم بـه نوعی بی خوابی خود را جبران نموده و چُرت شیـرین اوّل صبح
را گرامی داشتند. آقای جهانی نیز درصندلی بغلی نشسته بودند وگهگاهی باهم صحبت
می کردیم.
آسـمان آبـی و شَـط آبـی و دریـــا آبـی روزمن تیره چوشبهاست شبت مهتابی
از سر بد قلقی دست طبیعت به تو داد خواب خوش بادل آرام به من بیخوابی
از پنجرۀ بخارگرفتۀ ماشین نیز که بعـضی وقت ها به چشم اندازهای مُـزخرف بیرون و
اطراف نگاه میکردم، جُز برغمم نمی افزود. مُضاف برآن، البتّه با این جادّه های استاندارد
و فوق مُدرن و هم چنین رانندگانی بافرهنگ و کارکشته!! بگذریم ...
شروع بارنـدگی خفیـف حوالی ساعت ۶,۵ بود که بـه نزدیکی غـازیان و انـزلی رسیده
بودیم. آقایان مهدی و هادی مرزی هم از انزلی به جمع ما پیوستند.
دراین اَثناء مینی بوسی که حامل سرپرستان گروه و بقیّۀ افراد بود، معمولاً از ما پیشی
گرفته وجلوتر حرکت می کرد. بعضی مواقـع هم که به هم می رسیدند به رسم ایرانی ها
چند تا بوق با یکدیگر مبادله می کردند.
از حومۀ انزلی و به خصوص بعد از آن، مِه صبحگاهی و غبارباران بیشتر شده و موقعی
که آنجا را به سمت رضوانشهر ترک کردیم برشدّت آن افزوده گردید. کم کم نمونۀ ابرهای
سیاه و کبود بی پدر و مادر پدیدار شد و این جاست که گفته ها و پچ پچ بچّه ها در زمینۀ
باران اینترنتی نیز به منصّۀ ظهور می نشست.
دیدن این ابرهای تیره و سنگین که نزدیک به سطح زمـین به نـظر می رسید، در جا مرا
به یاد یکی از دوبیتی های خـودم راجـع به کابوس زندگی و آینده انداخت :
زندگی تکرارتکرار شب و روز من است بازتابی از رباعی های جانسوز من است
حال آن طوفانی و دیدم که چشمان سپهر اشکبار سوگ فـرداها و دیروز من است
با این ذهن منفی مبتنی برواقعیّات، لب خشک و کلّۀ بی خواب، آه که چه قدر هوس
کرده بودم همین جا سماور چایم را از کوله درآورده لبی تر و سری سبک می کردم.
دور و بر ۷ صبح به رضوانشهر رسیدیم، امّا درحقیقت تا رسیدن به اَرده (نقطۀ شروع)
که گام نخست را می بایست از آن جا برمی داشتیم، هنوز راه بسیاری مانده بود.
مینی بوس ها این مسیر را، که سربالایی یک نواخت و گاه تـُنـدی داشت، بی وقـفه
طی می کردند و من باب شوخی این امـر بر بعضی مـُشتـبه شد که نکـند آقای رانـنده
می خواهد زحمت ما را تا رسیدن به بالای کوه و هدف نهایی کم کند!
تقریباً یک ربع به ۸ بودکه درادامۀ مسیر به یک سه راهی برخوردیم که رانندۀ ما مردّد
شدند و چون ماشین دیگر را به دلیل فاصله گرفتن از ما گم کرده بود، ایستاد و ازبچّه ها
خواست که در صورت امکان با اعضای مینی بوس دیگر تماس گرفته تا از رانندۀ دیگر که
راه را می دانست، بپرسند. این که مطمئن شده و بی راهه نرود. او می گفت که حدود
۷-۸ سـال پـیـش فـقـط یک بار بـه این منـطـقه آمـده و اکـنـون درست یادش نـمـانده؛ از
خوش اقبالی، آن ها پشت سرمـان بودند و وقـتی بعد از مدّتی به ما رسیدند، مسـئله
حل شد.
