دیدار یار

       دیدارِ یار

 غزلی نُوستالژیک درفِراق بابک طالب خانی

  

   جـان را هـوس لِقـای یار است      از دوری یـار، دل فَـگــار است

   چنــدی است کزو خبــر نداریم      هرچند به بنده هم جوار است

   گویـنـــد ز رشت تا صِفـاهــــان      هر هفتـه مُـدام در گُذار است

   گه خستـۀ کـار و گـاه تحصـیـل      گه در جلسات در فشار است

   داریــم بــرای او پــیــــــــــامی      کاین جمعــه دگـر نـه وقت کار است

   از دِی چو گذشت، هیجـده روز      برنـامــۀ کـــوه برقــــرار است

   آدیـنـــه اگــر هـــوا مـــدد کـرد      ره توشه درون کوله بار است

   مردانـه به چَـرمِـکَـــش روانیـم      پیـشــانۀ ره، سِپَـنــدیار است

   مـا مُنـتــظــران بابکـَــسـتـیــم      چشمانِ همه در انتظـار است

   گُم گشـته کمی ز  ورزش امّــا      یـاد آر که بـانی کوبــــار است

   در محفـل ما یکی است بـابـک      لیـکن بَر ِاو چو ما هِــزار است

   صـد فنّ و هُـنـر در او نهـفـتـــه      یک عیـب اگرچه آشـکار است

   آغــاز کنـنــده ای تـوانــا است      امّـا ز ادامه شـرمـســار است

                           با ایـن همـه، نیـک داردش دوست

                           سیّـد، که به دوست، وامدار است