الا ایّحال پرو پای ۸ صبح به نقطۀ استارت، یعنی دهکدۀ کوچک اَرده رسیده، در حالی
که باران متناوبـاً می بارید و قطع می شد، پیاده شدیم و همۀ اعضاء برای مدّتی کوتـاه،
به منـظور آمادگی اوّلیّه، صرف صبحانه و سوخت گیری و ... به اطـراف و داخل مسجدی
به نام المُصطفی رفتند. این مکان دارای محوطه ای باز و نسبتاً وسیع بود که بعضی
داخل حیاط آن بوده و برخی نیز مثل خودم روی ایوان و پلّه های آن نشستیم.
بچّه ها از فرصت استفاده کرده، شروع به خوردن صبحانه ای مختصر و کمی تجدیدقوا
و رفـع خستگی نمودند. من هم سطل چـای را درآورده و هم زمان با نوشیدن چای تلخ
در حالی که می خواسـتم ترانه ای را گـوش کنم، ناگـاه همـین تـرانه را دم گرفته و بلـند
خواندمش :
کنارم هستی و امّا، دلم تنگ می شه هر لحظه
خودت می دونی عادت نیست، فقط .....
آری، من همان آوازه خوان مردم پاکم هنوز
بعد از این توقّف کوتاه، زنگ حرکت به صدا درآمد و گروه کوبار به راهنمایی و جلو داری
آقایان مرزی برای رفتن آماده و به خط شدند.
بازهم از همان گـام نخسـتین، قدمم را با ذکر یاد ارنـستـو، این انسان برتر و برجستۀ
تاریخ معـاصر، برداشته؛ هم چنین جای خالی غایبین، خاله طیّـبه، آقا تـورج ( همیـشه
دوسِت داریم ) و دیگر عزیزان را بارها در دلم پُر کردم.
حرکت آغاز گشته و روح آن نیز همان بارندگی باقطع و وصل و کم و زیاد شدنش. راه،
ابتدا شیب ملایمی را با کمی همـواری و ناهمـواری درپی داشت، که به تدریج بر درجۀ
آن افزوده می شد. زمین زیر پایمان نیز بخاطر استمرار شدّت بارش، گِلی و چسبناک تر
شده بود.
هرازگاهی می ایستادیم تا نفسی تازه شود، فواصل رعایت شده یاشمارشی صورت
گیرد. نفرات نزدیک به هم صحبت هایی نیز می کردند و اطراف ومناظر این سو و آن سو
را، که کمابیش در پوششی از مه و باران نیمه محو شده بود، نظاره گر بودند.
آقای مهران نیز به دلیل همین ناهمـگونی و بدی هـوا از بیرون آوردن دوربین خودداری
کردند. هر چند برخی از قبیل جناب مـرزی یا آقای بهـنام بـرومـند که با منـطقه آشنایی
داشته، می گفتند که این جـا سرشار از مناظـر و دیدنی های طبیعی بسیار بکر و زیـبا
است که بیشتر نقاطش جان می دهند برای گشت وگذار، عکس گرفتن و فیلم برداری
و غیره.
رفـته رفـته که طول مسـیر راه پیمایی بیش تر شده و بالـطّبع ارتفــاع می گرفـتیم، از
لابه لای ابر و غبار باران و مه رقیق، می شد طرفین و حتی پایـیـن را با چشم اندازی از
بعضی خانه ها واماکن ودشت ها و سرسبزی ها، به وضوح دید؛ و وقتی باریدن شدیدتر
می شد، دید را خیلی محدودتر، منظره ها رامحوتر و زمین راگل آلود وچسبنده، راه رفتن
را کُند و بی رمق می ساخت.
پس ازطیّ مدّت نسبتاً کوتاهی، به دلایل فوق الذّکرو نیز فاصله افتادن بین بعضی ها
و سخت تر شدن کار، مطّـلع شدیم که چند نفـری بی انگیزه شده، عطـای صُـعود را به
لقایش بخشیده و به مبدأ بازگشتند.
یکی از مـوارد جالـب توجّه و بامـزه که بـد نیست به آن اشاره ای کنم، موضوع سگی
است که اواسط راه دیدیـم و از آن محلّی که به آن برخوردیـم، تقریباً تمام طول مسیر را
با ما همراهی می کرد. جالب تر این که راهنـمای گروه اظـهار می کرد که حدود ۱۱-۱۰
سال پیش، که همین صعود را داشتیم، بازهمین سگ بی آزار گوش کنده، این جا دراین
نقطه بوده و آن سال ها نیز تا آخرش با ما بود.
من خودم با دیدن آن، بی درنگ به یـاد این حرف از آدولف هیتـلر افـتادم که می گفت:
" سگان به دلایلی ازآدمیان بهترند. " شاید کم بی راه نگفته بود این اَبَر جنایت کار! حالا
صهبا خانوم هم دم را غنیمت دیده و راه به راه برایش بیسکوئیت بالا می انداخت که در
هوا بقاپد و نوش جان کند. نمی دانم چـای خور بود یا نه؟ وگرنه حتماً در خدمتش بودم!
سگ شیری رنگ تا بیشتر راه را باما می آمدو مُستفیض می شد. طـول مسیربیشتری
راکه می پیمودیم، راه هم درآن شرایط، یک نواخت تر وخسته کننده تر می شد.
تقریباً تا آخر مسیر چیزی نمانده بود، که به یک سه راهی غلط انداز رسـیدیم. اینـجا
هدف هم دیگر خود بـَـرزکـوه نبود، بلکه قسمتی بود به نام چـشـمه؛ چون به تصمیم و
گفتۀ آقای مرزی، در این موقعیّت دیگر چندان فرقی نمی کرد که باقی راه از چشمه تا
قلّه را برویم یا نه؟ به گفتۀ ایـشان رفتن از آن جا تا قلّه و برگشت، با آن قـدم و شرایط
جوّی موجود، شاید چیزی حدود یک تا یک و نـیـم ساعت طول می کشید که به خاطـر
گروه و رعایت برخی موارد، عزم بازگشت کردیم.
چشمه که ایستگاه نهایی ما بود، مکانی بود مرتفع و تقریباً وسیع و دشت گونه، که
بازهم وجه تسمیۀ این اسم(چشمه) برایم جای سئوال است. نمی دانم! حدودساعت
۱۰,۵ کـَم کَمَک تمـامی افراد باقی ماندۀ گـروه به ایـن مکان رسیـده و پس از مختـصری
نـفـس گیری و تمدّد قـُوا و دور زدن در همــان اطراف و احیـاناً عکس گـرفتن، تصمـیم به
بازگشت و نزول گرفته شد. لابد باز تقدیر این گونه بود که این صعود هم مانند قبلی، تا
آخر انجام نپذیرد. به هر حال جبر است و قدرت آن به مراتب از اراده بیش تر و بیش تر.
درلـوح نـشـان بـودنی ها بـودست پیوسته قلم زنیک و بد فرسودست
انـدر تـقـد یـرهــرچه بایـست بـداد غم خوردن وکوشیدن ما بیهودست
خیـّــام
موضوع برگشت و فرود را سعی می کنم کوتاه تر بیان کنم:
بچّه های کوبا که برمی گشتند، با آقایان جهان دیده، برومند، دادرس و رضا قربانی کمی
بیش تر در آن نقاط گیر کرده در حالی که خیس و شُرّۀ باران بودیم و گاهی اوقات صدایم
از سردیی که بر وجودم نشـسته بود می لرزید، در صحبت را بـاز کرده و در مـورد مسائل
مختلف باهم اختلاط می کردیم. ازکوه نوردی و قلل مختلف ایران وجهان، و توانایی های
انسان در کوه نوردی تا نجوم و کهکشان ها و حتی جنگ جهانی دوّم و سوّم!! و مسائل
روزمرّۀ زندگی ... که همین امرموجب کُندی قدم هامان (وپاره ای موارد ایستادن وعکس
گرفتن آقا بهنام از ما و ازطبیعت اطراف) می شد و به تدریج سبب فاصله افتادن زیادی با
جلودار و باقی نفرات گشت. یکی دو باری هم فراخوان بلند برادرم را که از آن پایین ترها
صدایم می کرد، می شنیدیم.
درخلال صحبت هایمان (و البتّه بعضی وقت ها شوخ طبعی آقای رضا قربانی و خودم )
که تا پایین هم چنان ادامه داشت، ازشما چه پنهان، چه اندیشه هایی که ازسرم خطور
نکرد. از انسان برتر و ارادۀ قدرت نیـچه گرفته تا بدبیـنی شوپـنـهاور، جهـان بیـنی هگـل،
هستی و زمان هایـدیـگر و ترانه های فلسفی عُمــرخیّـام ... این که انسان، این مـوجود
عجیب و ناشناخته چیست؟
از خمیـرۀ این افکار، پاره ای موارد در حرف هایم با دوستـان عزیز استـفاده می کردم.
خوب، می دانیم که این خلاف قـوانیـن کوه نـوردی است که بدین صورت و تـقـریباً با این
نا پُختگی، از جلودار و سایرین عقب بمانیم.
باجمع دوستان که گرم صحبت بودیم، زمان وطول مسیربرگشت چندان احساس نشد
و به یکباره درفاصله ای نسبتاً کوتاه در سراشیبی زیر پایمان، روستای اَرده را دیدیم.
به مبدأ اوّلیّه مان که رسیدیم تابُن اُستخوان خیس و آب کشیده شده بودیم و دو گروه از
بچـّه ها را دیدم که یک دسـته با اجازۀ مسئولان، بـه داخل مسـجد روستا رفـته بـودند و
عدّه ای دیگر در یک مـکان کـوچک که گویـا دُکـّانی به نظر می رسید، دور هم جمع شده
بودند.
درون مسجد، اکثر افراد گرد یک بُخاری نسبتاً بزرگ مشغول گرم کردن خویش وخشک
نمودن البـسۀ کاملاً خیـس خود بودند. رفته رفته از آن دُکـّان بغـلی هم بچّه ها به داخـل
مسجد آمدند. پس از گرم کردن و خشک نمودن نسبی، هـر کدام مشغـول تـنـاول غذای
نـاهارمان شدیم. این در حـالی بود که زمانی از بعدازظـهر گذشته و ساکنین محل، که از
پیروان اهل سُنّت می باشند، مشغول نماز خواندن بودند.
به جاست که از مسئولین و مردم سُنّی مذهب این ناحیه نیز تقدیر کنیم، که با طیب
خاطر و گشاده رویی، به همۀ ما اعم از مردو زن، مجوّز ورود به این مکان را دادند؛ آن هم
در حال برگزاری نماز و مراسمشان !
حال تدریجـاً بـعد از خوردن چـاشت ظهر و تجـدید قوای بدنی و زدودن خستـگی، آهنگ
بازگشتن مجدّد به رشـت زده شد. ماشین ها بیرون آمادۀ حرکت و اکثر کوباریان با بـدنی
کوفته و قوایی تحلیل رفته، وسایل وکوله پشتی هایشان رامرتّب نموده، یک به یک سوار
دو مینی بوس شدند تا روز از نو و روزی از نو دیگری را داشته باشند. من نیز درپی رؤیای
دست نیافتنی آرمانشهر خود!
این جاست نقطۀ پایانی برنامۀ کوه پیمایی این روز دراین مکان. با عرض پوزش، گفتنی
زیـاد دارم! چون این نوشـتار شاید خـسته کنـنـده بود، به عنـوان حُسن ختــام، با تقدیر و
شکرگزاری ازهمۀ اعضای زحمت کش گروه کوبار، نتیجۀ اخلاقی داستانِ این دفعه راجدّی
و شوخی برایتان خُلاصه می کنم :
برای رسیدن به قلّه های خوشبختی حقیقی،
طبـیـعت را دوست بدار تا بـر او تـسلـّط یـابی،
همسرت را دوست بدار تا بر تو تسلّط یابد!! و
مادرت را دوست بدار، فقط به خاطر وُجودش
تا دیداری دیگر، همگی را به مادر طبیعت می سپارم.
یزدان همدمتان
اُردیبهشت ۱۳۹۱
Apr-May 2012
علی مهران
کفش کـوه
مطلب زیر توسط یکی از خوانندگان وبلاگ ( آقای آرش زارع ) ارسال شده؛ با تشکر از ایشان
کفش کــوه
از قدیم معروف بوده است که پا قلب دوم انسان و مخصوصا کوهنوردان است . بنابراین کفش که محافظ پا است از مهمترین وسایل و پوشاک کوهنوردی به شمار می رود . کفش های قدیم از چرم ساخته می شد که بنا به شرایط مورد استفاده ضخامت و تعداد لایه های چرم متفاوت بود . یکی از اشکالات کفش های چرمی زمستانی وزن بالای آنها بود که با اختراع لایه ها و پارچه های جدید با عناوین گورتکس - سیمپاتکس و تینسولیت تا حدی این نقیصه جبران گردیده است . لایه گورتکس که در انواع پوشاک زمستانی کوهنوردی نیز بکار می رود دارای خاصیت یک طرفه بودن است ؛ یعنی تنها از یک طرف کاملا ضد آب و باد است و در نتیجه از داخل بخار و گرمای ناشی از تعرق و فعالیت را بخارج می فرستد و از خیس شدن پوشاک زیر و سرمازدگی جلوگیری می کند . لایه سیمپاتکس نیز مانند گورتکس ضد آب و ضد باد و دارای قابلیت تنفسی است . لایه تینسولیت نیز گرمازا بوده و در کفش های زمستانی و سنگین بکار می رود . زیره کفش کوهنوردی نیز از لایه های مخصوصی ساخته می شود که معروف ترین آن ویبرام ایتالیا است . همچنین اخیرا لایه ای شوک گیر نیز ساخته شده که فشار ضربه های وارده به کف پا را کاسته و پا دیرتر خسته می شود و در سرازیری زانوها کمتر آسیب می بیند .
با توجه به پیشرفت هایی که در زمینه ساخت کفش های کوهنوردی بدست آمده و به برخی از آنها در بالا اشاره شد ؛ امروزه برای هر نوع برنامه کوهنوردی و برای هر فصل و منطقه کفش خاصی ساخته شده و مورد استفاده قرار می گیرد و دیگر عنوان کفش های چهار فصل یا همه کاره دور از ذهن می باشد . به عنوان مثال در کفش های مخصوص سنگنوردی نوع کفش برای مرد و زن و همچنین بسته به جنس و نوع سنگ متفاوت می باشد .
بطور کل می توان کفش ها را به 6 دسته بزرگ به شرح زیر تقسیم کرد :
کفش صعودهای هیمالیایی که سه پوش و یا دو پوش هستند . نوع دوپوش از یک کفش کوچک و تنک مثل کفش رشته کشتی که بجای بند دارای چسبک است تشکیل می شود و این کفش درون کفش اصلی که بزرگتر است قرار می گیرد . می توان شب در داخل چادر و کیسه خواب کفش بیرونی را از پا درآورد و از پوش داخلی به عنوان جوراب و یا کفش داخل چادر استفاده کرد . در نوع سه پوش علاوه بر این دو کفش یک لایه گتر بلند نیز بر روی کفش قرار می گیرد که به دور کفش دوخته شده و تمام رویه و اطراف کفش را در بر می گیرد . پوش دوم کفش یا از جنس چرم است و یا از جنس فایبر گلاس که نوع اخیر شبیه کفش های اسکی است .
کفش کوهنوری سنگین در صعود های بلند زمستانی مانند ارتفاعات ایران بکار می روند و دارای یک یا چند لایه فوق الذکر می باشند و قابلیت نصب کرامپون را هم دارند .
کفش کوهنوردی یا کفش نیمه سنگین که برای سه فصل اول سال مورد استفاده قرار می گیرد .
کفش کوهپیمایی یا ترکینک کفش هایی سبک است و برای صعود های یک روزه یا چند روزه سبک و کم ارتفاع بکار می رود
کفش راه پیمایی برای مسیر های ساده و کفی استفاده می شود . شبیه کفش های معمولی ورزشی و یا اسپرتکس های معروف می باشند
. کفش سنگنوردی یا کتان سنگ جهت صعود های داخل سالن و یا سنگنوردی طبیعی بکار می رود
نکات
:
بعد از هر برنامه کفش را کاملا تمیز کرده و داخل آن را با روزنامه پر کنید تا هم رطوبت آن گرفته شود و هم حالت و فرم خود را حفظ کند .
هیچگاه کفش خیس را برای خشک شدن در برابر حرارت مستقیم مثل آفتاب و آتش قرار ندهید .
اول فصل زمستان کفش چرمی را کاملا با پیه شتر و یا گوسفند چرب کنید و محل دوخت ها را نیز با موم عسل بپوشانید تا آب وارد کفش نشود
هنگام شب خوابی در برنامه زمستانی کفش ها را با روزنامه پر کرده و داخل یک کیسه نایلنی قرار داده و در انتهای کیسه خواب قرار دهبد تا یخ نزند . در غیر اینصورت صبح روز بعد به پا کردن کفشی مانند آهن غیر ممکن است.
فردوس سپید ( شعر )
به بهانۀ صعود سپید فردوس، داداش بنده هم طبع شعرش گل کرد و ۱۳ بیت شعر
در قالب قطعه سرود و آن را به همۀ اهالی کوبا تقدیم کرد. راهی بهتر از این ندیدم
که هدیه ش را به شما برسانم. امیدوارم بپذیرید وایشان را ازنظرات خود بی نصیب
نگذارید.
تقدیم به همۀ اهالی کوبار
فردوس سپید
قطعه شعری از میرمحمّدعلی مهران
جزیخ وسوزش وسرما چیزی اندر این کـوه ندیدم بـنــده
آگـه از لـحظــۀ آغــاز صُـعــود ره بُـود پُـر شــرر و لـغـزنــده
کـوهِ بی روح نـگه کـردم ژرف چـو طـبـیــعت بـاشد درّنــده
چون نـظر بر دل خود بنـمودم از غـــم و یــأس بُـود آکـنــده
داد از این دل که ز بخت بدخویش باشد از صاحب خود شرمنده
شاعری خوش سخن و لـجبــازم حیف از ایـن کلّـه که شد یکـدنده
سهم من رنج و غم و تنهایی شعــر تلـخـم نمک صد خنده
با سه صد پـوزش از این بی ادبی مـُنــزجر زین فـلک زن ....ده !
نفـرت و کیـنۀ من جـاویـــدان روشـنــــای دلـتـان تـابـنـــده
رونــق بـرکـتـتــان بـاد مُــدام پـاکـی دامـنـتـــان پـایــنــــده
ببرم خویش به فردوس سپید یـا کـه در بــرزخ خـود بـازنـده
تُـف به گـور من تنـهای حزین گل به لبـخنـد شما خوانـنـده
علی از مهـر به شب زنده بُود چــه گــوارا بُـود و زیبـنــــده